Η παραμυθατζού νεαρή δασκάλα Μαρία Γαϊτάνου συχνά μιλά τραγουδιστά. «Γεννήθηκα, μεγάλωσα κοντά στη θάλασσα. Είχα φοβερή γιαγιά και παραμύθια στα αυτιά! Κι αν λαχανιάζω σε μια σκάλα, έγινα μια καλή δασκάλα! Πατρίδα μου η Θεσσαλονίκη. Στη Λήμνο μένω και στο νοίκι. Σε μέρη έχω μείνει χίλια, μου αρέσουν τα ταξίδια. Αγαπάω τα παιδιά, της δασκάλας τη δουλειά. Και αγάπη μου άλλη μία... η ποίηση, η λογοτεχνία».

Η αγάπη της για τα παιδιά και για το δασκαλίκι την έκανε να φτιάχνει παραμύθια και ποιηματάκια για να εξηγήσει στο παιδί «Πώς τα γράμματα θα μάθει, να τα λέει, να τα γράφει;» και να απαντήσει στην παντόφλα την Περσεφόνη που «Είναι περίεργη πολύ/ κι όλο ρωτάει τι και γιατί./ Τι είναι εκείνο που μιλάει;/ Το πουλί γιατί πετάει;/ Τι χρώμα έχει το πεπόνι;/ Μήπως πετάει σαν μπαλόνι;» (έχει μια πλούσια ανέκδοτη συλλογή έμμετρων παραμυθιών).

Κάποια στιγμή θέλησε να μάθει αν τα παραμύθια της αρέσουν και στα άλλα παιδιά. Οι αρνητικές απαντήσεις των εκδοτικών οίκων ή η απουσία οποιασδήποτε απάντησης την έκαναν να πιστεύει ότι δεν αξίζει τον κόπο. Ενας πολύ γνωστός εκδότης, μάλιστα, της είπε: «Μπορεί αυτά που μου έφερες να διαβάσω να είναι καλύτερα από κάποια του Χ, μα αυτός είναι ο Χ και ξέρω ότι θα πουλήσω»!!! «Νόμιζα ότι πήγα να πουλήσω πατάτες μα έμειναν απούλητες, γιατί δεν ήταν Νευροκοπίου!!!!».

Το πρώτο της παραμύθι ήταν καλοτάξιδο. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το δεύτερο, «τα Ξωτικοπάπουτσα», μικρά μαθήματα ζωής, που άξια φιλοδοξεί να το διαβάσουν τα παιδιά.

Ο Παραδείσης ο μπαλονοσώστης έχασε τα ξωτικοπάπουτσά του. Στο μακρινό ταξίδι της αναζήτησης που ξεκινά θα συναντήσει απίθανα πλάσματα. Θα αλλάξει τη ζωή τους, θα αλλάξει και η δική του. Στο τέλος αυτός και τα ξωτικοπάπουτσα θα γίνουν ειρηνοποιοί. «Ενα ταξίδι... μια ευκαιρία για νέους δεσμούς... μια ευκαιρία για προσφορά, έτσι όπως πρέπει να είναι η ζωή μέσα και έξω από τα παραμύθια» (εικονογράφηση Βασίλης Γρίβας, εκδόσεις «τετράγωνο»).