Ποικίλες αντιδράσεις προκάλεσε η δήλωση του Β. Σόιμπλε ότι η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης δεν έδωσε «λευκή επιταγή» στον προσωρινό μηχανισμό χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (EFSF) για την αγορά ομολόγων υπερχρεωμένων χωρών από τη δευτερογενή αγορά. Είναι προφανές ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θέλησε να προσγειώσει τις «προσδοκίες» που δημιουργήθηκαν τεχνητά και σκόπιμα για τον αυξημένο ρόλο του EFSF στη διαχείριση του χρέους κρατών μελών της Ευρωζώνης. Μάλιστα ορισμένοι, μεταξύ αυτών και ο Ελληνας πρωθυπουργός, έφτασαν στο σημείο να βλέπουν στην απόφαση αυτή την «εμβρυακή μορφή» του μηχανισμού έκδοσης του πολυπόθητου ευρωομόλογου. Ομως αυτό δεν προκύπτει από το κείμενο της Συνόδου της Ευρωζώνης, όπου ξεκαθαρίζεται ότι η απόφαση για παρέμβαση στη δευτερογενή αγορά ομολόγων θα δίνεται με τη σύμφωνη γνώμη της ΕΚΤ και με ομοφωνία των κρατών μελών που συμμετέχουν στον EFSF. Επιπλέον πέρασε η αξίωση κυβερνήσεων της βόρειας Ευρώπης (Φινλανδία, Ολλανδία) ότι για τα δάνεια αυτά τα υπερχρεωμένα κράτη μέλη θα προσφέρουν εμπράγματες εγγυήσεις, θα βάζουν δηλαδή υποθήκη ό,τι έχουν και δεν έχουν. Σε κάθε περίπτωση όμως ο λαός δεν πρέπει να έχει αυταπάτες. Ο EFSF και αργότερα ο μόνιμος μηχανισμός (EMΣ) δεν είναι διακρατικοί μηχανισμοί που θα συμβάλουν στη σύγκλιση των οικονομιών των κρατών μελών, στην άρση ανισοτήτων και στην αντιμετώπιση της ανισομετρίας. Αυτοί είναι μύθοι των προηγούμενων δεκαετιών που έχουν καταρρεύσει παταγωδώς, καθώς αποδείχθηκε περίτρανα ότι η ΕΕ οξύνει τις αντιθέσεις και διευρύνει τις ανισότητες. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία ελπίδα από τη λυκοσυμμαχία.