Πολλές φορές έχουμε ακούσει ότι αν η Ελλάδα δεν είχε ενταχθεί στην ΕΕ θα ήταν σήμερα χειρότερα. Η Ελλάδα δε θα ήταν χειρότερα, η πλουτοκρατία της Ελλάδας δε θα είχε ίσως τη σημερινή πλεονεκτική θέση. Αυτό που ισχυρίζονται οι ένθερμοι υποστηριχτές της ΕΕ, αποτελεί μια υπόθεση και τίποτε άλλο, αυτό που λέμε όμως εμείς, ότι η Ελλάδα εντός ΕΕ πάει από το κακό στο χειρότερο, είναι μια πραγματικότητα.

Σίγουρα η κατάσταση για το λαό δε θα ήταν ιδανική, αλλά θα ήταν καλύτερη. Η ελληνική οικονομία έχει δυνατότητες για καλύτερη θέση στο διεθνή καταμερισμό, με την προϋπόθεση ότι η χώρα κινείται σε ένα δρόμο εξέλιξης αυτοδύναμο, που δίνει στο λαό δικαίωμα ελεύθερης επιλογής. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αν ο λαός δε γίνει ο πραγματικός ιδιοκτήτης του πλούτου της χώρας. Η Ελλάδα διαθέτει πλούτο, έμπειρο εργατικό δυναμικό, πολυάριθμο και ικανό επιστημονικό δυναμικό. Διαθέτει καλή γεωγραφική θέση, έχει δηλαδή ένα μίνιμουμ, έστω, δυνατοτήτων να διεκδικήσει να μετάσχει υπό καλύτερους όρους στο διεθνή καταμερισμό.

Εμείς είμαστε πολέμιοι της ΕΕ και κάθε άλλης μορφής ένωσης ή ενοποίησης που υπηρετεί συνειδητά τα συμφέροντα των καπιταλιστών, των πολυεθνικών μεγαθηρίων.

Αυτή η Ευρώπη, που πολλές φορές αποκαλείται Ευρώπη των λαών, δεν πρόκειται να κτιστεί ποτέ, αν σε κάθε χώρα, ο κάθε λαός, το εργατικό λαϊκό κίνημα, το μέτωπο των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων δεν παλέψει για ριζικές αλλαγές στη χώρα του, ιδιαίτερα στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας, ώστε να ξεκινήσει ένας άλλος δρόμος εξέλιξης. Αυτό προσπαθούμε και εμείς στην Ελλάδα, γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι ο ελληνικός λαός πρέπει σε κάθε βήμα του να συντονίζεται με κάθε προοδευτικό και ριζοσπαστικό κίνημα στην Ευρώπη, στη γειτονιά του. Αυτό είναι ένα άλλο βήμα, διαφορετικό από το δικό σας για τη συνεργασία και την ενότητα. Αυτός ο αγώνας αξίζει κόπους και θυσίες.

Η ΕΕ όχι μόνο δε διασφαλίζει την ειρήνη, αλλά κουβαλάει τον πόλεμο και την ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο.

Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να ξεχάσει ότι ο 20ός αιώνας που δύει, σημαδεύτηκε από δύο παγκόσμιους πολέμους που έγιναν γιατί οι μεγάλες, ισχυρές καπιταλιστικές χώρες είχαν ανταγωνισμό μεταξύ τους για το ποια θα γίνει ο πιο ισχυρός εκμεταλλευτής λαών, ο πιο ισχυρός αποικιοκράτης. Οτι ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έδωσε διέξοδο στην κρίση του καπιταλισμού, αφού πια είχαν εξαντληθεί τα άλλα μέσα διανομής και κυριαρχίας.

Στις μέρες μας - προς το παρόν - οι ισχυροί ανταγωνιστές έχουν βρει άλλη λύση, βάζουν τις άλλες χώρες, τους δορυφόρους τους, χώρες "επί ξύλου κρεμάμενες" να τσακώνονται μεταξύ τους, ώστε να επεμβαίνουν και μέσω του πολέμου ή μέσω της απειλής του πολέμου να ξαναμοιράζουν τη λεία, που τώρα είναι πολύ πιο πλούσια μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης.

Γιατί λοιπόν εμείς οι κομμουνιστές να είμαστε υπέρ αυτής της Ευρωπαϊκής Ενωσης;

Εκχωρήθηκαν νέα κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ δεν παρέχεται καμία προστασία στην Ελλάδα, στους λαούς της περιοχής, της Ευρώπης.

