Από παλιότερη διαδήλωση του Λιβανικού ΚΚ

Το Ειδικό Δικαστήριο είχε, ήδη, δείξει τις προθέσεις του, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον των «ερευνών» του μόνο στην πλευρά της «Χεζμπολλάχ» και όσων την υποστηρίζουν εντός και εκτός Λιβάνου. Οι καταγγελίες της «Χεζμπολλάχ» ότι πρόκειται για μια «στημένη» έρευνα με «πολιτικά κριτήρια» δεν μπορούν να απορριφθούν τόσο εύκολα όταν η ίδια η διαδικασία της έρευνας δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Ενδεικτικό είναι ότι πριν από περίπου δύο χρόνια, μια περίοδο που χρονικά συνδυάζεται με την ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας από τον Μπαράκ Ομπάμα και την εισαγωγή μιας «νέας τακτικής» στην αμερικανική διπλωματία, μιας τακτικής «προσέγγισης» προς τον αραβικό κόσμο και ιδιαίτερα προς συγκεκριμένες χώρες, όπως τη Συρία, το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι «κακώς» κρατούνταν μέχρι εκείνη τη στιγμή ως ύποπτοι για τη δολοφονία Χαρίρι Σύροι αξιωματούχοι, που κατά κύριο λόγο είχαν διασυνδέσεις με τις συριακές μυστικές υπηρεσίες που δρουν στο Λίβανο. Οι «ύποπτοι» αφέθηκαν, πανηγυρικά, ελεύθεροι. Κι όμως, θεωρητικώς, η κράτησή τους είχε προκύψει ως αναγκαιότητα, μέσα - υποτίθεται - από τη διερεύνηση της υπόθεσης.

Είναι προφανές ότι μετά από αυτά, η καταγγελία της «Χεζμπολλάχ» και των συμμάχων της (όπως είναι ο χριστιανός μαρωνίτης στρατηγός Μισέλ Αούν) ότι το Ειδικό Δικαστήριο λειτουργεί ως «το μακρύ χέρι» των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις του Λιβάνου δεν μπορεί εύκολα ν' αντικρουστεί. Εξού και η συμμαχία υπό τη «Χεζμπολλάχ» είχε αρχίσει, ήδη, από το καλοκαίρι να θέτει ως όρο την απόρριψη των πορισμάτων του Δικαστηρίου προκειμένου να συνεχίσει να στηρίζει την κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, Σαουδική Αραβία και Συρία (οι οποίες υποστηρίζουν ως περιφερειακές δυνάμεις τον Χαρίρι και τη «Χεζμπολλάχ» αντίστοιχα) αναλαμβάνουν σειρά πρωτοβουλιών προκειμένου να βρεθεί μια βιώσιμη μέση λύση που θα διατηρήσει στην εξουσία το συγκεκριμένο κυβερνητικό σχήμα. Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας αυτής, μάλιστα, πραγματοποιήθηκε, για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, κοινή επίσκεψη στο Λίβανο του Σαουδάραβα βασιλιά Αμπντουλάχ μαζί με τον Σύρο Πρόεδρο Ασαντ.

Η συρο-σαουδαραβική πρωτοβουλία είχε, μέχρι και τα τέλη του χρόνου, δώσει την εντύπωση ότι έχει φέρει αποτελέσματα. Σύμφωνα με πληροφορίες, που ουδέποτε επισήμως επιβεβαιώθηκαν, η Σαουδική Αραβία, εκφράζοντας ως ένα βαθμό και τις ΗΠΑ, και η Συρία, εκφράζοντας αναλόγως το Ιράν, φέρονται να κατέληξαν στην εξής πρόταση: Να δεχτεί η πλευρά Χαρίρι το αίτημα για απόρριψη των πορισμάτων του Ειδικού Δικαστηρίου με αντάλλαγμα σειρά δεσμεύσεων και μέτρων εκ μέρους της «Χεζμπολλάχ» περί ελέγχου του ενόπλου τμήματός της. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η συμφωνία που είχε επιτευχθεί μεταξύ των εμπλεκομένων στο Λίβανο εκτεινόταν πολύ έξω από τα σύνορά του και προέβλεπε σχετική απομάκρυνση της Τεχεράνης από τη λιβανική πολιτική σκηνή (δηλαδή από την άμεση παροχή υποστήριξης στη «Χεζμπολλάχ») με αντάλλαγμα τη διασφάλιση σημαντικού ρόλου για το Ιράν στην ιρακινή πολιτική σκηνή. Κάτι που φάνηκε να επιβεβαιώνεται με το σχηματισμό κυβέρνησης στη Βαγδάτη αποτελούμενης κυρίως από δυνάμεις φίλα προσκείμενες στην ιρανική ηγεσία.

