Η περίοδος που προηγήθηκε χαρακτηρίστηκε, αφ' ενός, από την κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος των δικαιωμάτων των ναυτεργατών, αφ' ετέρου από σκληρές ταξικές μάχες που έδωσε το ναυτεργατικό κίνημα, με όπλο του και την αλληλεγγύη των εργατών της στεριάς, ενάντια στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, στους πολυπλόκαμους μηχανισμούς που ενεργοποίησε εναντίον τους, στους πολιτικούς του εκπροσώπους και τη βαθιά αντεργατική πολιτική που υλοποιούν.

Οι κομμουνιστές, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πρωταγωνίστησαν στους σημαντικούς αυτούς αγώνες, συνέβαλαν αποφασιστικά στην τόνωση του αγωνιστικού ηθικού των ναυτεργατών. Χαρακτηριστικό είναι ότι μέσα στο 2010 πραγματοποιήθηκαν στον κλάδο 22 απεργίες.

Η δουλειά της ΚΟΝ απέδωσε «καρπούς» και ως προς τη συσπείρωση των ναυτεργατών και ως προς το κέρδισμα νέων δυνάμεων στις πολιτικές - εκλογικές μάχες του Κόμματος, κάτι που εκφράστηκε στον Πειραιά, στους Φούρνους Ικαρίας, αλλά και σε άλλες περιοχές π.χ. στη Θράκη, όπου η Οργάνωση βοήθησε στη συσπείρωση Πομάκων και μουσουλμάνων στο συνδυασμό της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στις εκλογές για τα όργανα της τοπικής διοίκησης.

Η καπιταλιστική κρίση, που δείχνει τα πραγματικά όρια ενός συστήματος πιο βάρβαρου και επικίνδυνου παρά ποτέ για την εργατική τάξη και συνολικά τα λαϊκά στρώματα, όπως ήταν αναμενόμενο βρέθηκε στο επίκεντρο της συζήτησης στη Συνδιάσκεψη. Το ίδιο και η αντιλαϊκή στρατηγική της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, οργανικό κομμάτι της οποίας αποτελεί η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που ξεριζώνει κάθε δικαίωμα, υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Στη ναυτιλία, αυτή η πολιτική, με στόχο την ολόπλευρη ικανοποίηση των εφοπλιστικών συμφερόντων, τσακίζει δικαιώματα ναυτεργατών, εντατικοποιεί στο έπακρο τη δουλειά στα καράβια, επεκτείνει το μαζικό διωγμό των Ελλήνων ναυτεργατών πέρα απ' τα ποντοπόρα πλοία και στα κρουαζιερόπλοια. Με την απελευθέρωση της κίνησης των ακτοπλοϊκών πλοίων διαμορφώνει όρους αντικατάστασής τους από ναυτεργάτες χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα, για να μεγαλώνει ο βαθμός εκμετάλλευσης, για να αυξηθεί τελικά η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του εφοπλιστικού κεφαλαίου.

«Θύματα» αυτής της πολιτικής δεν είναι μόνον οι ναυτεργάτες, αλλά συνολικά ο λαός, οι επιβάτες, ιδιαίτερα οι νησιώτες, που αναγκάζονται να πληρώνουν διαρκώς ακριβότερα για μετακινήσεις που μακράν απέχουν απ' το να χαρακτηριστούν ασφαλείς, γρήγορες, τακτικές. Ο αγώνας των ναυτεργατών υπηρετεί γενικότερα τα λαϊκά συμφέροντα και ακριβώς γι' αυτό κερδίζει την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση εργατών άλλων κλάδων, νησιωτών κ.ά.

Η συζήτηση στη Συνδιάσκεψη ανέδειξε τη σύνδεση ανάμεσα στην εφαρμοζόμενη πολιτική στη ναυτιλία με τις εξελίξεις που κυοφορούνται στο Αιγαίο και στιγματίζονται από την απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας από μια κυβέρνηση που προσφέρει γην και ύδωρ στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Εξελίξεις, όπως η αποστρατικοποίηση 21 νησιών του Αιγαίου, η συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας στο Αιγαίο.