Πριν την ψήφιση της Συνθήκης από τα κράτη - μέλη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διατυμπάνιζε ότι θα δώσει μεγάλη μάχη, προκειμένου να πετύχει να ενσωματωθεί στη Συνθήκη η έννοια των κοινοτικών συνόρων και της προστασίας τους, με στρατιωτικά μέσα αν χρειαστεί. Επίσης έλεγε ότι θα πετύχει να υπάρξει ειδική μέριμνα και προστασία για νησιωτικές περιοχές που έχουν προβλήματα, όπως συμβαίνει με τα νησιά του Αιγαίου.

Καμία από τις προτάσεις της κυβέρνησης δεν έγινε ουσιαστικά αποδεκτή, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το ΠΑΣΟΚ να αισθάνεται υποχρεωμένο για τις καλές υπηρεσίες των συμμάχων. Θα μου πείτε ότι ύστερα από το "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΙΣ ΗΠΑ" κατά την κρίση στα Ιμια, τέτοια πράγματα θεωρούνται για την κυβέρνηση, και όχι μόνο, δευτερεύοντα...

Μια μορφή εκχώρησης είναι η συμφωνία για το πώς θα παίρνονται οι αποφάσεις σε ζητήματα στρατηγικής συμμαχίας, όταν μια χώρα δηλαδή διαφωνεί επικαλούμενη λόγους εθνικού συμφέροντος.

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν τα εκχώρησε όλα, δεν εκχώρησε λόγου χάρη τα δικαιώματα της ελληνικής πλουτοκρατίας, αλλά μόνο τα δικαιώματα του ελληνικού λαού.

Με την ευκαιρία, για πολλοστή φορά θα σας απευθύνω ένα λογικό ερώτημα: Δώστε μια εξήγηση στον ελληνικό λαό, πώς είναι δυνατό, από τη μια μεριά η ελληνική κυβέρνηση να εγκαλεί την Τουρκία για επικίνδυνη πολιτική και αμφισβήτηση των συνόρων, για τρομοκρατία σε βάρος του τουρκικού λαού, για κατοχή στην Κύπρο, και την ίδια ώρα μαζί με την τουρκική κυβέρνηση να συγκροτεί κοινό στρατό, ο οποίος υποτίθεται θα εγγυηθεί και με τα όπλα τα σύνορα στα Βαλκάνια και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σε ποια λογική στηρίζεται, το εξοπλιστικό, δήθεν αμυντικό πρόγραμμα της χώρας, να αποφασίζεται από το ΝΑΤΟ, δηλαδή και από την Τουρκία;

Ακόμα η Ελλάδα δεν έχει βρει το δίκιο της από τους εταίρους της, όσον αφορά τα σύνορα στο Αιγαίο. Αλλά μήπως η ελληνική κυβέρνηση με την πολιτική της εγγυάται ότι προστατεύει τα συμφέροντα των γειτονικών λαών από τις επεμβάσεις και τις στημένες εντάσεις; Ούτε καν τυπική ουδετερότητα δείχνει, επικαλούμενη τη διεθνή αρχή ότι μια χώρα δεν μπορεί να στέλνει ή να συμμετέχει σε στρατιωτικές δυνάμεις που αφορούν την ευρύτερη περιοχή που ανήκει. Η Ελλάδα, με ευθύνη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και με τη συναίνεση που υπάρχει από όλα τα άλλα κόμματα, πρόθυμα διαθέτει την ελληνική γη να χρησιμοποιείται για επιθετικούς σκοπούς σε βάρος γειτονικών δυνάμεων, σε βάρος του σερβικού και του αλβανικού λαού, σε βάρος του ιρακινού λαού. Επιτέλους δε θα βρεθεί και κάποιο άλλο κόμμα να θέσει μαζί με το ΚΚΕ θέμα για τη βάση της Σούδας, για τον Αραξο και για το Ακτιο, για τη Θεσσαλονίκη που μετατρέπεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ξένων στρατευμάτων; Δε θα τεθεί επιτέλους ευρύτερα ζήτημα για τις εκτεταμένες υπέργειες και υπόγειες εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ, που διευθύνει στην ουσία την άμυνα της χώρας όπως το συμφέρει;