Η απεργία στις 10 Φλεβάρη, ως ένας ακόμα σταθμός στην οργάνωση των εργαζομένων και στην κλιμάκωση των αγώνων για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των λαϊκών στρωμάτων, έδειξε - ανάμεσα σε άλλα - την ανάγκη να δυναμώσει το ιδεολογικο - πολιτικό μέτωπο απέναντι σε όλα τα στηρίγματα της εργοδοσίας. Αυτό αποτυπώθηκε με πρωτότυπο τρόπο και στο σκετσάκι στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, όπου οι εργαζόμενοι έστειλαν «σπίτι τους» τον ΣΕΒ, που τους πετούσε κόκαλα, και τους κοινωνικούς του εταίρους.

Η εργοδοσία και τα κόμματά της, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ. και από κοντά και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ «δουλεύουν σκληρά» για να εγκλωβιστεί η εργατική τάξη σε αυταπάτες. Αλλοτε «παίζουν» με τις «αντοχές της οικονομίας», άλλοτε καλλιεργούν τη λογική του συντεχνιασμού, άλλοτε κάνουν λόγο για «γαλαζοπράσινους» εργαζόμενους που βρήκαν δουλειά με ρουσφέτι, άλλοτε για «ρετιρέ», άλλοτε για το δρόμο της ταξικής ειρήνης και για τη «ρεαλιστικότητα» των αιτημάτων. Ενα πράγμα δε λένε ποτέ: Ποιος παράγει σήμερα τον πλούτο και ποιος τον καρπώνεται. Ποιες είναι σήμερα οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.

Η απεργιακή μάχη ξεμπρόστιασε τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, σε μια σειρά χώρους έδωσαν οι ίδιες το σύνθημα για την ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας μιλώντας για παράνομη απεργία (τρόφιμα, τράπεζες, ξενοδοχεία κτλ.) ή προχωρώντας ακόμα και σε απεργοσπασία (π.χ. η ΠΑΣΚΕ στα Πράκτικερ). Στην ίδια κατεύθυνση πρέπει να ενταθεί η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση με όλους όσοι υπονομεύουν την ταξική ενότητα των εργαζομένων.