Τονίστηκε ιδιαίτερα ότι στα σχέδια αυτά της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού στέκονται εμπόδιο τουριστικές και ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες που δεν ελέγχονται πλήρως, γι' αυτό και προώθησαν την άρση του καμποτάζ στα τουριστικά και σχεδιάζουν το ίδιο και στα ακτοπλοϊκά πλοία. Επιδίωξη είναι μια ναυτιλία στην περιοχή με ναυτεργάτες χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα, χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση, συγκοινωνίες στην υπηρεσία των μονοπωλιακών συμφερόντων, πλοία να ταξιδεύουν όπου θέλουν, όποτε θέλουν.

Αποκαλυπτική των ιδιαίτερων ανταγωνισμών ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης που κρύβονται πίσω από την προωθούμενη συνδιαχείριση του Αιγαίου, ήταν η τοποθέτηση του προέδρου της Ενωσης Επιχειρήσεων Ναυτιλίας, Α. Βεντούρη, τον περασμένο Νοέμβρη: «Η ένταξη της οικονομικής εξαθλίωσης της επιβατηγού ναυτιλίας σε ένα γενικότερο τομέα πλήρους οικονομικής κατάρρευσης της χώρας θα οδηγήσει σε συνεκμετάλλευση των πετρελαίων του Αιγαίου. Συνεκμετάλλευση, όμως, των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών του Αιγαίου κανένας μας δεν πρέπει να δεχθεί».

Επί της ουσίας, οι ακτοπλόοι εφοπλιστές υπερθεματίζουν της συνεκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου στο Αιγαίο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, αλλά την ίδια ώρα ζητάνε να μείνουν άθικτα τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα, ομολογώντας ότι η ακτοπλοΐα στην Ελλάδα αποτελεί μια ιδιαίτερα κερδοφόρα μπίζνα.

Αρρηκτα συνδεδεμένες με τα παραπάνω, όπως αναδείχτηκε από τη συζήτηση, είναι και οι εξελίξεις γύρω από το λιμάνι του Πειραιά, τα σχέδια για τουριστική εκμετάλλευση, containers, RO/RO και παραχώρηση τμημάτων του σε διεθνή μονοπωλιακά συμφέροντα. Σχέδια και μέτρα που αυξάνουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων, συνθλίβουν τη μικρή ιδιοκτησία, συγκεντρώνουν την παραγωγή και τις υπηρεσίες υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων σε συνθήκες κρίσης και οξύτατου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Για το μεγάλο κεφάλαιο είναι καθοριστικής σημασίας ζήτημα ο έλεγχος του λιμανιού του Πειραιά, των άλλων λιμανιών της Αττικής, του αεροδρομίου των Σπάτων, συνολικά των υποδομών της χώρας, που, αντί να υπηρετούν την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αξιοποιούνται για την εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου για μεγαλύτερη κερδοφορία και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του.

Η Συνδιάσκεψη στάθηκε και στο ζήτημα των μέσων που μετέρχεται το κεφάλαιο για να χτυπήσει όσους αντιτίθενται και αντιμάχονται αυτούς τους βαθιά αντιλαϊκούς σχεδιασμούς του. Ανάμεσά τους, τα πιο καθυστερημένα πολιτικά τμήματα της εργατικής τάξης, μικροαστικές δυνάμεις που επηρεάζει, οργανώνει και καθοδηγεί (στους Δήμους, στα Επιμελητήρια κ.α.) σε αποφάσεις και παρεμβάσεις που καλλιεργούν την αντιδραστική θεωρία του «κοινωνικού αυτοματισμού» ενάντια στις απεργίες και το εργατικό κίνημα.

Στη βάση αυτού του γεγονότος, αναδείχτηκε ως επιτακτική ανάγκη η πλούσια πείρα που έχει συγκεντρώσει η Οργάνωση να γενικευτεί, να εκλαϊκευτεί, να γίνει όπλο ώστε να αποκρούονται οι επιθέσεις και οι προβοκάτσιες που θα κλιμακώνονται, να γίνει εργαλείο αποκάλυψης και εξουδετέρωσης μηχανισμών, αλλά και του βρώμικου ρόλου του οπορτουνισμού.