Οι εξελίξεις, όμως, τις πρώτες μέρες του χρόνου έδειξαν ότι κάποιο από όλα τα «συμβαλλόμενα» μέρη στην προαναφερόμενη συμφωνία δεν τήρησε τις δεσμεύσεις που ανέλαβε. Στη Βηρυτό έσπευσαν εκ νέου ο Σαουδάραβας υπουργός Εξωτερικών, αλλά και ο Τούρκος ομόλογός του με τον πρωθυπουργό του Κατάρ (με τον Τούρκο διπλωμάτη, κατά πολλούς αναλυτές, να λειτουργεί και ως εκπρόσωπος της Τεχεράνης, επιβεβαιώνοντας τις περιφερειακές βλέψεις της Αγκυρας), για να γεφυρώσουν τις διαφορές. Η διαμεσολάβησή τους βασίστηκε στην, ήδη υπάρχουσα, συρο-σαουδαραβική πρόταση. Ομως, δεν έφερε αποτελέσματα, με τον Χαρίρι να επιμένει κατηγορηματικά στην υποστήριξη του Ειδικού Δικαστηρίου του ΟΗΕ και στην αποδοχή των πορισμάτων του, επιμένοντας, δηλαδή, σε όλα όσα είχαν οδηγήσει στην παραίτηση από την κυβέρνηση όλων των, προσκείμενων, στη «Χεζμπολλάχ» υπουργών και στην κατάρρευσή της στις 12 Οκτώβρη.

Ο,τι έχει ακολουθήσει την κατάρρευση της «κυβέρνησης εθνικής ενότητας» (η οποία αξίζει να σημειωθεί ότι έγινε την ώρα που ο πρωθυπουργός της Χαρίρι βρισκόταν στις ΗΠΑ) είναι αρκετά διαφωτιστικό ως προς τις «υπόγειες διαδρομές» (κυρίως από ξένους παράγοντες) που καθορίζουν τη λιβανική πολιτική σκηνή. Ο Χαρίρι δεν έχει αποδεχτεί καμία απολύτως λύση η οποία δε θα διασφαλίζει στον ίδιο τον έλεγχο της κυβέρνησης ή έστω την απρόσκοπτη συνέχιση της συνεργασίας του Λιβάνου με το Ειδικό Δικαστήριο του ΟΗΕ. Θέτει, δηλαδή, όρους που από μόνοι τους τον θέτουν απέναντι από τους συνομιλητές του.

Η «Χεζμπολλάχ» και οι εταίροι της, από την άλλη, είναι ξεκάθαρο ότι προετοιμάζονταν εδώ και καιρό για την περίπτωση αποχώρησής τους από την κυβέρνηση υπό τον Χαρίρι. Αυτό αποδείχτηκε, καταρχάς, από την υποστήριξη που φάνηκε ότι είχαν εξασφαλίσει από τον, μέχρι πρότινος, στενό σύμμαχο του Χαρίρι, Δρούζο ηγέτη Ουαλίντ Τζουμπλάντ (του οποίου οι βουλευτές ουσιαστικά μετατράπηκαν σε ρυθμιστές της κατάστασης). Και η εικόνα συμπληρώθηκε από την επιλογή του νυν εντολοδόχου πρωθυπουργού, επίσης συμμάχου του Χαρίρι, με τον οποίο οι συζητήσεις προφανώς είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.

