Η Τσετσενία με το όπλο παραπόδα. Τα ρώσικα στρατεύματα σε επιφυλακή. Κάποια μέρα η Ρωσίδα γιαγιά, Αλεξάνδρα Νικολάεβνα, θέλοντας να δει τον έγγονό της - έναν από τους καλύτερους αξιωματικούς της μονάδας του - φτάνει στο στρατόπεδο που υπηρετεί. Αυτό που βλέπει, δεν ήταν αυτό που ονειρεύονταν για εκείνον. Βλέπει νέους ανθρώπους να ζούνε μέσα στην ταραχή και τη σύγχυση. Καμία ζεστασιά, καμία τρυφερότητα. Οι φαντάροι ντρέπονται να αποκαλύψουν τα συναισθήματά τους. Η παρουσία της γιαγιάς θα είναι καταλυτική. Θα λειτουργήσει όπως η Λυσιστράτη...

Η γιαγιά Αλεξάνδρα Νικολάεβνα θα αψηφήσει τις απαγορεύσεις και θα βγει (χωρίς συνοδεία) στο βομβαρδισμένο και πληγωμένο Γκρόζνι (πρωτεύουσα της Τσετσενίας). Εκεί δε θα συναντήσει εχθρούς, όπως την είχαν ενημερώσει, αλλά άλλες γυναίκες (και άλλους ανθρώπους) που θέλουν, όπως και η ίδια, να τελειώσει οριστικά ο πόλεμος και ο καθένας να τρέξει στη δουλιά του, στο σπίτι του, στους αγαπημένους του (Και ο αγαπημένος της εγγονός να γυρίσει κοντά της).

Πρόκειται για μια βαθιά αντιπολεμική ταινία. Μια ταινία η οποία περιγράφει τον πόλεμο, τη φρίκη του πολέμου, χωρίς να τον δείχνει. Στην ταινία δε σκάει ούτε μια βόμβα. Και, ωστόσο, ο πόλεμος και η φρίκη του πολέμου είναι παντού.

«Τεράστια συγκίνηση. Μία τέτοια έκκληση στις δυστυχίες του λαού της Τσετσενίας, τόσο χαμηλών τόνων αλλά και τόσο θαρραλέα, αξίζει το χειροκρότημα και την υποστήριξη όλου του κόσμου» Stephane Leblanc, 20 Minutes.

«Η σκηνοθεσία του Σοκούροφ είναι η επιτομή της απλότητας και της εμβρίθειας, που επικαλείται όχι μόνο τη συγκίνηση αλλά τη συναίσθηση της νοημοσύνης και της συγχώρεσης. Ενα θαυμάσιο ταξίδι» Marie-Noelle Tranchant, Le Figaro.

«Εργο απόλυτης αισθητικής αρμονίας» Didier Peron, Libιration

«Ενα εξαιρετικό στη σύλληψή του έργο που εξερευνά τις ηθικές συνέπειες της εμπλοκής των ρωσικών στρατευμάτων στην Τσετσενία. Το σινεμά του Σοκούροφ διαθέτει τη μοναδική ικανότητα να σε συναρπάζει. Οι ταινίες του έχουν θεμελιωθεί στους περιδίνητους και ιλιγγιώδεις τρόπους χρησιμοποίησης της κάμερας και στο παιχνίδι με το χρώμα και το φως. (...) Η ταινία γίνεται ελκυστική και αποκτά μια απόκοσμη, βαθιά προσωπική, σχεδόν συνταρακτική διάσταση, μια διακριτική και υπόγεια εξερεύνηση της φύσης του καλού και του κακού» Patrick Z. McGavin.

Αυτά έγραψαν μερικοί ανά τον κόσμο κριτικοί για την ταινία. Και ο «Ριζοσπάστης» της περασμένης Πέμπτης (30-8-07) πρόσθεσε: η ταινία είναι ένας ύμνος στον άνθρωπο. Μια φιλοσοφική συνηγορία στον άνθρωπο. Ο οποίος, σε καμία περίπτωση, δεν έχει γεννηθεί για να σκοτώνει! Αυτό είναι προνόμιο των ζώων. Αντίθετα, ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για να γεννάει ζωή. Να δημιουργεί ζωή. Φτάνει, βέβαια, να είναι άνθρωπος. Να διακατέχεται από ανθρωπιστικές ιδέες. Να πιστεύει στον άνθρωπο. Η ταινία, πάντως, πιστεύει! Και το διατυμπανίζει...

... Η «Αλεξάνδρα» είναι, στ' αλήθεια, μια κινηματογραφική πρόταση!

Παίζουν: Γκαλίνα Πάβλοβα Βισνέφσκαγια, Βασίλι Σερβτσόφ, Ταΐσα Ζικαέβα, Εβγκέι Τκατσούκ, Αντρέι Μπογκντάνοφ.