Κανένας από τους αρχηγούς των κομμάτων της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου δεν δικαιούται να δηλώσει μετά ότι δεν γνώριζε...

Ετσι και κανένας από τους ως χτες ψηφοφόρους τους, δεν πρέπει να στηθεί εθελοντικά στο απόσπασμα. Οφείλει να γνωρίζει ότι η σφαίρα που θα τον βρει έφυγε από την κάννη ενός όπλου που μαζί ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ. πάτησαν τη σκανδάλη, έχοντας βάση στήριξης το έδαφος που τους στρώνουν διαφόρου τύπου οπορτουνιστές.

Κανείς να μην ξεγελαστεί. Οσο κι αν με δραματικό τρόπο η κρατική τηλεόραση ανακοίνωσε χτες ότι «όλη η Ελλάδα περιμένει με κομμένη την ανάσα» τι θα γίνει στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών που μετέχουν στην κυβέρνηση του μαύρου μετώπου, άλλες είναι οι έγνοιες των ανθρώπων.

Στις λαϊκές αγορές όλοι περίμεναν να περάσει 2.30 το μεσημέρι για να αρχίσει το παζάρι πόσο κάτω θα πέσουν οι τιμές κι, ακόμα καλύτερα, να δουν πόσα περισσεύουν από τους πάγκους για να τα πάρουν έστω και σαν σκουπίδια.

Στα εργατόσπιτα το «πήγαινε στο σούπερ μάρκετ» ισοδυναμούσε με άσκηση σε υψηλά μαθηματικά: Πόσα φασόλια, σε ποια τιμή, ποιο από τα ανακυκλωμένα λάδια, ποιο μακαρόνι βγάζει μεγαλύτερες μερίδες έτσι που να βγάλουμε τη βδομάδα με τα 20 διαθέσιμα ευρώ.

Στις γειτονιές υπνωτήρια γερόντων οι υπολογισμοί μπλέκουν μαθηματικά και χημεία: Ποιο φάρμακο να κόψουν ώστε να μην είναι μεγάλη η επιβάρυνση στην υγεία. Μισή μπανάνα κάνει «την ίδια δουλειά» για το κάλιο, φέραν κάτι φτηνές μπανάνες στη λαϊκή, κόψε το φάρμακο...

Οπου οι Παρασκευές είναι μέρα πληρωμής, είχαν μόνο μια έγνοια: πόσα και αν...

Η μεγάλη σφαγή έχει ανάγκη από την ωραιοποίησή της, κάτι σαν τη μανιασμένη θάλασσα στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας («Good Hope») και τον Ειρηνικό. Ετσι, η απόφαση του μαύρου μετώπου για τη σφαγή των εργατών βαφτίζεται «πράξη πολιτικής γενναιότητας». Για ποιο πράγμα «γενναιότητα»; Για να περάσει τον κάβο της καπιταλιστικής κρίσης το κεφάλαιο. Κι ας χαθεί το πλήρωμα στο πέρασμα...

Η απόλυτη διαστροφή καταγράφεται στο κύριο άρθρο στην «Ημερησία» που ο ιδιοκτήτης της μόλις πήρε μπουναμά νέα αύξηση στα διόδια. Η απόφαση διαφόρων καπιταλιστών να μεταφέρουν την παραγωγή τους εκεί όπου βρίσκουν εξαθλιωμένους εργάτες, χρεώνεται στον αγώνα των εργατών που αρνήθηκαν να εξαθλιωθούν. Ομολογεί, όμως, ο αρθρογράφος ότι το πρόβλημα των αστών δεν είναι οι «μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις», αλλά η αποκάλυψη στον καιρό της καπιταλιστικής κρίσης ότι το σύστημα έφαγε τα ψωμιά του και ότι οι εργάτες καταλήγουν πιο εύκολα στο συμπέρασμα ότι μπορούν να ζήσουν χωρίς τους καπιταλιστές (αυτός είναι ο «ιδεατός κόσμος» στον οποίο αναφέρεται ο αρθρογράφος).

