Η κατασκευή ενός υποθαλάσσιου αγωγού μήκους 1.224 χιλιομέτρων, αποτελούμενου από χιλιάδες σωλήνες βάρους 24 τόννων ο καθένας, που πρέπει να ενωθούν αεροστεγώς εν πλω και να ποντιστούν στο βυθό της θάλασσας, αναμφίβολα αποτελεί αξιόλογο τεχνολογικό επίτευγμα.

Τέτοιο έργο είναι ο αγωγός Nord Stream (Νορντ Στριμ) για την τροφοδοσία της Γερμανίας και άλλων χωρών της ΕΕ με ρωσικό φυσικό αέριο, που περνάει μέσα από τη Βαλτική Θάλασσα και διατρέχει τις ΑΟΖ της Ρωσίας, της Φινλανδίας, της Σουηδίας, της Δανίας και της Γερμανίας και τα χωρικά ύδατα της Ρωσίας, της Δανίας και της Γερμανίας. Η Γραμμή 1 του δίδυμου αγωγού άρχισε να κατασκευάζεται τον Απρίλη του 2010, ολοκληρώθηκε τον Ιούνη του 2011 και ήδη είναι σε χρήση για τη μεταφορά φυσικού αερίου με δυνατότητα 27,5 δισ. κυβικών μέτρων ετησίως. Η Γραμμή 2 αναμένεται να ολοκληρωθεί το τελευταίο τρίμηνο του 2012, διπλασιάζοντας τη δυνατότητα μεταφοράς αερίου.

Για την πραγματοποίηση ενός έργου αυτών των διαστάσεων και απαιτήσεων χρειάζεται πολύ καλή προετοιμασία, με προσεκτικό έλεγχο του βυθού, ώστε να σχεδιαστεί με ακρίβεια η καλύτερη διαδρομή, που θα αποφεύγει κατά το δυνατό σαθρά εδάφη, ευαίσθητα οικοσυστήματα, ακόμα και τις νάρκες που έχουν ξεμείνει από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο αγωγός για να αντέχει τις πιέσεις λειτουργίας πρέπει να είναι φτιαγμένος από ατσάλι και γι' αυτό δεν μπορεί να ποντιστεί όπως τα τηλεπικοινωνιακά καλώδια, αλλά πρέπει να σχηματίζεται κομμάτι - κομμάτι. Προφανώς μετά την πόντιση του αγωγού δεν υπάρχει δυνατότητα επαναφοράς του στην επιφάνεια για επισκευή κάποιου λάθους π.χ. στη συγκόλληση. Κάθε σωλήνας έχει μήκος 12 μέτρων και μαζί με το περίβλημα από οπλισμένο σκυρόδεμα ζυγίζει 24 τόνους. Το περίβλημα χρειάζεται ώστε λόγω βάρους να παραμένει σταθερός στο βυθό.

Αφού τορνευτούν τα άκρα γίνεται η ηλεκτροσυγκόλληση, που ελέγχεται στη συνέχεια με υπερήχους. Οταν ένα ζεύγος σωλήνων συγκολλάται, το αμέσως προηγούμενο ποντίζεται στη θάλασσα, με τη βοήθεια ενός πρόβολου στην πλώρη του πλοίου, που λειτουργεί ως υποστήριξη. Ετσι ο αγωγός παίρνει σχήμα τελικού σίγμα, αποφεύγοντας τσακίσματα και άλλες βλάβες. Για παράδειγμα, σε σημεία που η θάλασσα έχει βάθος 80 μέτρα, ο αγωγός ακουμπάει στο βυθό σε απόσταση 350 μέτρων από το σκάφος. Κάθε λίγα λεπτά, το σκάφος οπισθοπορεί κατά 24 μέτρα (όσο το μήκος ενός ζεύγους σωλήνων), τραβώντας ή χαλαρώνοντας τα συρματόσχοινα που το συνδέουν με 12 βαριές άγκυρες. Αυτός ο τρόπος μετακίνησης του επιτρέπει μεγάλη σταθερότητα και ακρίβεια θέσης, ώστε ο αγωγός να ποντιστεί εκεί που πρέπει.

Η τεχνολογία που χρησιμοποιείται γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακή αν σκεφτεί κανείς ότι καθεμιά από τις δίδυμες γραμμές του αγωγού αποτελείται από τρία κομμάτια, που ενώνονται υποθαλάσσια, με την ίδια ακρίβεια, ασφάλεια και μακροζωία, που οι σωλήνες ενώνονται πάνω στο πλοίο συναρμολόγησης. Η πίεση μέσα στον αγωγό μειώνεται όσο αυξάνει η απόσταση από τους συμπιεστές του φυσικού αερίου (που βρίσκονται στη ρωσική πλευρά) και έτσι το πάχος του ατσαλιού των σωλήνων μπορεί να μειώνεται ανάλογα, ελαττώνοντας κατά πολύ το κόστος, απ' ό,τι αν ο αγωγός ήταν από τη μια άκρη ως την άλλη φτιαγμένος με τους πιο ανθεκτικούς σωλήνες.

Για τη σύνδεση των σωλήνων χρησιμοποιούνται δύο ειδικά ποντισμένα στο βυθό βαριά συστήματα στοίχισης των άκρων των σωλήνων και φουσκωτοί πλωτήρες, που υπό τον έλεγχο ειδικών δυτών επιτρέπουν τελικά την κοπή των δύο κομματιών του αγωγού στα κατάλληλα μήκη και τη σωστή διάταξή τους. Μετά από την τοποθέτηση ειδικής αεροστεγούς τάπας σε καθένα από τα δύο άκρα των σωλήνων, αυτά τοποθετούνται σε ένα μίνι εργοστάσιο συγκόλλησης που έχει ποντιστεί στο βυθό στο σημείο σύνδεσης. Εκεί γίνεται η ηλεκτροσυγκόλληση και ο έλεγχος ποιότητας, με τον ίδιο ημιαυτόματο τρόπο όπως και στο πλοίο συναρμολόγησης. Τελικά το υποβρύχιο εργοστάσιο απομακρύνεται και ο σωλήνας αφήνεται να ακουμπήσει στο βυθό πάνω σε στρώμα χοντρού χαλικιού. Οι δύτες, που κάνουν οχτάωρες βάρδιες (!), κατά τη διάρκεια του έργου σύνδεσης παραμένουν σε ειδικό υποβρύχιο σύμπλεγμα διαβίωσης υπό υψηλή πίεση, ώστε να μη χρειάζονται αποσυμπίεση μετά τη λήξη της βάρδιας τους.