ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ πήρε επιτέλους σχήμα και απέκτησε φωνή η προσπάθεια των Ελλήνων για ένα κοινό πολιτικό τραγούδι. Ακριβώς έτσι γινόταν και στο πολιτικό τραγούδι: όλοι μαζί για έναν ψαλμό και να μη νοιάζεται κανείς για τ' όνομά του. Μέσα στη διαδήλωση ο ένας δίπλα στον άλλο θα είμαστε για πάντα απέναντι στο ΠΑΣΟΚ του Νεονάκη και του Μανίκα, θα είμαστε για πάντα απέναντι στη μηχανή της Ευρώπης, που πίστεψε πως μπορεί να μας καταστρέψει.

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ θα λειτουργήσουμε το «μετακόσμιον», για το οποίο μιλούσε ο Επίκουρος μέσα στον κήπο του. Ελεγε: «Εφόσον υπάρχουν κόσμοι με διαφορετικά σχήματα, θα πρέπει να υπάρχουν και διαστήματα μεταξύ τους όπου μπορούν να δημιουργηθούν νέοι κόσμοι». Αυτά τα διαστήματα καταλαμβάνουν οι διαδηλώσεις, σ' αυτά τα διαστήματα οι εξεγερμένοι κυοφορούν το νέο που έρχεται.

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, στην προκυμαία, περπάτησε μαζί μας και ο αγαπημένος Σαλονικιός στοχαστής Κωστής Μοσκώφ, που μας είπε: «Εκχυση του σώματος προετοιμάστηκες μες στους αιώνες. Πλαντάζουν οι φλέβες μου - δρόμοι της πόλης - καθώς σεργιανώ ερωτικός. Ετοιμος να εκραγώ στο βλέμμα σου. Βλέμμα της Εγνατίας, βλέμμα της Τσιμισκή. Στη Ραμόνα καβάσης της Μαγδαληνής. Περιβολάρης στον Κιασίμπασσα, ψηλά στον Τουρμπέ, στο Τσινάρη. Στη Διαγώνιο το μεσημέρι χριστός, σγουρό παλικαράκι. Στην παραλία το βράδυ Βαρδάρης, αδέξιος και αμήχανος. Πουλώ πασατέμπο στους φαντάρους του Μεγαλέξανδρου. Παρέα με τον Κόλια ψάχνω τη Σμαρώ στην Καλαμαριά. Ο χρόνος συντρίφτηκε, έγινε χίλια είδωλα το Πρόσωπό σου...».

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ οι ιδέες περί Ευρωστρατού και γαλλογερμανικού άξονα πήραν τη σάρκα και τα οστά που τους αξίζουν. Και δεν είναι άλλα από αυτά των μεταλλικών μπάτσων, των παιδιών του Ρόμποκοπ, που οι Ελληνες σοσιαλιστές με τηλεκοντρόλ πάντα από μακριά κατευθύνουν.

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ θα λάβει ο καθένας αυτό που του αξίζει. Το ΠΑΣΟΚ θα νιώσει πως το «γλείψιμο» προς τους εξεγερμένους - ότι δήθεν έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν κι αυτοί μια αντίθετη άποψη, η οποία οφείλει, πρέπει να υπάρχει - δε θα περάσει. Το ΠΑΣΟΚ επιτέλους, αφού λέει ότι δε γνωρίζει τι είναι ψέμα, ας αντιμετωπίσει μία και μοναδική αλήθεια: οι εξεγερμένοι δεν είναι τουρίστες, είναι απελπισμένοι και είτε το θέλει η κυβέρνηση είτε όχι ήρθε η στιγμή να τους γνωρίσουν.

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ σύντροφοι από τη Γαλλία μας πληροφορούν, ανάμεσα στα άλλα, πως το σωφρονιστικό σύστημα της Γαλλίας δε διαφέρει σε τίποτα από εκείνο της Αμερικής. Συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ αποκλείουν συστηματικά τα δύο εκατομμύρια φυλακισμένους τους από την κοινωνική αναδιανομή. Η Γαλλία δεν κάνει τίποτε καλύτερο, αφού οι 54.000 κρατούμενοι του Εξαγώνου δεν έχουν πρόσβαση στις ελάχιστες κοινωνικές επιδοτήσεις. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, μεγάλος αριθμός κρατουμένων αναγκάζονται κυριολεκτικά να εκπορνευτούν για να κερδίσουν τα προς το ζην: σαπούνι, που χρησιμεύει συγχρόνως για την υγιεινή, το πλύσιμο των ρούχων και των πιάτων, είδη υγιεινής, τσιγάρα ή, ακόμη, και χρήματα για να μπορούν να φάνε στην καντίνα ή να αγοράσουν φάρμακα. Το γαλλικό κράτος δεν αρκείται εδώ στο να στερεί απλώς την ελευθερία κάποιων ανθρώπων που έχουν καταδικαστεί, αλλά τους εξαναγκάζει στην υλική και ηθική εξαθλίωση.

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ της καθ' ημάς Ανατολής γίνεται η μεγαλύτερη σύναξη με όλη τη σημασία της λέξης, δηλαδή συνάντηση ψυχών και όχι αριθμών, αποφασισμένων να αλλάξουν το τοπίο που μας έχει επιβληθεί.