Το χτεσινό κήρυγμα στο σύνολο του αστικού Τύπου ήταν ένα: Να συμπορεύονται οι εργάτες με τα συμφέροντα του αφεντικού. Να υποταχτούν δηλαδή στο αυθαίρετο αξίωμα ότι το συμφέρον των αφεντικών είναι το συμφέρον της χώρας.

Μην ξεγελαστεί κανείς, ούτε από τα κλάματα. Τα λένε όλα οι αστοί στα άρθρα τους. Οπου προετοιμάζουν το κλίμα για την επόμενη μέρα, για το πώς θα αξιοποιήσουν κερδοφόρα τα μέτρα που σήμερα αποφασίζονται. Ενας ένας οι σωτήρες του συστήματος ξεσκαρίζουν πια ξεδιάντροπα. Μιλάνε μ' αγωνία για την άλλη διαχείριση που χρειάζεται, για να ξορκίσουν αυτό που όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν: Οτι αυτό το σύστημα δεν πάει άλλο.

Στο σύνολό του το αστικό πολιτικό σύστημα ζυγίστηκε και βγήκε λειψό ως προς τα λαϊκά συμφέροντα. Στο σύνολό τους αποκαλύφθηκαν απόλυτοι υπερασπιστές του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη.

Οσο κι αν ενοχλεί την «Αυγή» αυτή η ταύτιση, οι κρίσεις προκύπτουν στην πράξη. Μαζί σώζουν το σύστημα. Μαζί χτυπάνε τους εργάτες. Μαζί ναρκώνουν τα παιδιά. Μαζί βαφτίζουν την αμορφωσιά, προσαρμογή της Παιδείας στις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας.

Οι απολογητές του συστήματος αναλαμβάνουν τεράστιες ευθύνες και πρέπει γι' αυτές τους τις επιλογές να πληρωθούν ακριβά.

Ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είναι ο αγωνιζόμενος λαός με κέντρο του την ταξικά συνειδητοποιημένη εργατική τάξη, με μπροστάρη το ΚΚΕ. Στην πράξη, αναλαμβάνουν μεγάλα καθήκοντα οι λαϊκές επιτροπές, τα ταξικά συνδικάτα.

Είναι ώρα για άλματα συνείδησης. Κι αυτά δεν προκύπτουν με κουβέντες του καναπέ, αλλά εκεί, στο πεδίο της αντιπαράθεσης. Στους χώρους δουλειάς πριν απ' όλα. Στις γειτονιές, στους δρόμους του αγώνα. Εκεί όπου κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του, εκεί που αναδεικνύεται στην πράξη ποιος είναι με ποιον.

Τα ταξικά συνδικάτα, το ΠΑΜΕ, έχουν τραβήξει δρόμο μπροστά. Αποφασίσει δεν αποφασίσει απεργία η ΓΣΕΕ, την Τρίτη το ΠΑΜΕ καλεί σε γενική κινητοποίηση.

Για να πληρώσουν την κρίση οι καπιταλιστές, αυτοί που έβγαλαν πολλά και θα βγάλουν περισσότερα με τα μέτρα που παίρνονται.

Επείγει να φύγει από τη μέση το συμφέρον των μονοπωλίων.

Είναι δύσκολη πορεία , είναι όμως ο μόνος δρόμος για να σηκώσουν κεφάλι οι εργάτες, όλοι εκείνοι που τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με το μέλλον της εργατικής τάξης.

Οσοι ταΐζονται με τ' αποφάγια από το τραπέζι των καπιταλιστών, δεν μπορούν να χωνέψουν ότι θα χάσουν και τα κόκαλα. Καμιά λύπηση για το χάσιμό τους. Επέλεξαν στρατόπεδο, ας χαθούν μαζί με τ' αφεντικά τους.