Καπνοί λιβανιού, εκκλησιαστικές δοξολογίες, χορωδίες και κοντσέρτο της κρατικής ορχήστρας του Βερολίνου, επίσημοι πολιτικοί αντιπρόσωποι από δεκάδες χώρες και πόλεις του κόσμου και χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν στη λεγόμενη «γιορτή της Ελευθερίας» στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, με την οποία κορυφώθηκαν οι εκδηλώσεις, που σκοπό είχαν να παραποιήσουν τα πραγματικά στοιχεία, προβάλλοντας το ζήτημα της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου.

Στη γερμανική Ιστορία ωστόσο υπάρχουν και άλλες «9 του Νοέμβρη», αλλά η επίσημη πολιτική δεν τους δίνει τη σημασία που τους πρέπει: είναι η 9η Νοέμβρη του 1918, η επανάσταση του γερμανικού προλεταριάτου και των λαϊκών μαζών, που καταπνίγηκε από την κυρίαρχη τάξη στο αίμα. Είναι επίσης η 9 Νοέμβρη του 1938, όταν ξεκίνησε το πογκρόμ από τους Ναζί κατά των Εβραίων, με 1.300 νεκρούς, 267 καταστροφές συναγωγών και 7.500 λεηλατημένα εβραϊκά καταστήματα, για να καταλήξει στο ολοκαύτωμα των 6 εκατομμυρίων και το άνοιγμα της Πύλης για την τελική προετοιμασία της πολεμικής εισβολής των χιτλερικών στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της Ευρώπης.

Σε ορισμένη μερίδα του γερμανικού Τύπου αναφερόταν το εξίσου ιστορικό γεγονός ότι η δημιουργία του Τείχους του Βερολίνου δεν υπήρξε αυθαίρετη πράξη της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, αλλά κοινή και αναγκαστική απόφαση ως άμυνα κατά της επικίνδυνης στρατηγικής του ιμπεριαλισμού, που χρησιμοποιούσε το δυτικό τμήμα της πόλης σαν προμαχώνα επίθεσης στη ΓΛΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Ετσι, οι επίσημοι προχτεσινοί πανηγυρισμοί για την «πτώση του Τείχους» παρουσιάζουν μόνο την πλευρά που ανταποκρίνεται στα γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου. Αλλά, όπως γράφει η «Γιούνγκε Βελτ» σε άρθρο της: «Το τελικό κεφάλαιο της γερμανικής 9 Νοέμβρη δε γράφτηκε ακόμα».