Ενας λογοτεχνικός φόρος τιμής σε μια γενιά διανοουμένων και μη που τους χαρακτήριζε ο ανεπιτήδευτος αντικομφορμισμός θα μπορούσε να είναι μια πολύ σύντομη «περιγραφή» του καινούριου βιβλίου του ποιητή Γιώργου Κακουλίδη υπό τον τίτλο «Περί αλητείας» (εκδόσεις «Κέδρος»).

Ο τόμος αποτελείται από ιστορίες που είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας με τη μορφή περιοδικής στήλης, με άλλον τίτλο, πριν περίπου δέκα χρόνια, με ήρωες «μποέμ, ζωγράφους, ποιητές, αλκοολικούς, αποτυχημένους ηθοποιούς και καθ' ολοκληρίαν απατεώνες» που «μεταμορφώνουν τις δύσκολες στιγμές τους σε φάρσα», όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο. Τα υπόλοιπα μας τα εξηγεί ο ίδιος ο συγγραφέας.

«Διάλεξα τον τίτλο αυτό για να αποδείξω πώς διαλύεται η περιπέτεια της αλητείας μέσα στα πράγματα. Δηλαδή ύψωσα έναν τίτλο για να διαλυθεί αμέσως μέσα στις ιστορίες του. Γιατί ο ήρωας είναι ένας λούμπεν αλήτης, ο οποίος μεταμορφώνεται μέσα από τις προσωπικότητες που πλησιάζει».

-- Πώς προσδιορίζεις την αλητεία; Σαν τον τρόπο του Κέρουακ; (Σ.σ. Τζακ Κέρουακ, Αμερικανός συγγραφέας, εκ των ιδρυτών του λογοτεχνικού κινήματος των «μπίτνικς» κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο).

-- Οχι. Εκείνη είναι μια πένθιμη αλητεία. Εγώ μιλάω για μια χαρούμενη αλητεία η οποία ξεδιπλώνεται χωρίς σκοπό και κάποια στιγμή διαλέγει η ίδια, αποφασίζει το τι ακριβώς θα κάνει. Αυτό δεν υπάρχει σήμερα. Υπάρχει μόνο στους ποιητές. Δεν ήταν πάντα έτσι.

-- Πρόλαβες τους ποιητές να εμπνέονται από τους αλήτες.

-- Ακριβώς αυτό. Υπάρχει ένας νόμος μέσα στον ποινικό κώδικα που λέει ότι δεν μπορείς να γυρίζεις «άσκοπα» στη ζωή σου. Δηλαδή ένας δολοφόνος έχει «δουλειά», αλλά ένας αλήτης γυρίζει «άσκοπα». Αυτό συμβαίνει γιατί πλέον η ζωή μας ακολούθησε το δυτικό μοντέλο. Η χαρά της Ανατολής έφυγε. Γι' αυτό και οι ποιητές διαβάζουν πια μέσα σε βιβλιοθήκες και σε διάφορους κλειστούς χώρους. Ενώ το όνειρο το δικό μου θα ήταν οι ποιητές να διαβάζουν, όπως οι παραμυθάδες της Ανατολής, στις γωνιές των δρόμων τα ποιήματά τους.

-- Ενα ανάλογο μοντέλο μπορούμε να πούμε ότι είχαμε και στη Δύση με τον Ντίλαν Τόμας και τις απαγγελίες του, ας πούμε.

-- Απαγγελίες έκανε, αλλά εγώ σου μιλάω για τρόπο ζωής. Αυτό μόνο στην Ανατολή συμβαίνει. Είναι η παράδοση η μεγάλη των παραμυθάδων.

- Μήπως αυτό εκληφθεί ως αναχρονισμός;

-- Δε μου καίγεται καρφί. Εγώ βλέπω ότι αυτή τη στιγμή αυτό που πρέπει να γίνει είναι να βγει ο ποιητής στους δρόμους. Είναι το όνειρο των μεγάλων των ποιητών. Από τον Ρεμπό μέχρι τον Μαγιακόφσκι, το αίτημα είναι αυτό. Αλλά ξέχωρα απ' τα θαυμάσια αυτά ονόματα που τα πλησιάζουμε με δέος, εγώ λέω: Είναι καιρός να βγούμε προς τα έξω. Γι' αυτό ακριβώς επέλεξα τώρα να επανεκδώσω αυτό το υλικό συγκεντρωμένο.

-- Είναι πραγματικά οι ήρωες και τα γεγονότα;

-- Δυστυχώς, όλα είναι αλήθεια.

- Γιατί δυστυχώς;

-- Διαβάζουν ορισμένοι τις ιστορίες και μου λένε «μα, έγινε αυτό;». Και τους λέω «ναι, ρε παιδιά, έγινε... λυπάμαι».

- Με τη μορφή της στήλης σε περιοδικό πώς λειτουργούσαν τα κείμενα αυτά;

-- Οταν τα έγραφα πέρναγα μια προσωπική φάση με πολλούς νεκρούς που έσπρωχνα μέσα μου. Ανέλαβα τη στήλη αυτή που την έκλεψα ουσιαστικά από τον «Ριζοσπάστη». Στον «Ριζοσπάστη» θαυμάζω τη στήλη με τις φωτογραφίες των νεκρών. Από κει ορμώμενος ήθελα κι εγώ να μιλήσω για ανθρώπους που έχουν χαθεί. Ηδη ένας από αυτούς είναι ο αυτόχειρας, ο Ηλίας ο Λάγιος, γράφω γι' αυτόν, ο οποίος εκείνη την εποχή παρακολουθούσε τον τρόπο που τα έγραφα όλα αυτά για τους αγαπημένους νεκρούς. Δηλαδή, ένας υποψήφιος αυτόχειρας καμιά φορά διόρθωνε ορισμένα γραπτά μου.

Ξεκίνησα να γράφω για ένα και μοναδικό λόγο: Να θυμηθώ τους αγαπημένους μου νεκρούς. Αυτό άλλαξε μετά. Και άλλαξε ξανά και ξανά. Και τώρα με πλησιάζουν άνθρωποι και μου λένε: «Ξέρεις, Γιώργο, εκείνη την εποχή ήμουν κι εγώ από δίπλα και έγινε κι αυτό». Είναι το πρώτο βιβλίο που έχω βγάλει που με πλησιάζουν άνθρωποι για να μου πουν παράλληλες ιστορίες με τους ίδιους τους δικούς μου τους ήρωες. Αυτό είναι πιο γοητευτικό ακόμη και από το βιβλίο...