Η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία και τα όσα διαμείβονται σε αυτή την κατεύθυνση τούτες τις μέρες, δεν αποτελούν απλώς «ένα ακόμα κεφάλαιο» της ταραγμένης βαλκανικής Ιστορίας. Συνιστούν μια κομβική εξέλιξη για την περιοχή, για την Ευρώπη και χωρίς καμία υπερβολή για τον κόσμο ολόκληρο (όσον αφορά τους κανόνες από τους οποίους θα διέπεται το διεθνές δίκαιο στον 21ο αιώνα).

Οι ΗΠΑ και η ΕΕ φαίνεται να προχωρούν στην ολοκλήρωση του εγκλήματος της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας που ξεκίνησε το 1991. Αλλά, με την περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου, γίνεται ένα βήμα παραπέρα: Εδώ πια δε μιλάμε για την έτσι κι αλλιώς ιμπεριαλιστική πολιτική του διαμελισμού μιας ομοσπονδίας, της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και για τον ακρωτηριασμό της κυριαρχίας ενός κράτος, της Σερβίας, με την απόσπαση εδαφών του.

*

Η Ελλάδα αφήνει να διαρρέει ότι η θέση της για το Κοσσυφοπέδιο στο πλαίσιο της ΕΕ θα κινηθεί στη γραμμή ότι «δε θα είναι η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία χώρα της ΕΕ που θα αναγνωρίσει το Κόσσοβο». Πρόκειται για πολιτική στάση που το ζύγι της Ιστορίας την κατατάσσει δίπλα σε άλλες «λαμπρές» στιγμές, όπως οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, σχέδιο Ανάν κλπ.

Η Ελλάδα, αντιθέτως, θα όφειλε να είναι η χώρα που πρώτη και κατηγορηματικά θα αρνείτο την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου και η τελευταία που θα διανοείτο ποτέ να συνηγορήσει στην «ανεξαρτητοποίησή» του.

*

Η κυρία Μπακογιάννη, ο κ. Καραμανλής, ο κ. Παπανδρέου (γνωστός ο ρόλος του την περίοδο των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας) οφείλουν να απαντήσουν:

• Ποιο ελληνικό «εθνικό» συμφέρον - ειδικά σε μια εποχή «ιδιωτικών επισκέψεων» Τούρκων αξιωματούχων στη Θράκη -υπαγορεύει την επέμβαση ξένων χωρών στα εσωτερικά άλλου κράτους στο όνομα της «προστασίας μειονοτήτων»;
• Ποιο ελληνικό «εθνικό» συμφέρον - ειδικά μετά από τρεις και πλέον δεκαετίες κατοχής της Κύπρου - υπαγορεύει την αποδοχή της ντε φάκτο απόσπασης εδαφών ενός κράτους με την τακτική της στρατιωτικής εισβολής;
• Ποιο ελληνικό «εθνικό» συμφέρον - ειδικά σε μια περίοδο που εντείνονται οι διεργασίες αναβάθμισης του ψευδοκράτους - υπαγορεύει την ντε γιούρε νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας που παίρνει τη μορφή «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» (άλλοτε με «Στελθ» και βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου κι άλλοτε με τον «Αττίλα») μέσω της αναγνώρισης «ανεξαρτησίας» και διεθνούς οντότητας σε εδάφη που έχουν αποσπαστεί με τη βία από κυρίαρχα κράτη;
• Ποιο ελληνικό «εθνικό» συμφέρον - ειδικά σε μια εποχή που τα σύνορα αμφισβητούνται και που η Ελλάδα υποτίθεται πασχίζει να αντιμετωπίσει «αλυτρωτισμούς» τύπου Σκοπίων -υπαγορεύει τη συνέργεια σε κινήσεις που θέτουν σε αχρηστία αποφάσεις του ΟΗΕ, όπως ακόμα κι αυτή η 1244, που ορίζει ότι το Κοσσυφοπέδιο είναι τμήμα της Σερβίας;