Από παλιότερη κινητοποίηση για τη «ΔΩΔΩΝΗ»

Ενας αγώνας που δεν αποτελεί υπόθεση μόνο των κτηνοτρόφων, αλλά της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, των εργαζομένων και συνολικά του λαού, αφού οι επιπτώσεις από την ιδιωτικοποίηση, με όποια μορφή και σχήμα γίνει, θα είναι αλυσιδωτές. Απαιτείται αγώνας για να μπει φρένο στην ακολουθούμενη αντιαγροτική - αντιλαϊκή πολιτική, στις ιδιωτικοποιήσεις, στη φτώχεια, στο ξεκλήρισμα, στην ανεργία. Πάλη για το σήμερα και το αύριο, απέναντι στην πολιτική και εξουσία των μονοπωλίων, για την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής, που θα ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες, όπως είναι η διατροφή του λαού και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου. Η απόφαση να πουληθεί η «ΔΩΔΩΝΗ» είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής συμφωνίας κυβέρνησης και τρόικας στο πεδίο της όξυνσης του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προωθούνται και στην αγροτική παραγωγή με στόχο τη συγκέντρωσή της σε λίγα χέρια. Αποτελεί «γέννημα» των πολύχρονων κυβερνητικών παρεμβάσεων και μεθοδεύσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που πρόκριναν και επανέφεραν με κάθε ευκαιρία εδώ και 20 χρόνια την ιδιωτικοποίηση της «ΔΩΔΩΝΗΣ» όπως έγινε σε μια σειρά άλλες κρατικοσυνεταιριστικές επιχειρήσεις.

Από τη δεκαετία του '90 εμφανίζονται οι πρώτες απόπειρες για να την βάλουν στο χέρι. Από τότε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στις προγραμματικές τους θέσεις υπεράσπιζαν την απεμπλοκή της ΑΤΕ από θυγατρικές επιχειρήσεις μη χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα, αναζητούσαν τρόπους με τους «κολαούζους» στο κίνημα για να κάμψουν τις λαϊκές αντιδράσεις και να προωθήσουν την ιδιωτικοποίηση.

• Το 1991-1992 επί κυβέρνησης ΝΔ αναζητήθηκαν κεφάλαια από ιδιώτες στο όνομα του εκσυγχρονισμού και επέκτασης της γαλακτοβιομηχανίας.
• Το 1999 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πρότεινε τη σύσταση ενός ανταγωνιστικού ομίλου, στον οποίο θα συμμετείχαν η «ΑΓΝΟ», η «ΔΩΔΩΝΗ», η «ΡΟΔΟΠΗ» και άλλες επιχειρήσεις από τον κλάδο των τροφίμων.
• Το 2000 ψηφίζεται ο νόμος για τις πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνεταιριστικές οργανώσεις, που, ανάμεσα σε άλλα, μετατρέπει τους συνεταιρισμούς σε Ανώνυμες Εταιρείες (νόμος 2810/2000).
• Το 2004 η διοίκηση της ΑΤΕ μαζί με τη «γαλαζοπράσινη» πλειοψηφία του ΔΣ της Ενωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Αρτας - Φιλιππιάδας, με τις πλάτες της κυβέρνησης της ΝΔ και την ανοχή της αστικής Δικαιοσύνης, προχώρησαν στην αγοραπωλησία των μετοχών της Ενωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Αρτας - Φιλιππιάδας. Βάζοντας στο χέρι και τις μετοχές των Ενώσεων Συνεταιρισμών Κόνιτσας και Πωγωνίου, το ποσοστό της ΑΤΕ στη «ΔΩΔΩΝΗ» έφτασε στο 67,77% που της έδωσε το δικαίωμα να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο της γαλακτοβιομηχανίας.

