Το ντοκιμαντέρ του Νίκου Μεγγρέλη, με χρήση αφηγηματικής φωνής και πομπώδους δραματοποίησης - κατά τους κανόνες του CNN - είναι ταινία σαφώς τηλεοπτική, επιφανειακή και περιγραφική. Σφύζει από ανούσιες τεχνικές λεπτομέρειες για τις «παράπλευρες απώλειες» και προσπαθεί - κακώς - να κρατηθεί «εντός θέματος» και σε πλαίσια αντικειμενικότητας που ορίζεται από τις ίσες ποσότητες πληροφόρησης, κάτι που λειτουργεί σαν άλλοθι για να εκφράζει ανώδυνες διαπιστώσεις χωρίς βέβαια να παίρνει θέση για τον πόλεμο, τις αιτίες του, τη σφαγή των αμάχων και τους μισθοφόρους. Ζυγιάζει και στρογγυλεύει προσεκτικά λόγια και εικόνες στην πλάστιγγα του πολιτικά ορθού, αυτολογοκρινόμενος και φροντίζοντας να απομακρύνει κάθε επικίνδυνη εστία που ζητά διερεύνηση «κάτω» από την επιφάνεια.

Αυτό δεν είναι κινηματογράφος. Μοιάζει με ρεπορτάζ δημοσιογράφου στο κανάλι ενός επιχειρηματικού ομίλου, που στοιχίζεται πίσω από την πολιτική των ιδιοκτητών του μέσου, μια που τους έχει αποσαφηνιστεί με πολλούς και διάφορους τρόπους ότι οι πελάτες του καναλιού, οι καταναλωτές της είδησης - ήδη δαμασμένοι - αποζητούν αυτό το είδος της κολοβής ενημέρωσης.

Το «μεγαλύτερο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια», αναφέρεται στην εισαγωγή. Είναι βέβαια κοινός τόπος ότι, τη σήμερον ημέρα, η παραπάνω φράση αποτελεί έννοια κενή περιεχομένου. Το αποδεικνύει η ίδια η ταινία που δε γεμίζει με αλήθεια τις εικόνες της, το αποδεικνύει το σύστημα εμπορίας των ειδήσεων, το αποδεικνύει το πλήθος των ειδήσεων που επιλεκτικά δεν προβάλλονται, υποβαθμίζονται ή διαστρεβλώνονται. Φθάνει μόνο μια ματιά στους ιδιοκτήτες και τις οικονομικές δραστηριότητες των επιχειρηματικών ομίλων των ΜΜΕ για να καταλάβει κανείς πώς χρηματοδοτείται και πώς διακινείται η αλήθεια - λάστιχο. Από το αβαθών κι εφήμερων τηλεοπτικών προδιαγραφών ντοκιμαντέρ του Νίκου Μεγγρέλη λείπει, εκτός των άλλων, και ένα κάποιο διά ταύτα.

Παραγωγή: Ελλάδα (2010).