«Καταλύσαμε την τυραννίδα του σάπιου καναπέ (...) τώρα όλα είναι μπορετά (...) ανοίξαμε επιτέλους ορθάνοιχτα τα τζάμια» (Εμπειρίκος, 1933)

Οχι, που 'λεγε ο άλλος ότι το μέλλον θα έχει ξηρασία. Υγρό και πυρακτωμένο θα είναι.

Το μαρτυρά η αγωνία των καπιταλιστών που για να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί ζητάνε απ' τους εργάτες να πέσουνε στα γόνατα.

Το μαρτυρά η αγωνία όσων, αφού χρέωσαν με ποταμούς αίματος την εργατική τάξη για να επιβάλουν την αστική εξουσία, τώρα ζητάνε απ' τον εργάτη να βάλει πλάτη για να σωθεί «η πατρίς», δηλαδή τα κέρδη των καπιταλιστών.

Μονά - ζυγά δικά τους τα θέλουν. Η απάντηση είναι: να βουλιάξουν όλοι τους μαζί.

Αν σωστά διαβάσαμε - και σωστά διαβάσαμε - κακώς οι ένοπλοι λιμενικοί δεν άνοιξαν πυρ κατά των «500 απεργών που παρεμπόδιζαν 900 τουρίστες». Πρόκειται για κάποιο μάθημα δημοκρατίας; Οπου το δίκιο των «πλειοψηφούντων» τουριστών (καμιά δεκαριά μόνο διαμαρτυρήθηκαν, οι άλλοι χειροκροτούσαν τους απεργούς) υπερισχύει του άδικου των μειοψηφούντων απεργών; Τόσο που πρέπει να μιλήσουνε τα όπλα του κράτους των μονοπωλίων του τουρισμού; Παράξενους δρόμους περπατά η αντιεξουσιαστική («Ελευθεροτυπία»), όταν το κίνημα είναι ταξικό και δεν είναι οι παράξενοι που θέλει κατά καιρούς να παρουσιάζει σαν κίνημα...

Τι φοβούνται; Το έγραψε χτες στην πρώτη σελίδα ο «Ριζοσπάστης»: «Φοβούνται μπροστά στην ενδεχόμενη αδυναμία τους να χειραγωγήσουν το λαό, να τον υποτάξουν. Φοβούνται το ενδεχόμενο συνειδητής αμφισβήτησής τους, επειδή, με δεδομένη την κρίση, τα μέτρα - καρμανιόλα για το λαό, μπορεί να μπουν πλατιές λαϊκές δυνάμεις σε αγώνα αντεπίθεσης, ρήξης, ανατροπής. Να κάνει ο λαός το φόβο τους πραγματικό τρόμο, τέτοιο που να παραλύσουν. Να οργανώσει, μαζί με τους ταξικούς αγώνες, το δικό του ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία, ως τη μοναδική, σε όφελός του, διέξοδο».

Ολοι αυτοί οι τίτλοι περί της «κακής Γερμανίδας», που δεν αφήνει την καλή ΕΕ να αγιάσει, καλλιεργούν κλίμα. Για να επιβάλουν αυτό που καιρό πριν έχουν συναποφασίσει και με την «κακή Γερμανίδα». Χρόνια τώρα, μιλάνε για τους ακριβοπληρωμένους εργάτες, τις ακριβές υπερωρίες που εμποδίζουν την ανάπτυξη, τις εταιρείες που δεν μπορούν να ρυθμίσουν την παραγωγή τους με τα σταθερά ωράρια εργασίας. Χρόνια πριν επιβάλλουν μέτρο το μέτρο, νόμο το νόμο μια διαρκή μείωση της τιμής που αγοράζεται η εργατική δύναμη από τους καπιταλιστές.

Δεν καίγονται για το πώς θα γίνει, αρκεί να γίνεται με μόνιμο τρόπο. Χωρίς να κοπεί κανένας «13ος» ή «14ος» μισθός, μπορούν να κοπούν και δυο, και τρεις, και τέσσερις. Οσοι για να συμπληρώσουν το μισθό - που κακώς δεν πάλεψαν για να 'ναι μεγαλύτερος - σπρώχτηκαν για να καλύψουν πραγματικές ανάγκες σε δάνεια, γνωρίζουν πως επίδομα άδειας, δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, δυο μισθοί δηλαδή, δεν περνάνε από τα χέρια τους, πάνε κατευθείαν για να πληρωθούν τα επιτόκια των τραπεζών. Οσοι πληρώνουν ήδη διπλάσια - απ' ό,τι ένα χρόνο πριν - τη βενζίνη ξέρουν πως έχουν χάσει πάνω από ένα μισθό. Κι όσοι πιο προσεκτικοί μελετάνε τα νούμερα ξέρουν πως το χρήμα που λείπει από τα ασφαλιστικά ταμεία δε φτάνει που είναι αρπαγμένη από τους εργάτες υπεραξία, είναι και ξανά παρακρατημένο από τους καπιταλιστές που δεν καταβάλουν τις ασφαλιστικές εισφορές. Είναι κι αυτό μείωση μισθού. Οπως είναι και η προσφορά ανασφάλιστων εργατών στους καπιταλιστές δήθεν για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Μείωση μισθού είναι ό,τι πληρώνεις για την Παιδεία, για την Υγεία, για την Πρόνοια. Μείωση μισθού οι αυξήσεις στην τιμή του ηλεκτρικού, του τηλεφώνου, σ' όλα όσα παράγεις αλλά δεν σου ανήκουν. Μείωση μισθού είναι και η υποχρέωση σε δουλειά λιγότερες μέρες τη βδομάδα.

Αλλο πάλι και τούτο: Την ώρα που ο Παπανδρέου αποκαλούσε «επαναστάτες σε εισαγωγικά» τους απεργούς, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ για να τους καταγγείλει μετά ότι κάνουν κακό στη χώρα, ο υπουργός Εργασίας ανακηρυσσόταν από το ΒΗΜΑ σε Ροβεσπιέρος και καλούνταν οι συνδικαλιστές να τα κάνουν όλα «της Βαστίλης»! Αυτά στη μία σελίδα. Στην από πίσω σελίδα ο επόμενος αρθρογράφος διατύπωνε το διά ταύτα: «Να μονιάσουμε, να ομονοήσουμε». Τότε, το '44 ανακήρυσσαν τους κομμουνιστές εχθρούς της πατρίδας, τώρα παρουσιάζουν την κυβέρνηση - παραδόξως απ' το ίδιο σόι - να βάλλεται από κάποιες αόριστες αγορές και καλούν τους εργάτες να διαδηλώσουν υπέρ της κυβέρνησης ενάντια στις αγορές. Τέτοιο θράσος από μια τάξη - την αστική - που νομίζει πως οι αγράμματοι εργάτες είναι ικανοί να χάψουν τα πάντα. Στο δρόμο η απάντηση...