«Οταν μιλάμε για την Πόλη, όλοι φυσικά εννοούμε την Κωνσταντινούπολη. Την αιώνια Πόλη. Τη Βασιλεύουσα!

Πόλη - Κωνσταντινούπολη - Ισταμπούλ "η μαγική πόλη των ονείρων μας". Η γεωγραφική της θέση, μεγάλης ιστορικής σημασίας και άξιος ο ρόλος που έπαιξε στην πορεία και εξέλιξη της ανθρωπότητας. Γραφικότατη. Κτισμένη σε μια σειρά από λόφους γύρω από τον Κεράτιο Κόλπο. Στη δύση λούζεται από τα νερά της Προποντίδας και στην ανατολή περιβρέχεται από τον καταπράσινο - και καταγάλανο - Βόσπορο, δικαιώνοντας πλήρως την επιλογή των πρώτων Μεγαρέων - με επικεφαλής τον Βύζαντα - αποίκων.

Κωνσταντινούπολη. Μνημείο της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Τελευταίο σύμβολο - μαζί με την Αγιά Σοφιά - το υποβαθμισμένο κι ερειπωμένο Φανάρι, με το Πατριαρχείο, την Παναγία των Βλαχερνών - όπου όλοι μαζί ψάλαμε τον Ακάθιστο Υμνο.

Περπατούσαμε στα στενά σοκάκια να συνδέσουμε το τότε και το τώρα, μια και νιώθαμε αόρατα δεμένοι με μια κλωστή από το παρελθόν. Περπατήσαμε στα σοκάκια της Βλάγκας και το Γενί - Καπί όπου εκείνα τα χρόνια υπερτερούσε το Μαϊτιανό και θρακιώτικο στοιχείο. Βρήκαμε το σχολειό γκρεμισμένο και εγκαταλειμμένη και λεηλατημένη την εκκλησία του Αγίου Θεοδώρου.

Προσκυνήσαμε την Παναγία την Μπαλουκλιώτισσα. Ηπιαμε νερό από τη βρυσούλα με το μπακιρένιο τάσι, φέρνοντας στο μυαλό τα κεφτεδάκια και τους γιαλαντζί ντολμάδες της γιαγιάς Λωξάντρας.

Στο Καπαλί - Τσαρσί - την κλειστή αγορά - των διηγήσεών τους. Με τα μπακίρια, τ' ασημικά, τα χρυσαφικά, με τις καρπέτες, τις πάντες, τ' ασημικά, τα χρυσαφικά και τα ανατολίτικα χαλιά με τις πολύχρωμες χάντρες με τις χιλιάδες λιλιά και τζοβαΐρια, έβενοι και ηδονικά κάθε λογής μυρωδικά.

Πάνω απ' όλα η καλοσυνάτη και βουερή ηχώ του παζαριού. Το αλισβερίσι.

Ο ήχος και ο αντίλαλος της Ανατολής των παραμυθιών και των θρύλων. Με τον ντον - ντουρμά, το καϊμάκ, το σαλέπ, λίγο πριν ο μουεζίνης μας μάγεψε με τον συγκινητικό του αμανέ. Πρόσκληση για σταυροκόπημα και προσευχή.

Αναζητήσαμε στο Μπεζεστένι την κούκλα που έμοιαζε της Ευγενίας, όπως έλεγε η γιαγιά. Στον ταρσανά μπροστά στη γέφυρα του Γαλατά που φεύγουνε τα καραβάκια για τις νύμφες του Μαρμαρά, τη Χάλκη, την Πρώτη και την Αντιγόνη και ύστερα για το Πέραν και την πλατεία Ταξίμ.

Και μετά πού; Και μετά στην Αγιά Σοφιά. Το μεγάλο επίτευγμα της Χριστιανοσύνης. Ο μεγάλος μας καημός και πόθος. "Με 400 σήμαντρα κι 62 καμπάνες. Κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος και από την πολλή την ψαλμωδιά εσειούνταν οι κολόνες".

Σήμερα ένα τίποτα. Σήμερα μια αποθήκη για σιδερικά. Σήμερα ένα αχούρι ετοιμόρροπο. Και η ιεροσύνη, και η λατρεία, και η προσμονή, και η συγκίνηση πήγαν περίπατο. Τα δέντρα ψήλωσαν ένα γύρω και σχεδόν την έπνιξαν. Και το βράδυ μόλις και τη φωτίζουν. Ενα ισχνό κι αδύνατο φωτισμό σαν καντήλι στη μεγάλη της δόξα.

Ενώ απεναντίας, το ακριβώς απέναντι, εντυπωσιακό - επίτηδες στο χώρο αυτό κτισμένο, να επισκιάζει την ακτινοβολία, το μεγαλείο και τη λάμψη της Αγιάς Σοφιάς, Μπλε Τζαμί, φωτιζότανε άπλετα και επιβλητικά.

Βέβαια, αξίζει τον κόπο να επισκεφτεί κανείς το περίφημο μουσείο του Τοπ - Καπί, παλιό ανάκτορο των σουλτάνων και τα άλλα εξίσου περίφημα ανάκτορα του Ντολμά - Μπαξέ. Τα γραφικά ταβερνάκια του Βοσπόρου με την ποικιλία των ψαριών και προπαντός την άφθονη ελληνική μουσική και τραγούδια, που οι Τούρκοι καλλιτέχνες φρόντισαν να μας ανταμείψουν, δείχνοντας μας τα φιλικά τους αισθήματα.

Η επίσκεψη και ο δρόμος προς την Πόλη είναι, ή πρέπει να είναι, μακριά από κατασκευασμένες άνωθεν προκαταλήψεις, στρωμένος με τη φιλία, την αγάπη και την αλληλεγγύη των λαών. Οταν οι Τούρκοι γείτονες μας έσφιγγαν το χέρι με ζεστασιά μας αποκαλούσαν "Καρντάς" (αδέλφια)... Το νιώσαμε!..».