Μα, τόση κακία πια; Μα, αυτοί οι άθλιοι οι ναυτεργάτες δε νιώθουν μια σταλιά συμπόνια, μπρος στο σπαραξικάρδιο λόγο του «αγρότη» που «καταστρέφεται»; Μα, να μην κατανοούν ότι η δουλιά τους και το μέλλον τους είναι μηδαμινά σε σύγκριση με έναν τόνο ντομάτες που σαπίζουν; Σα δεν ντρέπονται! Οχι οι ναυτεργάτες, αλλά αυτοί που βρήκαν στο πρόσωπό τους εχθρό να πετροβολήσουν. Οπως χτες πετροβολούσαν τους αγρότες (όχι αυτούς με τα μεγάλα θερμοκήπια, παραγωγή και εργάτες στη δούλεψή τους, αυτούς με το βαμβάκι και τα καπνά) που έκοβαν την Ελλάδα στα δύο. Οπως προχτές πετροβολούσαν άλλους εργάτες, που ταλαιπωρούν τους Αθηναίους γιατί κλείνουν τους δρόμους. Δε φταίνε αυτοί, φταίνε οι εργάτες, οι αγρότες, φταίμε όλοι μας, που δεν τους έχουμε πάρει ακόμα με τις πέτρες.

Εμείς φταίμε, που τους επιτρέπουμε να μας αντιμετωπίζουν σαν ηλίθιους. Που επιτρέπουμε σε κάτι κυρίους - όπως αυτοί της πρωινής ζώνης της ΝΕΤ, που, κατά τα άλλα, ορκίζονται στο όνομα της αντικειμενικότητας - οι οποίοι δήλωναν κάποια από τις μέρες της απεργίας, με ύφος που δεν επιδεχόταν αντιρρήσεις και ενστάσεις, ότι οι περισσότεροι φυσικά και είμαστε ενάντια στους ναυτεργάτες, αφού οι περισσότεροι θιγόμαστε από την απεργία τους. Ε, όχι ρε! Δε μας θίγει η απεργία των ναυτεργατών, μας θίγει αυτό που θίγει και τους ναυτεργάτες. Τυχαίνει να έχω γονείς σε ένα νησί του Αιγαίου, υπέργηρους. Ενα νησί «προνομιούχο», καθώς έχει τακτική σύνδεση με τον Πειραιά. Πλην, όμως, ακριβή. Για την τσέπη μου πολύ ακριβή. Δε με εμπόδισε η απεργία να τους επισκεφτώ. Με εμποδίζουν, όμως, οι τιμές των εισιτηρίων. Δεν τους έλειψαν τα φάρμακα, επειδή απεργούν οι ναυτεργάτες. Τα λεφτά να τ' αγοράσουν τους λείπουν. Τα τελευταία χρόνια, «τραβάνε» συνεχώς από τις οικονομίες μιας ζωής, για να συμπληρώσουν την πενιχρή σύνταξη και να ζουν αξιοπρεπώς, κι όταν αυτές τελειώσουν ο δικός μου μισθός θα πρέπει να πληρώνει και τα εισιτήρια και τα φάρμακα.

Τους λείπουν οι γιατροί, οι υποδομές, νιώθουν μόνοι και έρημοι σε ένα χωριό που μαραζώνει, γέρασαν με τον καημό για τον ιδρώτα που έχυσαν στα λιοχώραφα και δεν τους απέφερε παρά ένα κομμάτι ψωμί. Ποιος ασχολήθηκε με τις δυσκολίες τους, τις αγωνίες τους; Ποιος απ' τους φωστήρες του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου ασχολήθηκε με το πώς και το γιατί της κατάστασης που αντιμετωπίζουν οι δικοί μου γονείς και πολλοί ακόμα, που περνούν ακόμα πιο δύσκολα σε νησιά πιο μικρά, αποκομμένα για μεγάλα διαστήματα; Ανακάλυψαν τους νησιώτες και τα προβλήματά τους, αλλά όχι τις αιτίες τους. Γιατί η αιτία δεν είναι η απεργία των ναυτεργατών. Αυτή μπορεί, πράγματι, να προκάλεσε κάποια, άλλωστε κάθε αγώνας, κάθε απεργία προκαλεί, αλλά αυτά είναι προσωρινά. Ολα τα άλλα είναι μόνιμα. Εχουν εγκατασταθεί στα νησιά και ταλαιπωρούν τους κατοίκους τους. Αλλά γι' αυτά «μούγκα» οι έγκριτοι, έγκυροι και, προπάντων, αντικειμενικοί των καναλιών και εφημερίδων...