Η «ΣΩΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ»: «κάθοδος κοζάκων στο Αιγαίο και απόβασή τους στη Λήμνο (...) για να τιμήσουν τους προγόνους τους που είναι ενταφιασμένοι στο νησί όπου κατέφυγαν το 1920 ηττημένοι από τον Κόκκινο Στρατό και άφησαν την τελευταία τους πνοή σε κάποια ερημική παραλία θερισμένοι από την πείνα και τις κακουχίες (...) μπορούν οι νεκροί κοζάκοι να φέρουν στη Λήμνο ζωντανούς Ρώσους για να ενισχύσουν την τουριστική οικονομία της; Γιατί όχι, λένε οι αρμόδιοι του νησιού (...) επί του παρόντος εκτός από τους ενταφιασμένους κοζάκους η ρωσική παρουσία στη Λήμνο περιορίζεται σε δύο - τρία εξοχικά αγορασμένα από πλούσιους Ρώσους αγνώστων λοιπών στοιχείων» (εξάστηλο θέμα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ: «νομίζω ότι είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που όλοι την πέφτουν στους δημοσιογράφους (...) η σωστή δημοσιογραφία καθίσταται σχεδόν αποσυνάγωγη. Οσο επιζεί ακόμη...» (ο Γιάννης Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).

Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ: «ξερνάω με τους βαρυπενθούντες κροκόδειλους που θα έκαναν πάρτι με βίζιτες στο Αβέρωφ, αν τον πατούσε, κατά λάθος, ένα τρένο. Ναι, είχε κάργα εχθρούς. Αλλά αυτός ο άνθρωπος (...) ήταν αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού μιντιακού μικρόκοσμού μας. Και φυσικά ήταν "ένας από μας"» (η Ρίκα Βαγιάνη στο protagon.gr / ΑΥΓΗ).

Η ΣΥΝΕΝΟΧΗ: «συμβάλαμε με τη σιωπή μας στη γέννηση ενός "τέρατος" που τώρα το κατηγορούμε ότι αλλοιώνει τη "δημοσιογραφία μας"» (ο Κώστας Πλιάκος στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΟ ΚΑΡΦΩΜΑ: «είδαμε το αποκορύφωμα όταν μια αποτυχημένη αυτοκτονία και ένας "παράνομος" δεσμός συνάντησαν την οργισμένη φαντασία "σοβαρών" τηλεσχολιαστών και υποχρέωσαν το "καθεστώς Καραμανλή" να πίνει καφέ για να ανταλλάξει CD της ντροπής με τη φορολογική φυγάδευση του κομιστή» (ο Μπάμπης Παπαδημητρίου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).