«Η τέχνη είναι συνήθως το πρώτο πράγμα που η αστική τάξη ρίχνει στη θάλασσα, όταν αρχίζει να βυθίζεται το πλοίο της»... έλεγε ο Μπρεχτ. Κι αυτό γιατί γνωρίζει ότι «οι μάζες βλέπουν στις τέχνες ένα μέσο αγώνα». Αυτό τον αγώνα θέλουν ουσιαστικά να καταστείλουν γι' αυτό «πνίγουν» κάθε φωνή αντίστασης που εκφράζεται μέσα από την τέχνη. Αυτοί έχουν τα γένια, αυτοί και τα χτένια. Να, λοιπόν, η λύση τους. Χωρίς λεφτά τι θα κάνουν; Θα φωνάξουν μια, θα φωνάξουν δυο, θα κουραστούν και θα αποτραβηχτούν. Εκεί ποντάρουν. Στις αντοχές των καλλιτεχνών.

Η δεύτερη κρατική σκηνή της χώρας, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το οποίο καλύπτει τις ψυχαγωγικές και εκπαιδευτικές ανάγκες της Θεσσαλονίκης, των όμορων δήμων, της Βόρειας Ελλάδας, ανακοίνωσε χτες τη συρρίκνωση του φετινού προγράμματός του. Ακυρώνονται τρεις παραγωγές, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, καθώς, όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ, Σωτήρης Χατζάκης, «η τακτική επιχορήγηση του υπουργείου Πολιτισμού & Τουρισμού δεν έχει δοθεί για τα 2/3 του μηνός Σεπτεμβρίου και για τους μήνες Οκτώβριο καθώς και το Νοέμβριο που διανύουμε. Οι εργαζόμενοι του θεάτρου δεν έχουν πληρωθεί για το μήνα Οκτώβριο και τα δεδουλευμένα του τρέχοντος μηνός, γεγονός που όχι μόνο αναστατώνει τις ζωές τους, αλλά και παρεμποδίζει την εργασιακή τους δυνατότητα και την ομαλή λειτουργική τους σχέση με την εργασία».

Οι παραστάσεις που ακυρώνονται είναι: «Ζορμπάς» του Νίκου Καζαντζάκη, σε θεατρική διασκευή Ακη Δήμου και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, «Μόμπι Ντικ», του Χέρμαν Μέρβιλ (σε διασκευή Paul Stebbings και Phil Smith), σε μετάφραση Λεωνίδα Καρατζά και σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου και «Αννα Καρένινα» του Λέοντος Τολστόι, σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη.

«Είναι μια απόφαση - σημειώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής - που ελήφθη ύστερα από εκτίμηση της δυσπραγίας και κάτω από τις εξής συνθήκες: Από μέρους της Διεύθυνσης πιστεύω ότι είναι καλύτερα να υπάρχουν απώλειες στον Καλλιτεχνικό Προγραμματισμό, παρά να παραμένουν εργαζόμενοι απλήρωτοι. Το ΚΘΒΕ δεν αγνοεί τη δραματική οικονομική συγκυρία και τις δυσκολίες της χώρας αλλά πιστεύει ότι το κράτος και το πολιτικό προσωπικό του πρέπει εδώ και τώρα να αποφασίσει τι είδους Κρατικό Θέατρο θέλει: Ενα αφυδατωμένο, απαξιωμένο και κυρίως καταχρεωμένο οργανισμό ή μια πολυδύναμη πολιτιστική μηχανή;».

Πολλοί μιλούν για έλλειψη πολιτικής στα θέματα της τέχνης. Οχι! Πλέον είναι ξεκάθαρο ότι αυτή είναι η πολιτική τους! Είναι πολιτική στάση η απαξίωση της τέχνης. Ας μην τους δίνουμε άλλοθι. Το αστικό κράτος «αποσύρεται» - συνειδητά και εσχάτως όχι και τόσο «διακριτικά» - από την οικονομική ενίσχυση του πολιτισμού, αξιοποιώντας φυσικά και την καπιταλιστική κρίση, ώστε το τεχνητά δημιουργημένο κενό να καλυφθεί από τις δυνάμεις της «αγοράς». Μπορεί να είναι αξιολύπητος αυτός που δεν έχει πολιτική, είναι όμως εχθρικά διακείμενος όταν έχει τέτοια πολιτική και επομένως διαφορετική πρέπει να είναι και η αντιμετώπισή του. Είναι η στιγμή που το μέτωπο όλων των εργαζομένων μαζί με τους ανθρώπους του πολιτισμού πρέπει να βρει την έκφρασή του για να αντιπαρατεθεί με την ορατή πολιτική στάση της κυβέρνησης και των κομμάτων της πλουτοκρατίας απέναντι στον πολιτισμό και την τέχνη.