Η παγίδα της ανοχής | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η παγίδα της ανοχής

Δεν υπήρχε κανένας λόγος, από αυτούς που συνήθως επικαλούνται, που να δικαιολογεί το κλείσιμο της "Good Year" στη Θεσσαλονίκη. Κέρδη ρεκόρ! 1 δισ. το 1992, κοντά 2 δισ. το 1995! Οι εργαζόμενοι όλα αυτά τα χρόνια, όπως οι ίδιοι έχουν επανειλημμένα τονίσει σε δηλώσεις τους, έκαναν χίλιες δυο υποχωρήσεις για να "πάει καλά η εταιρία", "για να έχουν τη δουλιά τους". Εκαναν καλόπιστα, όλα όσα τους υπαγόρευαν κακόπιστα - κυβέρνηση , αξιωματική αντιπολίτευση, εργοδοσία, συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες - για να μην "προκαλούν", για να έχουν "ήσυχο το κεφαλάκι τους". Το αποτέλεσμα, η επιχείρηση εν μέσω καλοκαιρινών διακοπών, ανακοινώνει το κλείσιμό τηςλόγω "γεωγραφικής διαφοροποίησης της παραγωγικής ικανότητας". Το ΚΚΕ έγκαιρα έχει προειδοποιήσει ότι οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα που κερδήθηκαν με αγώνες και θυσίες των εργαζομένων, βρίσκονται σε κίνδυνο.

Η περίπτωση της "Good Year" αναδείχνει ακριβώς τον κίνδυνο να παρασυρθούν οι εργαζόμενοι στην παγίδα της αδράνειας και ανοχής μπροστά σ' αυτήν την επίθεση στο όνομα του "εκσυγχρονισμού" της οικονομίας και των ψεύτικων υποσχέσεων για μελλοντική ευημερία. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν για να ποδηγετήσουν το εργατικό κίνημα είναι κοινά για όλους τους. Και για την εργοδοσία και για την κυβέρνηση και για τα άλλα κόμματα με τις επιμέρους αποχρώσεις στο λόγο τους.

Βασικό επιχείρημά τους είναι ότι η μείωση του εργατικού κόστους θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα, άρα θα γίνουν επενδύσεις και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Το γεγονός όμως είναι ότι ενώ η Ελλάδα είναι η χώρα με το μικρότερο κόστος εργασίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η ανεργία αυξάνει συνεχώς και τα εισοδήματα μειώνονται. Κρύβουν από τους εργαζόμενους την αλήθεια. Το κεφάλαιο δεν πάσχει από κάποια κέρδη, αλλά επιδιώκει συνεχώς όλο και μεγαλύτερα υπερκέρδη. Η ανταγωνιστικότητα που επιδιώκουν, συνδέεται κυρίως με την ανταγωνιστικότητα των πολυεθνικών των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ιαπωνίας, για την κυριαρχία και τον έλεγχο των αγορών, με αποκλειστικά θύματα τους εργαζόμενους.

Το παραπάνω επιχείρημα περίπου χρησιμοποιούσαν και για τους εργαζόμενους της "Good Year". Και οι εργαζόμενοι αποδέχονταν να κοστολογείται η δύναμή τους φτηνότερα για να μπορεί δήθεν η εταιρία να ανταγωνίζεται τους αντιπάλους της πιο αποδοτικά και αποτελεσματικά. Κι όσο υποχωρούσαν οι εργαζόμενοι, τόσο μεγάλωνε η όρεξη της πολυεθνικής και ζήταγε όλο και περισσότερες θυσίες από τους εργαζόμενους για να γεμίζουν με υπερκέρδη τα θησαυροφυλάκιά της. Γνωστό πλέον το αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους. Βρίσκονται σήμερα πεταμένοι στο δρόμο σαν ανταμοιβή για τις θυσίες τους!

Η κοινωνική συναίνεση, ποτέ δεν υπήρξε "ο δρόμος της αντίστασης του συνδικαλιστικού κινήματος", όπως ύπουλα ισχυρίζονται οι "εκσυγχρονισμένοι" υπηρέτες των πολυεθνικών. Και λέμε ύπουλα, γιατί στην επιχειρηματολογία τους"πατάνε" στις σημερινές δυσκολίες του κινήματος για τις οποίες δεν είναι καθόλου άμοιροι ευθυνών. Η πραγματικότητα όμως είναι ωμή. Οι εργαζόμενοι και το κεφάλαιο είναι ανειρήνευτοι ταξικοί αντίπαλοι. Οι εργατικές κατακτήσεις ποτέ στην ιστορία, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας, δεν κερδήθηκαν με συζητήσεις, προτάσεις και ημερίδες. Αντίθετα τα πάντα κατακτήθηκαν με αγώνες μαζικούς, συχνά βαμμένους με το αίμα των παιδιών της εργατικής τάξης.

Βασική εμπειρία και συμπέρασμα από την περίπτωση της "Good Year" είναι: Στη στρατηγική και ταχτική των πολυεθνικών και των πολιτικών εκφραστών τους, το εργατικό κίνημα να αντιτάξει τη δική του στρατηγική και ταχτική που δεν είναι άλλη από τη γραμμή της αντίστασης και του ενιαιομετωπικού αγώνα, οργανώνοντας τις συμμαχίες του, στο δρόμο της συνεπούς ταξικής πάλης.