Ποιος είπε ότι η αστική τάξη δεν πήρε κανένα μήνυμα από την κάλπη;

Το σύνολο των αστικών πολιτικών κομμάτων έχουν μία και μόνο αποστολή: Να στηρίζουν - προωθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οτι αυτό απαιτεί και ξεχωριστά κόμματα ανάλογα με τα τμήματα της αστικής τάξης που θέλουν αυτό ή εκείνο, αλλά όλα να νοιάζονται για τα γενικά συμφέροντα της τάξης. Δεν αλλάζει το κύριο που είναι η εξουσία του κεφαλαίου.

Πάμε σ' άλλα: Τι απίθανοι τύποι όλοι αυτοί που με αφορμή το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου», θυμήθηκαν τις «μαφίες», που λειτουργούν στο πολιτικό σύστημα.

Τους προδίδει ένα: Ολοι τους αφήνουν στο απυρόβλητο το κεντρικό πρόβλημα που είναι ο έλεγχος του Τύπου από την αστική τάξη. Μιλούν για πλήγμα στη δημοσιογραφία λες και υπάρχει δημοσιογραφία για τους αστούς, στον καπιταλισμό, έξω από τον ταξικό ανταγωνισμό. Είναι υποχρεωμένοι να μιλάνε για «αδέσμευτη» δημοσιογραφία για να προετοιμάζουν το κοινό τους να αποδεχτεί τον επόμενο καπιταλιστή - ιδιοκτήτη μέσου ενημέρωσης. Οχι μόνο δεν τολμούν να πουν πως κάθε εφημερίδα στηρίζει συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα, αλλά έχουν και το θράσος ειδικά τέτοιες μέρες να μιλάνε για το πόσο κακό είναι να κομματικοποιείται ο Τύπος. Μπορούν να μας δείξουν ένα - έστω ένα - από τα μαγαζιά των καπιταλιστών που δεν στηρίζει και συγκεκριμένες κομματικές επιλογές; Οχι!

Καταγγέλλουν, δήθεν, την κομματικοποίηση του Τύπου, γιατί από ταξική θέση θέλουν να περάσουν στην εργατική τάξη την άποψη ότι πρέπει να βλέπει ως ακομμάτιστο τον Τύπο, ώστε να μην ψάχνει να βρει ποιος Τύπος εκφράζει τα δικά της ταξικά της συμφέροντα.

Δεν είναι η ώρα να βλογήσουμε τα γένια μας, αλλά ας μας επιτρέψουν να είμαστε περήφανοι που από την πρώτη σελίδα δηλώνουμε για ποιο κόμμα, ποιας τάξης υπάρχουμε.

Αν αύριο - τυχαίο το παράδειγμα - κλείσει το «κεντροαριστερό» ΒΗΜΑ η εργατική τάξη δε θα χάσει απολύτως τίποτα. Απλά, οι αστοί θα έχουν βρει άλλον τρόπο να προωθήσουν την ιδεολογία τους. Το ίδιο ισχύει και για την «κεντροδεξιά» ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ. Υπάρχει πρόβλημα με τους δημοσιογράφους; Υπάρχει για κείνους που προσπαθούν να βγάλουν ένα μεροκάματο. Αλλά μην τρελαθούμε: Δεν έμεινε χωρίς δουλειά κανένα πρωτοκλασάτο στέλεχος των επιχειρηματικών συγκροτημάτων. Αλλωστε, είναι χρήσιμοι στο σύστημα.

Πάμε παρακάτω: Διαβάζεις τι γράφουν ορισμένοι για τις εξελίξεις στο σχήμα ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορείς να μη θυμηθείς τι έγραφαν - πάνω κάτω οι ίδιοι - όταν επιχείρησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ ενσωματώνοντάς το στον ΣΥΝ. Το ωραίο είναι πως στην ΑΥΓΗ εμφανίζονται να σφυρίζουν κλέφτικα, όταν ο ίδιος ο επικεφαλής της όλης επιχείρησης δηλώνει «ΣΥΝ τέλος, τώρα ΣΥΡΙΖΑ». Δικά τους τα γένια δικά τους και τα χτένια. Αξίζει η καταγραφή, γιατί αύριο αυτοί θα είναι πάλι που στο αναμορφωμένο πολιτικό σύστημα θα εμφανιστούν ως ανάχωμα στο ταξικό κίνημα.

Ασχετο: «Κι εμείς τι φταίμε», ρώταγε μπροστά στην κάμερα μια εργάτρια που δεν καταλάβαινε γιατί το αφεντικό ανακοίνωσε ότι «το καράβι βουλιάζει και τους παίρνει όλους μαζί». Καταλαβαίνεις τον πόνο της, αλλά το βράδυ στη γειτονιά στην κουβέντα που γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο, χωρίς δημόσιες σχέσεις, κάποιος πρέπει να πει στον εργάτη ότι έχει ένα μερίδιο ευθύνης που ανέχεται το αφεντικό του. Δεν εμποδίζει το σκάψιμο του λάκκου του όταν συνδέει τη ζωή του με τη ζωή του αφεντικού. Εχει ακυρώσει την ικανότητά του να σκέφτεται, όταν ενώ ξέρει πως μπορεί χωρίς αφεντικό, επιμένει και να το ανέχεται και να ψηφίζει ό,τι το αφεντικό τού παραγγέλνει.