Στις εξελίξεις στην Κιργιζία και στον αντίχτυπο που αυτές έχουν στη Ρωσία, αναφέρεται σχόλιο του Βίκτορ Τιούλκιν, Α` Γραμματέα της ΚΕ του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ - ΚΚΡ), που έδωσε στη δημοσιότητα το Γραφείο Τύπου του κόμματος αυτού.

Οπως σημειώνει ο Β. Τιούλκιν: «Στην Κιργιζία πραγματοποιήθηκε μια ακόμη, η τρίτη στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ, ψευτοεπανάσταση. Μετά τον Εντουαρντ Σεβαρντνάτζε, τον Λεονίντ Κούτσμα το κύμα της λαϊκής διαμαρτυρίας έριξε από τον προεδρικό θώκο τον Ασκάρ Ακάεφ». «Η ουσία όμως της υπόθεσης βρίσκεται αλλού. Η κινητήρια δύναμη των διαδικασιών αλλαγής εξουσίας με τη συμβολή των κινητοποιήσεων των λαϊκών μαζών, που τρομάζει και τη ρωσική ελίτ, βρίσκεται πρώτα απ' όλα στις εσωτερικές αντιθέσεις. Κοινά γνωρίσματα, που προκάλεσαν την ειλικρινή αγανάκτηση και το μίσος του λαού ενάντια στα πρόσωπα που βρίσκονταν στην εξουσία στη Γεωργία, στην Ουκρανία και την Κιργιζία ήταν η συγκέντρωση της ιδιοκτησίας κι εξουσίας στα χέρια κλειστών ομάδων δίπλα στους προέδρους και η διαμόρφωση διάφορων "οικογενειών" και φατριών της εξουσίας, ήταν η βαθύτατη διαφθορά ολόκληρου του δημόσιου μηχανισμού κι η αυξανόμενη κοινωνική και ιδιοκτησιακή διαστρωμάτωση της κοινωνίας. Με μια λέξη η κατάσταση που χαρακτήριζε τις δομές εξουσίας και τα στρώματα των εχόντων σ' αυτά τα κράτη είναι η λέξη "περιδρόμιασαν!"». Ο Β. Τιούλκιν σημειώνει στη συνέχεια στο σχόλιό του, πως «αυτήν την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια προσπαθούν να την αξιοποιήσουν για τους σκοπούς τους διάφορες δυνάμεις, από τα ξένα κράτη και τις πολυεθνικές εταιρίες, έως οι ντόπιες κλίκες και οι ανταγωνιζόμενες φατρίες. Ο λαός σ' αυτά τα ψευτο-επαναστατικά γεγονότα χρησιμοποιείται κυρίως ως "σώμα εργασίας" για την αλλαγή της μιας φατρίας με μια άλλη, για μια εναλλαγή των προσώπων της εξουσίας. Τα ζωτικά συμφέροντα του λαού σ' αυτά τα γεγονότα έμειναν στο περιθώριο, ενώ οι νέες αρχές ξεμπερδεύουν με δηλώσεις του είδους ότι υπόσχονται "να κλέβουν λιγότερο".

Και ο Β. Τιούκιν συνεχίζει με τον απόηχο αυτών των γεγονότων στη Ρωσία: «Παρά το "βελούδινο -τουλιπένιο" χαρακτήρα αυτών των ανατροπών και το ότι είναι ακίνδυνες για τις βάσεις του πολιτικού συστήματος, ο φόβος των ρωσικών αρχών, εξαιτίας της νέας κλοτσιάς που έφαγε στο "μαλακό υπογάστριο" η "Φιλελεύθερη Αυτοκρατορία" του Πούτιν, είναι πλήρως δικαιολογημένος. Στη Ρωσία είναι έκδηλη η ωρίμανση όλων των αναγκαίων συνθηκών ενός πιθανού κατακλυσμού. Η όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσίας και ιδιοκτησίας σε κλειστές ομάδες της ολιγαρχίας είναι η πιο χαρακτηριστική τάση σε ολόκληρη την περίοδο του προέδρου Πούτιν. Την ίδια ώρα οξύνεται το επίπεδο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Η Ρωσία βγήκε στη δεύτερη θέση στον κόσμο σε αριθμό δισεκατομμυριούχων. Ολο και περισσότερο αυτοί οι δισεκατομμυριούχοι εμφανίζονται μεταξύ των εκπροσώπων της εξουσίας: 11 είναι στο Συμβούλιο της Ομοσπονδίας (δηλαδή την Ανω ρωσική Βουλή), 22 βρίσκονται στην Κρατική Δούμα, (εκ των οποίων οι 19 είναι μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας της "Ενιαίας Ρωσίας"), μεταξύ των κυβερνητών (Ρ. Αμπραμόβιτς) και των Προέδρων των αυτόνομων Δημοκρατιών (Κ. Ιλιουμζίνοφ), είναι γυναίκες δημάρχων κι άλλου είδους συγγενείς και κοντινοί άνθρωποι. Ολο και συχνότεροι οι "δικοί τους" άνθρωποι βρίσκονται στις λίστες των μεγαλύτερων ιδιοκτητών και στα βουλευτικά σώματα όλων των επιπέδων.

Το καθεστώς προσπαθεί να πνίξει την αυξανόμενη δυσφορία του λαού με τη μέθοδο του βουλώματος των στομάτων, της απαγόρευσης των δημοψηφισμάτων και των εκλογών, περιορίζοντας την ελευθερία δράσης των κομμάτων και κινημάτων. Ενώ ο Πρόεδρος υπόσχεται στους ανθρώπους της ολιγαρχίας την οικονομική αμνηστία.

Γι' αυτό και η πιθανότητα εμφάνισης στη Ρωσία, στο επόμενο διάστημα, με τη μια ή την άλλη μορφή, μιας ανοιχτής εστίας έντασης, είναι εντελώς υπαρκτός. Το αν αυτά τα γεγονότα οδηγήσουν μόνο στην εναλλαγή προσώπων στην εξουσία και στη σειρά των πλουσιότερων ανθρώπων στη λίστα του περιοδικού "Forbes" ή σε μια πραγματική κοινωνική επανάσταση θα εξαρτηθεί από το επίπεδο της οργάνωσης των μαζών και την ύπαρξη πολιτικής δύναμης, ικανής να προτείνει αντίστοιχο επαναστατικό πρόγραμμα δράσης.

Οι κομμουνιστές θα κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε, αντί για μια ακόμη έγχρωμη, να καταφέρουμε μια πραγματική κοινωνική επανάσταση. Οι συνθήκες ωριμάζουν: Ο λαός εξαθλιώνεται κι η εξουσία περιδρομιάζει!», καταλήγει στο σχόλιό του ο Β. Τιούλκιν.