Οταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραψε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, προέβη σε μια πολύ σημαντική δήλωση: Οι λόγοι της ένταξης - είχε ομολογήσει - ήταν κυρίως πολιτικοί. Αποδεικνυόταν, έτσι, πως όλα τα υπόλοιπα που διακινούσε η κυρίαρχη προπαγάνδα της εποχής, που ισχυριζόταν ότι τα δέκα εκατομμύρια Ελληνες θα «τρώνε με χρυσά κουτάλια» στην ΕΟΚ των 350 εκατομμυρίων καταναλωτών, δεν ήταν παρά ένα επικοινωνιακό περιτύλιγμα για να «περάσει» στην κοινή γνώμη η στρατηγική επιλογή της ευρω-ενσωμάτωσης.

*

Η αναγνώριση από τον Καραμανλή των πολιτικών λόγων, ως κυρίαρχων για την ένταξη, δεν ήταν παρά μια παράφραση του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και μια νέα ομολογία υποτέλειας της άρχουσας τάξης της χώρας.

*

Οι υποστηρικτές της ένταξης, εντούτοις, έδιναν μια διαφορετική ερμηνεία στα λόγια του Καραμανλή (ερμηνεία, στην οποία αργότερα προσχώρησε και το ΠΑΣΟΚ): Οτι οι πολιτικοί λόγοι που συνηγορούσαν υπέρ της ένταξης και υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ, αφορούν στην ασφάλεια της χώρας από εξωτερικές επιβουλές και, βασικά, την «ασπίδα προστασίας» που υποτίθεται ότι παρέχει η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ έναντι της Τουρκίας.

*

Στα 24 χρόνια που πέρασαν, όμως, οι εξελίξεις πιστοποίησαν ότι οι «εταίροι» κάθε άλλο παρά λειτουργούν σαν «προστάτιδες» δυνάμεις της Ελλάδας έναντι τρίτων. Από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η ελληνοτουρκική κρίση του 1987. Το ζήτημα που ανέκυψε τότε στις σχέσεις των δυο χωρών, καταγράφηκε ως απολύτως ενδοΝΑΤΟικό θέμα. Οσο για τους «εταίρους», είναι αμφίβολο ακόμα και αν ...παρατηρούσαν την υπόθεση. Στην επόμενη πολύ μεγάλη κρίση, αυτή των Ιμίων, η περίφημη χείρα βοηθείας από την ΕΕ δεν ήρθε ποτέ. Ακόμα χειρότερα, η τουρκική επιλογή των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο απέκτησε νομιμοποιητική βάση ακόμα και εντός της ΕΕ, αφού αποτελεί πλέον και κοινοτική υποχρέωση της Ελλάδας (όπως καταγράφηκε στις αποφάσεις τις Συνόδου Κορυφής του Ελσίνκι, το 1999) να λύσει τις «συνοριακές διαφορές της με την Τουρκία έως τα τέλη του 2004.

*

Οσο για την εμπλοκή της ΕΕ στο θέμα των ημερών - το «σχέδιο Ανάν» και το Κυπριακό - υπήρξαν πολύ ενδιαφέρουσες ομολογίες εκ μέρους παραγόντων που χειρίστηκαν επί χρόνια την εξωτερική πολιτική της χώρας. Κορυφαία ήταν η δήλωση του κ. Σημίτη, ότι οι «εταίροι» δεν ενδιαφέρονται για το Κυπριακό. Μια δήλωση, από την οποία μπορούν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα για τον τρόπο που η ΕΕ «φροντίζει» για τα συμφέροντα ενός κράτους - μέλους της. Πολύ περισσότερο, που η Ελλάδα θεωρεί το Κυπριακό ως το «πρώτο εθνικό θέμα της». Αλλά, σύμφωνα με την ομολογία του κ. Σημίτη, για το «πρώτο εθνικό θέμα» της Ελλάδας, η ΕΕ, στην καλύτερη περίπτωση, αδιαφορεί και στη χειρότερη υπονομεύει...