Η αρμονία στο σχέδιο και στην εικόνα, ζητούμενο και των αρχαίων Ελλήνων καλλιτεχνών, απασχόλησε πολύ τον μεγάλο Ανδαλουσιανό, αν και δεν είχε επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα. Ακόμα περισσότερο εκείνο που μάγεψε τον Πικάσο ήταν οι αρχαιοελληνικοί μύθοι και οι εξαιρετικά ισχυροί συμβολισμοί τους. Κουβαλώντας μέσα του τον ισπανικό ήλιο της θλίψης, ο Πάμπλο Πικάσο θα εξυμνήσει στα έργα του, σε μια διαδικασία περισσότερο μυητική παρά αισθητική, την Ελλάδα που αγωνιά μέσα στο Λαβύρινθο της μυθολογίας.
Ο ίδιος ισπανικός ήλιος της θλίψης θα ρίξει το φως του και πάνω στον ταύρο - και ιδιαίτερα στο Μινώταυρο - ένα από τα κατ' εξοχήν σύμβολα της ζωγραφικής του. Σε αυτό το σύμβολο, μισό ζώο και μισό άνθρωπο, ο Πικάσο θα αναγνωρίσει την φοβερή πάλη της ταυρομαχίας - ένας άνθρωπος μόνος ενάντια στο κτήνος - θα ιχνηλατήσει τις φοβερές σκοτεινές και εκρηκτικές του δυνάμεις, όμως θα αναδείξει την «ανθρώπινη» πλευρά του, εκείνη που ξεχειλίζει από ζωή και πάθος.
Ομως και οι Κένταυροι, οι Μούσες, ο Πάνας, οι Σάτυροι, οι Μαινάδες, η Αφροδίτη και ο Διόνυσος, λειτούργησαν ως αρχέτυπα για να δημιουργήσει τα δικά του πρωτότυπα έργα, αντλώντας από αυτούς τους μύθους τα στοιχεία εκείνα που του επέτρεψαν να πλάσει το δικό του μύθο, καθώς όπως ο ίδιος είπε «ζωγραφίζω έτσι όπως άλλοι γράφουν τη βιογραφία τους».
Ενθερμος αντιφασίστας, από τα χρόνια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, στρατευμένος στο κομμουνιστικό κίνημα και βραβευμένος δύο φορές με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη, ο Πάμπλο Πικάσο δεν «ιστόρησε» στο έργο του, μόνο τα αρχαιοελληνικά αρχέτυπα, αλλά και τη ζωντανή ιστορία του ΚΚΕ, την ζωντανή και αγωνιζόμενη ιστορία της Ελλάδας του καιρού του, απαθανατίζοντας σε ένα σκίτσο που έκανε το γύρο του κόσμου, τον «άνθρωπο με το γαρύφαλλο», τον σύντροφό μας, Νίκο Μπελογιάννη.