Ιδιαίτερα διδακτική και ως προς αυτό το ζήτημα ήταν η εφταήμερη απεργιακή κινητοποίηση (23/11 - 29/11, 30/11 ξημερώματα) των ναυτεργατών, η πείρα και τα συμπεράσματα της οποίας απασχόλησαν έντονα τη Συνδιάσκεψη της ΚΟΝ. Οπως τονίστηκε, επρόκειτο για μια σκληρή ταξική αναμέτρηση, με μεγάλη σημασία υπό τις συνθήκες που εξελίχτηκε και το περιεχόμενο που κυριάρχησε. Στην απεργία αυτή, οι αντίπαλοι των ναυτεργατών χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα για να πτοήσουν το ηθικό των πληρωμάτων, να σπάσουν την απεργία και να τροφοδοτήσουν τον «κοινωνικό αυτοματισμό».

Η στρατηγική τους αυτή απέτυχε στον Πειραιά, απαντήθηκε σε πολλές περιπτώσεις με συγκέντρωση πληρωμάτων στα πλοία, κάτι που επέδρασε θετικά στο ηθικό των πληρωμάτων και άλλων πλοίων. Οι ναυτεργάτες καθολικά απήργησαν και η πλειοψηφία τους βρέθηκε στους καταπέλτες, υιοθέτησαν το πλαίσιο του ΠΑΜΕ, ξέφυγαν απ' τα ασφυκτικά όρια της ΣΣΕ και την αύξηση του 2% της ΠΝΟ, υιοθέτησαν ως κύριο τη σταθερή δουλειά, μέτρα για την ανεργία και την Κοινωνική Ασφάλιση.

Η δήλωση των εφοπλιστών στη διάρκεια της απεργίας ότι στα καράβια τους θέλουν εργάτες «Ευρωπαίους πολίτες», σήμα ότι πρέπει να προχωρήσει η απελευθέρωση, η εναρμόνιση με τον ευρωπαϊκό κανονισμό 3577/92, πυράκτωσε το κλίμα στα καράβια, χτύπησε σήμα κινδύνου σε όλες τις ειδικότητες, συσπείρωσε, ανέβασε την αποφασιστικότητα των ναυτεργατών να παλέψουν δίπλα στην ΠΕΜΕΝ, στον ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ και το ΠΑΜΕ.

Το υψηλό φρόνημα και η αυταπάρνηση που επέδειξαν στα φύλλα της επιστράτευσης δείχνει το δρόμο των μελλοντικών αγώνων, διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη και τα παιδιά της, αποδεικνύει ότι στο καμίνι της ταξικής πάλης ορισμένοι στάθηκαν σαν κομμουνιστές. Το γεγονός αυτό δεν ήταν τυχαίο, αλλά, όπως επισημάνθηκε στη Συνδιάσκεψη, αντανακλά την πολύχρονη βασανιστική δουλειά της ΚΟΝ, άνθρωπο τον άνθρωπο, καράβι το καράβι, μετουσίωσε τη συσσωρευμένη πείρα σε δύναμη.

Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» που επιδίωξαν κυβέρνηση και εφοπλιστές, η ενορχηστρωμένη επίθεση των ΜΜΕ που είτε αποσιωπούσαν την απεργία είτε επιτίθονταν προβοκατόρικα στους απεργούς, απέτυχε παταγωδώς. Επιβάτες δεν εμφανίστηκαν στο λιμάνι καθόλη τη διάρκεια της απεργίας, το ίδιο και οι επαγγελματίες οδηγοί, ορισμένοι δε εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους.

Συγχρόνως, εργάτες γης με τις οικογένειές τους που αναζητούσαν δουλειά στην Κρήτη και που κατά εκατοντάδες καθημερινά προστίθονταν από τα δουλεμπορικά γραφεία για να ασκήσουν πίεση (πάνω από 1.000 τις τελευταίες μέρες) «συμβίωναν» με τους απεργούς στο λιμάνι χωρίς κανένα πρόβλημα, ενώ στις δύο όλες κι όλες φορές που επιχειρήθηκε να τους στρέψουν εναντίον των απεργών αντιμετωπίστηκαν ακαριαία απ' τις δυνάμεις των ναυτεργατών.

Αισιόδοξη ήταν η εκτίμηση που κυριάρχησε στη συζήτηση ότι υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες να αποκαλύπτεται ο ταξικός, εκμεταλλευτικός χαρακτήρας του συστήματος, πού πραγματικά στοχεύει η αντιλαϊκή πολιτική, ότι ο λαός δεν έχει τίποτα να προσμένει απ' την καπιταλιστική ανάπτυξη, δυνατότητες να απεγκλωβίζονται τελικά δυνάμεις απ' την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική και να ενισχύουν το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα.