Σήμερα προχωρούν ταχύτερα. Αξιοποιούν την καπιταλιστική οικονομική κρίση και φορτώνουν τα βάρη της στο λαό. Μέρος αυτής της πολιτικής είναι και το ξεπούλημα της «ΔΩΔΩΝΗΣ» που συστάθηκε και δημιουργήθηκε, λειτουργεί και υπάρχει από τη δουλειά παραγωγών και εργαζομένων και παραδίδεται προίκα για εκμετάλλευση σε ιδιώτες. Επιχειρούν να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στη «ΔΩΔΩΝΗ», να πουληθεί μαζί με άλλες κρατικοσυνεταιριστικές επιχειρήσεις και χαρτοφυλάκια που ανήκουν στην ΑΤΕ (ΣΕΚΑΠ, ΕΛΒΙΖ, ΕΒΖ) για να εξασφαλίσει η τράπεζα κεφάλαια πιο αποδοτικά και με καλύτερους όρους. Αυτό γίνεται στο πλαίσιο της πολιτικής συρρίκνωσης και πλήρους ιδιωτικοποίησης του ομίλου της ΑΤΕ, που δρομολογούν κυβέρνηση και τρόικα. Η πολιτική ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ και ξεπουλήματος των θυγατρικών της αποτελεί πλήγμα και για τους αγροτοκτηνοτρόφους, και για τους εργαζόμενους στις συγκεκριμένες βιομηχανίες, και συνολικότερα για τα λαϊκά στρώματα.

Ο αγώνας ενάντια στο ξεπούλημα της «ΔΩΔΩΝΗΣ» δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αποσπασμένος, αποστεωμένος από τη συνολική στρατηγική του κεφαλαίου. Ο απεγκλωβισμός, η ρήξη και η σύγκρουση με την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ που εφαρμόζεται χρόνια τώρα στην αγροτική παραγωγή και τη μεταποιητική βιομηχανία που συνδέεται άμεσα με την αγροτική παραγωγή είναι απαράβατος όρος, απαραίτητη προϋπόθεση για να μπουν εμπόδια, φραγμοί στην τελική πράξη ξεπουλήματος της γαλακτοβιομηχανίας «ΔΩΔΩΝΗ».

Ο αγώνας αυτός πρέπει να συνδεθεί με στόχους πάλης όπως: Μείωση του κόστους παραγωγής, ικανοποιητικές κατώτερες εγγυημένες τιμές που να διασφαλίζουν αξιοπρεπές εισόδημα, στήριξη της εγχώριας παραγωγής και απαγόρευση εισαγωγών προϊόντων που παράγουμε στη χώρα μας, κατάργηση όλων των άμεσων και έμμεσων περιορισμών στη φυτική και την κτηνοτροφική παραγωγή, επιδότηση των ζωοτροφών και μέτρα ενίσχυσης για αύξηση της κτηνοτροφικής παραγωγής κ.ά.

Χρειάζεται οι μικρομεσαίοι παραγωγοί, που αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά της «ΔΩΔΩΝΗΣ», να παραμερίσουν τις αγροτοσυνδικαλιστικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου που αναλαμβάνουν να παροπλίσουν τον αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και παίρνουν μέρος στη διαχείρισή της. Την ίδια ώρα που Ενώσεις μαραζώνουν οικονομικά και φυτοζωούν, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ενωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Πρέβεζας που μπαίνει σε διαδικασία πτώχευσης, εκείνοι ζητούν να εξαγοράσουν τις μετοχές της ΑΤΕ για να παραμείνει στους «φυσικούς φορείς» όπως λένε, εννοώντας τις Ενώσεις παραβλέποντας ότι επιπλέον αυτές μετατρέπονται πια σε ισχυρές ανώνυμες καπιταλιστικές εταιρείες.

Η υπόθεση της «ΔΩΔΩΝΗΣ» δεν αφορά μόνο την Ηπειρο, αλλά τους κτηνοτρόφους όλης της χώρας. Αν ξεπουληθεί - ιδιωτικοποιηθεί, χαμένοι θα είναι όλοι οι κτηνοτρόφοι.

