Εκφράζοντας την αγωνία της πλουτοκρατίας για τους διαχρονικούς αγώνες των εργαζομένων και του λαού μας, ο Διονύσης Γουσέτης γράφει στη χτεσινή «Καθημερινή»: «(...) Τα κομμουνιστικά ΜΑΤ ντύθηκαν τ' άρματα και έφραξαν την είσοδο του υπουργείου Εργασίας στους κοινωνικούς φορείς που ήθελαν να ακούσουν τις προτάσεις του υπουργού (...) Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 9/11 το ΚΚΕ απέκλεισε την αίθουσα όπου το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας είχε οργανώσει εκδήλωση για τα γεγονότα του 1989 (...) Στον μεν πρώτο τραμπουκισμό η επίσημη πολιτεία δεν αντέδρασε, παρά μόνο με μια φραστική καταδίκη, ο δε δεύτερος τραμπουκισμός δεν αναφέρθηκε από κανέναν, πλην του ριψοκίνδυνου Μανδραβέλη (...) Μια μόνο ερμηνεία υπάρχει: Ο Φόβος. Φόβος ότι θα υποστούν αντίποινα. Από απεργίες των κομματικών συνδικαλιστών, μέχρι σωματική βία. Αυτή η τρομοκρατία (...) δεν είναι λιγότερο φασιστική. Αλίμονο όμως σε όποιον τολμήσει να τη χαρακτηρίσει έτσι. Η λάσπη είναι έτοιμη: "Αντικομμουνιστής" (...) Ζήσαμε ένα παρελθόν (...) με άθλιους αντικομμουνιστικούς νόμους (...) που καταδίκαζαν αθώους στην ανεργία, στις φυλακές, στις εξορίες και στο θάνατο μόνο για τις φιλοκομμουνιστικές ιδέες τους. Αυτά τα θύματα καπηλεύεται το σταλινικό ΚΚΕ (...)».

Ο λόγος του και μόνο αποδεικνύει ότι η προπαγάνδα της άρχουσας τάξης δυσκολεύεται να βρει επιχειρήματα ενάντια στη δοκιμασμένη στρατηγική του ΚΚΕ και καταφεύγει σε ωμούς αισχρούς χαρακτηρισμούς, μπας και καταφέρει να πείσει το λαό ότι πρέπει να «φύγει μακριά» από το ΚΚΕ και να κουρνιάσει στον καναπέ του: Προσπαθεί να ταυτίσει τη μαζική δράση, που αναπτύσσει το ΚΚΕ, με τραμπουκισμούς και την ταξική πάλη με την τρομοκρατία. Χαρακτηρίζει τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις «κομμουνιστικά ΜΑΤ», επειδή θέλει να δημιουργήσει άθλιους συνειρμούς. Δεν μπορεί με άλλο τρόπο να αντιπαρατεθεί στο αληθέστατο γεγονός ότι η κυβέρνηση στριμώχτηκε από την κινητοποίηση του ΠΑΜΕ, επειδή αποκάλυψε ότι ο «διάλογος» για το Ασφαλιστικό είναι στάχτη στα μάτια της εργατιάς. Γι' αυτό και χρησιμοποιεί ξοφλημένα αναμασήματα, παρουσιάζοντας με τρόπο αισχρό τους κομμουνιστές που δρουν μέσα από τις γραμμές του ταξικού κινήματος.

Ξέρει καλά ο αρθρογράφος - όπως το ξέρει και η πλουτοκρατία την οποία υπηρετεί - ότι η πολιτική του ΚΚΕ και πάλη του βρίσκουν όλο και περισσότερα ερείσματα μέσα στην εργατική τάξη και το λαό. Ξέρει ότι το ΚΚΕ έχει βαθιές ρίζες στο λαό, είναι σάρκα από τη σάρκα του. Ακριβώς γι' αυτό, το ΚΚΕ παραμένει όρθιο και οι θέσεις του κερδίζουν συνεχώς έδαφος στη συνείδηση της εργατιάς και της νεολαίας. Γιατί επιβεβαιώνεται. Γιατί με την πρωτοπόρα δράση του οι εργαζόμενοι έχουν μετρήσει μέσα από αγώνες κατακτήσεις στα δικαιώματά τους στη δουλειά. Αυτόν τον πραγματικό φόβο της πλουτοκρατίας εκφράζει ο αρθρογράφος, παραπονούμενος ότι το ΚΚΕ έχει ασυλία, επειδή «καπηλεύεται» τα θύματα παρελθόντων αγώνων. Ξέρουν πως μέσα σ' αυτούς τους λαϊκούς αγώνες, που γέννησε αναρίθμητους ήρωες και μέτρησε κατακτήσεις, ανδρώθηκε η σχέση του ΚΚΕ με το λαϊκό κίνημα. Με το ΚΚΕ δεν πρόκειται να ξεμπερδέψει ποτέ η αστική τάξη και το ξέρει. Ο ίδιος ο λαός θα ξεμπερδέψει κάποια στιγμή μαζί της, όταν συνειδητοποιήσει τη δύναμή του. Και αυτό θα γίνει όσες αράδες κι αν γράψει ο κάθε Γουσέτης, όση χολή κι αν χύσουν οι γραφίδες του συστήματος για το κίνημα και την ταξική πρωτοπορία του.