Ευχαριστούμε το ΑΚΕΛ για την πρόσκληση να πάρουμε μέρος στο συνέδριό του και στη σημερινή Διεθνή Συνάντηση. Με την ευκαιρία της παρουσίας μας εδώ θα θέλαμε να επιβεβαιώσουμε την αμέριστη αλληλεγγύη του ΚΚΕ στον αγώνα για μια ομοσπονδιακή, διζωνική, δικοινοτική λύση, με μία και μόνη κυριαρχία και διεθνή προσωπικότητα, για μια Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, κοινή πατρίδα των Τουρκοκύπριων και Ελληνοκύπριων, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.

Φίλοι και σύντροφοι, το ζήτημα που συζητάμε σήμερα έχει εξέχουσα σημασία και για να το δούμε σφαιρικά, θα πρέπει να αντλήσουμε σοβαρή πείρα από τους αγώνες που διεξάγονται μέχρι σήμερα για την παγκόσμια ειρήνη κι ασφάλεια. Οι κομμουνιστές έχουν μεγάλη συμβολή στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων. Ομως πρέπει να δούμε το θέμα βαθύτερα. Η εκτίμηση του Κόμματός μας είναι πως στο παρελθόν, στο όνομα της «ειρηνικής συνύπαρξης» των λαών, κυρίως όπως αυτή ακολουθήθηκε από το κομμουνιστικό κίνημα μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, έγιναν σοβαρά λάθη που ευνόησαν την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης προς το χειρότερο. Τι είδους λάθη; Τα λάθη αυτά είχαν να κάνουν με την απόσπαση της οικονομίας από την πολιτική. Με την εκτίμηση πως μόνον κάποιες μεμονωμένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν φιλοπόλεμο χαρακτήρα κι επιδιώκουν τον πόλεμο, ενώ κάποιες άλλες θα μπορούσαν να οικοδομήσουν με την ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής κι Ανατολικής Ευρώπης ένα σύστημα «αμοιβαίας ασφάλειας», ειρηνικής συνεργασίας, ακόμη και ειρηνικής «άμιλλας». Η λαθεμένη αυτή εκτίμηση, που δεν περιορίστηκε μόνο στις κομμουνιστικές δυνάμεις που κυβερνούσαν, αλλά αφομοιώθηκε ευρύτερα από το επαναστατικό κίνημα, οδήγησε στην καλλιέργεια μέσα στους λαούς ουτοπικών αντιλήψεων πως είναι τάχα δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να παραιτηθεί κάποια στιγμή από τα όπλα μαζικής καταστροφής, τα οποία οι ΗΠΑ πρώτες εφηύραν και χρησιμοποίησαν, χωρίς στρατιωτική σκοπιμότητα, αλλά με σαφή στόχο να τρομοκρατήσουν την ΕΣΣΔ, στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Στο παραπάνω έδαφος αναπτύχθηκαν ουτοπικές θέσεις, οπορτουνιστικές πολιτικές για τα διεθνή και περιφερειακά «συστήματα ασφάλειας». Σήμερα γνωρίζουμε από τα αποτελέσματα πως όσες συμφωνίες αφοπλισμού κι αν υπέγραψαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όσες φορές κι αν αναγκάστηκαν να δεσμευτούν σε διάφορα διεθνή ζητήματα μέσα από τον ΟΗΕ, κάτω από την πίεση της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, ποτέ δεν παραιτήθηκαν από τα σχέδιά τους. Απόδειξη αποτελούν μια σειρά μεγάλων άλυτων διεθνών ζητημάτων, όπως το Κυπριακό και το Παλαιστινιακό, στα οποία οι αποφάσεις του ΟΗΕ ποτέ δεν εφαρμόστηκαν με ευθύνη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Σήμερα, που δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ, ο διεθνής συσχετισμός δύναμης έχει γίνει ακόμη δυσμενέστερος. Το διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει πλέον, όπως το γνωρίζαμε πριν 30 χρόνια. Χρησιμοποιείται κατά το δοκούν, όπως άλλωστε και ο ΟΗΕ, που έχει μετατραπεί από τη μια σε πεδίο αντιπαραθέσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κι από την άλλη σε «εργαλείο» επιβολής των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Το τι σημαίνει διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο το δείχνει σήμερα η απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης, που νομιμοποιεί τη ΝΑΤΟική επέμβαση στα Βαλκάνια και το προτεκτοράτο του Κοσσόβου. Το δείχνει η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που δικαίωσε τη Λετονία, που δίωξε και φυλάκισε τον αντιφασίστα βετεράνο Βασίλι Κόνονοφ, επειδή σύμφωνα με το δικαστήριο έδρασε ως «τρομοκράτης» το 1944, πολεμώντας τις ναζιστικές ορδές που είχαν εισβάλει στην πατρίδα του, την ΕΣΣΔ. Το δείχνει ακόμη η απόφαση των ΗΠΑ να συνεχίσουν τον εγκληματικό αποκλεισμό της Κούβας, παρά τη διεθνή κατακραυγή και τις αλλεπάλληλες ετήσιες ψηφοφορίες στον ΟΗΕ. Ιδιαίτερα μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας ο όρος «ασφάλεια» αξιοποιείται από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς στο πλαίσιο της λεγόμενης πάλης ενάντια στην «τρομοκρατία» και στον «εξτρεμισμό», δικαιολογώντας ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, άγρια μέτρα καταστολής και δεσμά σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Υπάρχει ελπίδα για τους λαούς σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες, χειροτέρευσης του παγκόσμιου διεθνούς συσχετισμού; Εμείς απαντάμε ναι! Ωστόσο, πρώτα απ' όλα οι λαοί πρέπει να απορρίψουν ως απαράδεκτες, επιζήμιες και επικίνδυνες τις απόψεις που καλλιεργεί η διεθνής σοσιαλδημοκρατία περί «παγκόσμιας ειρηνικής διακυβέρνησης», περί «εκδημοκρατισμού της παγκόσμιας διακυβέρνησης» και νέας «παγκόσμιας αρχιτεκτονικής», που δήθεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τον εκσυγχρονισμό των ευρωπαϊκών και διεθνών οργανισμών. Πρόκειται για φενάκη, για χίμαιρα, που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Ανάλογες αδιέξοδες προτάσεις, περί ενός «αναμορφωμένου, εκδημο­κρατισμένου συστήματος Ηνωμένων Εθνών», κάνει και το λεγόμενο «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ), καλλιεργώντας συγχύσεις, ωραιοποιώντας τον επικίνδυνο ρόλο του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Σ' αυτά τα πλαίσια κινείται και φημολογία που αναπτύσσεται γύρω από τη λεγόμενη «πολυ-πολικότητα», που δήθεν θα οδηγήσει στο σεβασμό των διεθνών κανόνων κι αρχών. Κατά την εκτίμηση του Κόμματός μας, οι παραπάνω προτάσεις, καθώς κι άλλες όπως η διεύρυνση του ΣΑ του ΟΗΕ με άλλες χώρες ή η αύξηση του παγκόσμιου ρόλου της ΕΕ ή ακόμη της Ρωσίας και της Κίνας στις διεθνείς υποθέσεις, δεν είναι ικανές να βάλουν σε άλλες «ράγες» τις παγκόσμιες εξελίξεις. Διότι παραβλέπουν πως η έννοια ιμπεριαλισμός δεν ταυτίζεται αποκλειστικά με τις ΗΠΑ. Γιατί οι συγκεκριμένες προτάσεις δεν μπορούν να σταματήσουν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι οποίες οξύνονται για τις πρώτες ύλες, την ενέργεια, τους δρόμους μεταφοράς της, τη μάχη για τα μερίδια των αγορών. Στην πραγματικότητα αυτές οι προτάσεις εξωραΐζουν ιδεολογικά νέους συσχετισμούς, που διαμορφώνονται στην καπιταλιστική, στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και διατυπώνονται με σκοπό να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους. Ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός είναι που οδηγεί σε τοπικές ή και γενικευμένες στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους. Αυτός ο ανταγωνισμός διεξάγεται με όλα τα μέσα που διαθέτει η αστική εξουσία σε κάθε χώρα, αποτυπώνεται στις διακρατικές συμφωνίες, που συνεχώς αμφισβητούνται, λόγω της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός, πηγή και πολεμικών επιθέσεων μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας. Κατά την εκτίμηση του ΚΚΕ η διέξοδος για τους λαούς δεν μπορεί να βρεθεί σήμερα μέσα από εκκλήσεις για σεβασμό του διεθνούς δικαίου και του εκδημοκρατισμού του ΟΗΕ. Ούτε βρίσκεται σε αβάσιμες ελπίδες στον πολυ-πολικό κόσμο των ανερχόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, η ταξική φύση των οποίων είναι το ίδιο «αρπακτική», όσο κι αυτή των ΗΠΑ. Ο δρόμος των λαών είναι αυτός της σταθερής και μαζικής αντιιμπεριαλιστικής πάλης, το κοινό τους μέτωπο κατά του ιμπεριαλισμού και όλων των ενώσεών του, άσχετα από την ονομασία τους ή τη δύναμη που σ' αυτές ηγείται. Καμία υποταγή στη «θεσμο-λαγνεία», που έντεχνα καλλιεργείται προς τον ΟΗΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς και οργανώσεις, που σήμερα αντανακλούν τον κάθε φορά συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Η εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να αγωνιστούν, πρώτα απ' όλα για τον απεγκλωβισμό των χωρών τους από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Για να επιστρέψουν από το εξωτερικό όλες οι στρατιωτικές δυνάμεις που εμπλέκονται σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στην κατοχή άλλων χωρών, στην επιβολή των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Η πάλη αυτή πρέπει να συνοδευτεί με το αίτημα για την αποδέσμευση των χωρών από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Ιδιαίτερα σήμερα

• που το ΝΑΤΟ σχεδιάζει τη νέα επικίνδυνη στρατηγική του αντίληψη, θεσμοθετώντας τη διεύρυνση της δράσης του τόσο εκτός των συνόρων, όσο και στην εσωτερική κοινωνικο-πολιτική ζωή των χωρών,
• που η ΕΕ στενά συνεργάζεται με το ΝΑΤΟ και συγκροτεί αστυνομικά και στρατιωτικά σώματα για νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις

προβάλλει ακόμη πιο έντονα η ανάγκη της πάλης για την αποδέσμευση απ' αυτές τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Πάλη, που είναι αδιάρρηκτα δεμένη με τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.