Μέσα από το σημερινό συλλαλητήριο της ΠΑΣΥ αναδεικνύεται ακόμα μια πλευρά αυτού του αγώνα. Η ανάγκη του λαού να τρέφεται επαρκώς με φθηνά και ποιοτικά προϊόντα. Σχετίζεται, δηλαδή, με το λαϊκό εισόδημα και τη διατροφή του λαού. Χαμένοι από μια τέτοια εξέλιξη μαζί με τους αγρότες θα είναι και οι εργαζόμενοι, συνολικά τα λαϊκά στρώματα. Το ιδιωτικό κεφάλαιο θα αποκτήσει σχεδόν μονοπωλιακή θέση στη μεταποίηση και εμπορία βασικών γαλακτοκομικών προϊόντων, καθορίζοντας και τις τιμές σε αυτά. Θα μπορεί να αλωνίζει στον κλάδο χωρίς κανένα εμπόδιο, αφού είναι γνωστό ότι η «ΔΩΔΩΝΗ», πέρα από παροχή καλύτερων συγκριτικά τιμών στον παραγωγό από αυτές που δίνουν οι ιδιωτικές γαλακτοβιομηχανίες, αποτελεί ανάχωμα και στην κερδοσκοπική ασυδοσία των καρτέλ προσφέροντας φθηνά και ανώτερης ποιότητας προϊόντα.

Η παραγωγή αγροτικών προϊόντων, για διατροφικές ή βιομηχανικές ανάγκες, αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Αφορά τη βιομηχανική παραγωγή, τις κοινωνικές υπηρεσίες. Το ζήτημα της οργάνωσης της παραγωγής, της οικονομίας, όλης της κοινωνίας πρέπει να τεθεί σε τελείως διαφορετική βάση από τη σημερινή, όπου κυριαρχούν τα μονοπώλια και οι νόμοι του κέρδους. Είναι κοινή η ανάγκη να οργανωθεί η μεγάλη και συγκεντρωμένη παραγωγή, στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και γης.

Η χρησιμοποίηση της γης με την εθελοντική συνένωση των μικρομεσαίων αγροτών σε μεγάλους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, ώστε να επωφελούνται από τα βιομηχανικά προϊόντα, τις κρατικές υποδομές, την παραγωγικότητα των καλλιεργητικών εργασιών (φυτοπροστασία, λίπανση, οργώματα, συλλογή κ.ά.), θα συμβάλει στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας και στη βελτίωση της ποιότητας του προϊόντος.

Ο κεντρικός σχεδιασμός, το κρατικό εμπόριο να στηρίξουν παραγωγή και συγκέντρωση φθηνού, ασφαλούς και υγιεινού αγροτικού προϊόντος, αλλά και του εισοδήματος.

Αυτή η ανάγκη απαιτεί ν' αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων για να διεκδικηθεί - κατακτηθεί η λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι το βάθρο για να συγκροτηθεί οικονομία προς όφελος των λαϊκών δυνάμεων, νέες εργασιακές σχέσεις, συνεταιριστικής ή κοινωνικής ιδιοκτησίας, με κατάργηση των καπιταλιστικών αγροτικών, βιομηχανικών, εμπορικών, τραπεζικών επιχειρήσεων. Στη θέση τους, μεγάλες κρατικές παραγωγικές μονάδες, μαζί με παραγωγικούς συνεταιρισμούς, θα εξασφαλίζουν αγροτικά προϊόντα για τη διατροφή του λαού και την πρώτη ύλη των κρατικών μεταποιητικών μονάδων, αξιοποιώντας τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, τις εδαφοκλιματολογικές συνθήκες και αναπτυξιακές δυνατότητες της κάθε περιοχής, με κεντρικό και περιφερειακό σχεδιασμό της οικονομίας και στόχο τη λαϊκή ευημερία.