Στην ουσία πρόκειται για ένα μέτρο στήριξης των αντεργατικών πολιτικών που υπονομεύουν το σύνολο των κατακτήσεων των εργαζομένων για την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου. Μια τέτοια, απειλούμενη, κατάκτηση είναι και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίες για τον καθορισμό του ελάχιστου μισθού, συμβάσεις που υπογράφονται από τα εργατικά συνδικάτα και τις εργοδοτικές οργανώσεις και αντανακλούν τους συσχετισμούς δύναμης των δύο πλευρών. Με το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», οι συλλογικές συμβάσεις ουσιαστικά καταργούνται και το κράτος αναλαμβάνει (για λογαριασμό των εργοδοτών) να καθορίζει ένα «κατώτατο εισόδημα».

Πρωτοπόρος στην εφαρμογή αυτού του μέτρου ήταν ο Τόνι Μπλερ και η κυβέρνηση των Εργατικών στη Βρετανία. Για πρώτη φορά, το μέτρο του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» ίσχυσε το 1999, δύο χρόνια μετά τη νίκη του Μπλερ στις εκλογές. Στη Βρετανία, τότε, η μεγάλη πλειοψηφία των εργατών αμείβονταν με μισθούς κατώτερους των συλλογικών συμβάσεων, εξαιτίας των «τοπικών συμφώνων απασχόλησης».

Η αύξηση του «εγγυημένου εισοδήματος» στα χρόνια που μεσολάβησαν ήταν ανεπαίσθητη αφού υπολογίζεται ότι την 1η Οκτώβρη2005 διαμορφώθηκε στα 7,40 ευρώ την ώρα. Ετσι το ποσοστό των Βρετανών εργαζομένων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας παραμένει σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο (21%). Παράλληλα, αυξήθηκαν οι εισοδηματικές ανισότητες αφού το 20% των πλουσιότερων έχει εισόδημα πέντε φορές μεγαλύτερο από το 20% των φτωχότερων.

Ομως, η κυβέρνηση Μπλερ βρήκε μέσω του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» ευκαιρία να προωθήσει σειρά μέτρων που αύξησαν κατακόρυφα τα κέρδη των επιχειρήσεων, στο όνομα της αντιμετώπισης της «ανεργίας»...

Η βρετανική κυβέρνηση καθόρισε για τους νέους από 18 ως 21 ετών ειδικό μισθολογικό καθεστώς με το 85% του «συνολικού εγγυημένου εισοδήματος». Ετσι, οι εργοδότες βρήκαν φθηνό εργατικό δυναμικό, ουσιαστικά ανασφάλιστο. Και όταν έφθαναν οι νέοι στην ηλικία των 22 ετών πετάγονταν στο δρόμο για να προχωρήσουν οι εργοδότες στις προσλήψεις 18άρηδων, εισπράττοντας τα ανάλογα επιδόματα.

Μάλιστα για να συμπιέσει ακόμη περισσότερο το «εργατικό κόστος» καθιέρωσε άλλο καθεστώς για τους εργαζόμενους ηλικίας 16 - 17 ετών με το 60% του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος»!

Φυσικά οι νέοι εργαζόμενοι που χάνουν τη δουλιά τους και αντιμετωπίζουν το φάσμα μιας ανεργίας χωρίς επίδομα γίνονται στη συνέχεια η «πρώτη ύλη» για την εφαρμογή των «σύγχρονων συστημάτων απασχολησιμότητας».