Επιπλέον, ο 55χρονος Ναζίμ Μικάτι, είναι μια εξαιρετικά προσεκτική επιλογή από την πλευρά της σιιτικής οργάνωσης: Δισεκατομμυριούχος, επιχειρηματίας, με μετοχές σε πολλές τράπεζες της χώρας (χαρακτηριστικά που τον κάνουν να μοιάζει πολύ με τον Χαρίρι), σπουδασμένος στο Χάρβαρντ, με πολύ καλές σχέσεις (και επιχειρηματικές δραστηριότητες) τόσο με τη Σαουδική Αραβία όσο και με τη Συρία, και φυσικά σουνίτης για να μπορέσει να διεκδικήσει την πρωθυπουργική θέση με γνώμονα το σεχταριστικό διαχωρισμό του λιβανικού πολιτικού συστήματος. Είναι, επίσης, ένας άνθρωπος που, κάλλιστα, μπορεί να συνομιλήσει και με τις ΗΠΑ, χαρακτηριστικό που είναι ξεκάθαρο ότι η «Χεζμπολλάχ» αξιολόγησε και επιδίωξε να έχει, δίνοντας και ένα στίγμα προθέσεων ως προς το ενδεχόμενο κάποιου είδους «διαλόγου» με την Ουάσιγκτον.

Το αν τελικά ο Μικάτι θα εξελιχθεί σε δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στον Χαρίρι και στη «Χεζμπολλάχ» και σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάμεσα σε όλες εκείνες τις ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από τις πολιτικές συμμαχίες της λιβανικής πολιτικής σκηνής μένει ν' αποδειχτεί. Το βέβαιο είναι ότι, όπως επισημαίνει το Λιβανικό ΚΚ, στην τελευταία σχετική του ανακοίνωση, «ο Λίβανος βρίσκεται και πάλι στο μάτι του κυκλώνα καθώς οι ΗΠΑ επανήλθαν στο σχέδιό τους περί "Νέας Μέσης Ανατολής"». Το Κόμμα επισημαίνει ότι ο Λίβανος βρίσκεται αντιμέτωπος εκ νέου με τον κίνδυνο μιας νέας εμφύλιας θρησκευτικής διαμάχης, η οποία κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα από την ισραηλινή ηγεσία για να εξαπολυθεί μια νέα επίθεση κατά του Λιβάνου, μια επίθεση για την οποία το Τελ Αβίβ μιλά σχεδόν ανοιχτά αμέσως μετά το τέλος της προηγούμενης το 2006.

Το Λιβανικό ΚΚ υπογραμμίζει ότι το Ειδικό Δικαστήριο του ΟΗΕ έχει, πολλάκις, αποδείξει τον πραγματικό του ρόλο, που είναι υπονομευτικός για την ενότητα και τη σταθερότητα του Λιβάνου. Και επαναλαμβάνει την πάγια θέση του ότι μείζονα προτεραιότητα είναι η εξάλειψη του σεχταριστικού πολιτικού συστήματος της χώρας, το οποίο καλλιεργεί το διχασμό σε θρησκευτική βάση, διευκολύνει τις ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές παρεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας μετατρέποντάς την σε «πεδίο βολής ξένων δυνάμεων» που εξυπηρετούν φυσικά τα δικά τους συμφέροντα. Ενα σύστημα, για τη διαιώνιση του οποίου, κατηγορεί τόσο την πολιτική πτέρυγα του Χαρίρι όσο και αυτήν της «Χεζμπολλάχ», οι οποίες, βέβαια, συνεργάστηκαν χωρίς προβλήματα όσον αφορά στη λήψη αντιλαϊκών μέτρων. Τέλος το Λιβανικό ΚΚ απευθύνει έκκληση αλληλεγγύης για την κατάργηση του καταστροφικού, για το λιβανικό λαό, συστήματος που διευκολύνει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, τα οποία απειλούν και τους άλλους λαούς της περιοχής.