Επισημάνθηκε, ωστόσο, ότι οι υπαρκτές μεγάλες δυνατότητες δεν πρέπει να οδηγούν σε υποτίμηση των δυσκολιών, καθώς η αστική τάξη, οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν πολλά μέσα στη διάθεσή τους για να «θολώνουν τα νερά», να καλύπτουν τις αιτίες της κρίσης και τους υπαίτιους των λαϊκών προβλημάτων, μεταθέτοντας τις ευθύνες αλλού, π.χ. έλλειψη διαφάνειας, διόγκωση δημόσιου τομέα, γραφειοκρατία κ.ά. Συγχρόνως, για να καλλιεργούν ψεύτικες προσδοκίες στο λαό παραπλανώντας τον ότι η πολιτική που εφαρμόζεται και υπηρετεί αποκλειστικά τα μονοπώλια μπορεί με τη μία ή την άλλη διαχείριση να υπηρετήσει τις ανάγκες του λαού. Μαζί με τις φρούδες ελπίδες, επιστρατεύουν το φόβο, την καταστολή, τις προβοκάτσιες, τον αντικομμουνισμό και τη συκοφαντία του Κόμματος και του ταξικού κινήματος.

Η ΚΟΝ - όπως αναδείχτηκε στη Συνδιάσκεψη - διαθέτει την εμπειρία και την ικανότητα, κάτι που φάνηκε και το προηγούμενο διάστημα, να αντιπαρατίθεται αποφασιστικά με τέτοιες δηλητηριώδεις αντιλήψεις που στο συνδικαλιστικό κίνημα εκφέρονται από την πλειοψηφία της ΠΝΟ, τις δυνάμεις του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού. Αλλά και του οπορτουνισμού, που δρα μέσα από την πλειοψηφία της Ενωσης Ναυτών και ρητορεύει περί σχηματισμού δήθεν «τρίτου πόλου» στο κίνημα, δήθεν «ανεξάρτητου».

Στη Συνδιάσκεψη αναδείχτηκαν πλευρές αυτής της αντιπαράθεσης και της μάχης ενάντια στην προσπάθεια εγκλωβισμού των ναυτεργατών σε αιτήματα που είναι ανώδυνα για τους εφοπλιστές και την αντιλαϊκή πολιτική, για την αποκάλυψη του συμβιβαστικού και προβοκατόρικου χαρακτήρα αυτών των δυνάμεων, για τη διατήρηση μόνιμα ανοιχτού του ιδεολογικοπολιτικού μετώπου ενάντια στον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό και τον οπορτουνισμό.

Η Συνδιάσκεψη της ΚΟΝ έκανε σαφές ότι η Οργάνωση μπορεί σήμερα από καλύτερες θέσεις να αντιπαλέψει αποφασιστικά δυσκολίες και αδυναμίες που εντόπισε στη δράση της, να επιμείνει για την αφομοίωση από το σύνολο της Οργάνωσης τού ότι η στρατηγική του Κόμματος, η πάλη για ανατροπή του καπιταλισμού, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, που το περιεχόμενό τους εκφράζει τις ίδιες τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, καθορίζουν κάθε βήμα, κάθε δραστηριότητά της. Σκοπός η προετοιμασία της εργατικής τάξης, των ναυτεργατών, για σκληρές αναμετρήσεις με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, για την τελική αναμέτρηση για την εξουσία.

Εμφαση, τέλος, δόθηκε στην ανάγκη η δουλειά της Οργάνωσης να συνδυάζει τη διαφώτιση, την ιδεολογική πάλη, με την οργάνωση μέσα στα καράβια, τη δραστηριοποίηση των ναυτεργατών στην ΠΕΜΕΝ, στον ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ και την ΠΕΣ-ΝΑΤ, αλλά και τη στήριξη των αγωνιστικών συνδυασμών στα άλλα σωματεία, ώστε να διαμορφώνονται συνθήκες ενίσχυσης της συσπείρωσης γύρω απ' τους αγωνιστικούς συνδυασμούς και να επεκτείνεται η δράση σε όλα τα σωματεία.