Και δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι το μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας αντιμετωπίζουν εκείνες οι κοινωνικές ομάδες που δέχονται περισσότερο έντονα τα πυρά της αντιλαϊκής πολιτικής. Ετσι σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνουν οι ίδιες οι επίσημες υπηρεσίες, η μεγάλη πλειοψηφία (68%) όσων βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας δεν εργάζονται. Μεταξύ άλλων το 31,2% των ανέργων και το 25,7% των συνταξιούχων. Υψηλό επίσης κίνδυνο φτώχειας παρουσιάζουν τα μοναχικά νοικοκυριά ηλικιωμένων (37%), τα μονογονεϊκά νοικοκυριά με αρχηγό γυναίκα (35,1%) και οι πολύτεκνες οικογένειες (30,5%). Εκτός των άλλων, δηλαδή, πολλά παιδιά σημαίνει φτώχεια, προς δόξαν όλων αυτών που καμώνονται ότι ανησυχούν για την υπογεννητικότητα...

Το γεγονός μάλιστα ότι όλη αυτή η φιλολογία τους για την κοινωνική προστασία δε θα 'χει κανένα αποτέλεσμα και στο μέλλον, προεξοφλείται από τη δέσμευσή τους, ότι τα οποία μέτρα πρόκειται να πάρουν, πρέπει να εντάσσονται στη λογική της Στρατηγικής της Λισαβόνας, δηλαδή στη στρατηγική που αναιρεί τα θεμελιώδη δικαιώματα όλων των εργαζομένων και προπαντός των πιο «αδύνατων».