Φέτος ιδιαίτερα, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, η μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη τιμή στην Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας (8 Μάρτη) δεν είναι άλλη από την ανάπτυξη της οργάνωσης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές. Τα συλλαλητήρια, αύριο, 10 Μάρτη, που οργανώνουν σε όλη τη χώρα το ΠΑΜΕ, η ΟΓΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ και το ΜΑΣ, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν έναν ακόμη σταθμό στην κλιμάκωση του αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών κι εργατικών οικογενειών. Ενα ακόμη σταθμό αντεπίθεσης και ρήξης με την πολιτική της κυβέρνησης, των άλλων κομμάτων της πλουτοκρατίας, της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Σταθμός οργάνωσης και αντεπίθεσης, πέρα από τη μαζική συμμετοχή στα συλλαλητήρια, σημαίνει πρώτα και κύρια το ταξικό μήνυμα της Μέρας της Γυναίκας να φτάσει σε χιλιάδες εργαζόμενους, άνεργους, σπουδαστές, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, γυναίκες που μοχθούν καθημερινά. Αλλωστε, στις συνθήκες κρίσης η ανισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα εκδηλώνεται με μεγαλύτερη ένταση, οξύνονται ιδιαίτερα βασικές πλευρές και εκφράσεις της. Μεγαλώνει ιδιαίτερα η ανεργία των γυναικών, μεγαλώνει η ψαλίδα των μισθών, τις χτυπούν οι αντιδραστικές αλλαγές στην Πρόνοια φορτώνοντάς τες με μεγαλύτερα βάρη για τη φροντίδα των παιδιών και ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, τσακίζουν τις φτωχές αγρότισσες και τις μικροεπεγγελματίες αφήνοντάς τες χωρίς ασφάλιση, σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δυσκολεύουν τις νέες γυναίκες να κάνουν οικογένεια.

Να αναδειχτεί, επομένως, ότι οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών και όλοι οι εργαζόμενοι μπορούν να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Με την οργάνωσή τους στο Σωματείο, στους Συλλόγους της ΟΓΕ, στα ταξικά συνδικάτα. Με ενιαίο αγώνα για καθετί που πλήττει σήμερα τη λαϊκή οικογένεια και τα νέα ζευγάρια. Βιώνουμε μια περίοδο, που η εξουσία των μονοπωλίων επιβάλλει στους εργαζόμενους να πληρώσουν τα δικά τους καπιταλιστικά κέρδη, ώστε οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι να βγουν ενισχυμένοι από την κρίση. Για λογαριασμό της πλουτοκρατίας δανειζόταν και χρεωνόταν το αστικό κράτος τόσα χρόνια, για λογαριασμό των ίδιων νομοθετεί μέτρα που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης και πετσοκόβουν κάθε κοινωνική και προνοιακή παροχή. Η καθημερινότητα των ανθρώπων που μοχθούσαν και μοχθούν έχει μετατραπεί σε κόλαση. Ακόμη και χωρίς ρεύμα, νερό, γιατρό, φάρμακα, σχολείο αφήνουν τις λαϊκές οικογένειες προκειμένου να διασωθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και της καπιταλιστικής οικονομίας. Ταυτόχρονα, οι γυναίκες, οι νέες, οι μητέρες, είναι τα πιο μεγάλα θύματα αυτής της άγριας επίθεσης, η οποία και θα βαθαίνει, όσο οξύνεται η καπιταλιστική κρίση.

Ολοι αυτοί που προσπαθούν να πείσουν το λαό πως είναι συνυπεύθυνος για τα χρέη και τα ελλείμματα που τόσα χρόνια δημιουργήθηκαν απ' τις πολιτικές τους, πως πρέπει να σκύψει το κεφάλι, να κάνει θυσίες για να βγει η χώρα απ' την καπιταλιστική κρίση, πρέπει να πάρουν οργανωμένη απάντηση. Υπάρχει διέξοδος και αυτή βρίσκεται στο μονόδρομο της οργανωμένης ταξικής πάλης, της σύγκρουσης, της ρήξης και της ανατροπής. Στον αγώνα για ένα δρόμο ανάπτυξης, που στο επίκεντρό του θα έχει τις σύγχρονες ανάγκες του λαού μας, όπου τα παραγόμενα πλούτη δε θα τα καρπώνεται μια χούφτα καπιταλιστών, αλλά θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία και θα εξασφαλίζουν αξιοπρεπή ζωή στις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων και σ' όλους τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους.