Βάθεμα της απόλυτης και σχετικής φτώχειας και ταυτόχρονα διεύρυνση της ανισότητας στην κατανομή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου καταγράφουν τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) που αφορούν στο «εισόδημα και τις συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών». Η έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ, έτους 2010, που αφορά στα εισοδήματα των νοικοκυριών για το έτος 2009, δηλαδή πριν από τη σφοδρή κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, βγάζει το ποσοστό της επίσημης φτώχειας στο 20,1% των νοικοκυριών.

Η πραγματικότητα είναι βέβαια πολύ χειρότερη για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αφού τα κριτήρια που χρησιμοποιεί η ΕΛΣΤΑΤ, κατ' αντιστοιχία των προδιαγραφών της Γιούροστατ, είναι αναχρονιστικά, ακριβώς για να εξωραΐζουν τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, που παράγει εξαθλίωση για το λαό και κέρδη για το κεφάλαιο. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι υπολογίζουν το στατιστικό κατώφλι της επίσημης φτώχειας στα 7.178 ευρώ το άτομο, με «εισόδημα» δηλαδή 512 ευρώ το μήνα ή 19,60 ευρώ τη μέρα (!), σε μια περίοδο μάλιστα που η καπιταλιστική κρίση δεν είχε ακόμη δείξει τα δόντια της.

Με αυτά τα δεδομένα, το ποσοστό του πληθυσμού που κατατάσσεται στατιστικά σε «κίνδυνο φτώχειας», φτάνει στο 20,1%, αφορά 868.597 λαϊκά νοικοκυριά με πάνω από 2,2 εκατ. μέλη. Στην τελευταία 15ετία (1994-2009) τα ποσοστά της επίσημης φτώχειας εμφανίζουν διακύμανση από 19,5% μέχρι 23%. Για τα τετραμελή λαϊκά νοικοκυριά με 2 παιδιά κάτω από 14 ετών, το υπολογίζουν στα 15.073 ευρώ το χρόνο ή 1.076 ευρώ το μήνα. Αντίστοιχα, το μέσο «ετήσιο ατομικό εισόδημα», το έχουν υπολογίσει στα 13.973 ευρώ το χρόνο και το μέσο «διαθέσιμο εισόδημα» των νοικοκυριών στα 24.224,30 ευρώ το χρόνο.

Σε κάθε περίπτωση, τα ποσοστά της επίσημης φτώχειας έχουν σχετική σημασία, αφού «φτωχοί» χαρακτηρίζονται μόνο σε σχέση με τους «άλλους», ορισμός που εξαρχής εξαλείφει τη ραγδαία υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων λαϊκών οικογενειών, την κλοπή του λαϊκού εισοδήματος σε όφελος της πλουτοκρατίας. Επιπλέον, στη στατιστική έρευνα δεν περιλαμβάνονται ούτε τα επιχειρηματικά κέρδη, ούτε και τα τμήματα του πληθυσμού που έχουν «από χέρι» το τεκμήριο της απόλυτης φτώχειας και του αποκλεισμού, όπως είναι οι «παράνομοι» - σύμφωνα με τους ίδιους - οικονομικοί μετανάστες, οι Ρομά, οι άστεγοι, οι φιλοξενούμενοι σε ιδρύματα κ.ά.

Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών της χώρας αναγκάζονται να ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, στέρησης βασικών αγαθών, ακόμα και σύμφωνα με τις επίσημες μετρήσεις. Η παιδική φτώχεια (στις ηλικίες μέχρι 17 ετών) φτάνει στο 23%, τρεις ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το γενικό πληθυσμό. Σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα από την Τράπεζα της Ελλάδας, περισσότερα από 450.000 παιδιά μέχρι 17 χρονών ζουν σε κατάσταση επίσημα χαρακτηρισμένης φτώχειας.

Πάντα για το έτος 2009, ο πληθυσμός σε νοικοκυριά που δεν εργάζεται κανένα μέλος ή που εργάζεται σε καθεστώς μερικής απασχόλησης, αριθμούσε 544.800 άτομα (από 488.200 για το 2008). Σήμερα, μόνο οι επίσημα χαρακτηριζόμενοι άνεργοι ξεπερνούν τους 800.000. Πολύ πάνω από το γενικό πληθυσμό κινούνται τα ποσοστά της φτώχειας στις κατηγορίες:

• Ανεργες γυναίκες: 40%.
• Μονογονεϊκά νοικοκυριά: 33,4%.
• Νοικοκυριά με έναν ενήλικα πάνω από 65 ετών: 30,1%.
• Στις ηλικίες πάνω από 75 ετών: 25,5% κ.ά.

Ο «κίνδυνος φτώχειας» στην Ευρωζώνη (στοιχεία 2009) υπολογίζεται στο 16,9% και συνολικά στην ΕΕ στο 16,4%. Στις πρώτες θέσεις εμφανίζονται οι Λετονία (21,7%), Ρουμανία (20,7%), Βουλγαρία (20,7%), Ισπανία (20,2%).