Σε ό,τι αφορά τις υπόλοιπες, ισπανική παραγωγή του 2012 η επιτηδευμένη «Χιονάτη» του Πάμπλο Μπεργκέρ, εμπνευσμένη από το πασίγνωστο παραμύθι των αδελφών Γκριμ. Η ταινία ασπρόμαυρη, βωβή με διάτιτλους, τυλιγμένη σε ρομαντική λάμψη, λειτουργεί σαν επιτηδευμένη ρετρό παρωδία. Η ιστορία με τόνους μελοδράματος τοποθετείται νοσταλγικά στην Ανδαλουσία της δεκαετίας του 1920, όταν ο ματαντόρ Αντόνιο καταρρέει μετά από έναν αποτυχημένο αγώνα και η γυναίκα του πεθαίνει στον τοκετό. Το κοριτσάκι που γεννιέται και δε θα γνωρίσει ποτέ τη μητέρα της, μεγαλώνει με το μίσος της κακιάς μητριάς... Από το φημισμένο ταυρομάχο πατέρα της, μαθαίνει την τέχνη που μια μέρα θα τη μετατρέψει σε θρύλο...

Την ταινία της Κωνσταντίνας Βούλγαρη, όπου τίποτα δεν δείχνεται αλλά όλα μιλιούνται, είδαμε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. «ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΥΣ» ο τίτλος της. Οκνηρά ισχνή και δέσμια του μικροαστισμού της η ταινία αφηγείται την ιστορία της 32χρονης πρωταγωνίστριας που στροβιλίζεται στη δίνη προσωπικής κρίσης και επιλογών, χωρίς όμως να πείθει ούτε στιγμή ότι έχει κάποιο λόγο ύπαρξης...

«WELCOME TO THE SHOW» τιτλοφορείται το μουσικό ντοκιμαντέρ των Κώστα Πλιάκου και Αλέξη Πόνσε, ένα αφιέρωμα στον «πρίγκιπα του ροκ», δισέγγονο του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιό της Ελλης Αλεξίου, Παύλο Σιδηρόπουλο, που έφυγε από τη ζωή νεότατος, το 1990, από χρήση ηρωίνης. Ντοκουμέντα, φωτογραφίες, συνεντεύξεις, βίντεο, animation, τραγούδια και ατέλειωτοι συνεργάτες και καλλιτέχνες που μιλούν για τον Παύλο συνθέτουν τη στόφα του φιλμ που πρωτοπροβλήθηκε στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και συνάντησε την αγάπη του κοινού...

Στην Ταινιοθήκη φιλοξενείται από σήμερα ως και τις 7 Απρίλη αφιέρωμα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Τίτλος του αφιερώματος «15 Χρόνια Φεστιβάλ. Μια συναρπαστική διαδρομή», στο πλαίσιο του οποίου θα προβληθούν φιλμ από όλο τον κόσμο. Αξίζει να σημειωθεί πως τα περισσότερα από τα 36 ντοκιμαντέρ προβάλλονται για πρώτη φορά στην Αθήνα. Για λεπτομέρειες και εισιτήρια, επικοινωνήστε με την Ταινιοθήκη...

Στην Ταινιοθήκη επίσης, αρχίζει το Σάββατο 30 Μάρτη ο Κύκλος Προβολών «Κινηματογράφος και Ψυχιατρική» που διοργανώνει η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία (ΕΨΕ) σε συνεργασία με το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ. Η θεματική του φετινού προγράμματος είναι «Φόβος και Ρατσισμός» και μετά από κάθε προβολή θα ακολουθεί συζήτηση. Οι προβολές θα πραγματοποιούνται στην Αίθουσα Α κάθε δεύτερο Σάββατο, στις 12 το μεσημέρι, με έναρξη στις 30/3 με τη γαλλική ταινία «ΤΟ ΜΙΣΟΣ» (1995) σε σκηνοθεσία Ματιέ Κασοβίτς. Τιμή εισιτηρίου ανά προβολή 5 ευρώ.

Πληροφοριακά, η ουγγρική ταινία «ΑΝΕΜΟΣ ΨΥΧΗΣ» του Μπενς Φλίγκαουφ συνεχίζεται για 2η βδομάδα στο ΑΣΤΥ (καθημερινά 17.30 και 19.20), ενώ η ανατολικογερμανική «ΕΡΝΣΤ ΤΕΛΜΑΝ: ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ» του Κουρτ Μέτσιγκ συνεχίζεται για 3η βδομάδα στο ΤΙΤΑΝΙΑ CINEMAX (17.00 και 19.00). Ακόμη συνεχίζεταιως τις 3/4 το αριστούργημα του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ «ΑΜΛΕΤ» στον κινηματογράφο ΠΑΛΑΣ (μια προβολή στις 20.10).

Η Γερμανία βγαίνει ηττημένη από τον ιμπεριαλιστικό Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Νοέμβρη του 1918 προηγήθηκε εξέγερση των ναυτών του γερμανικού στόλου στο Κίελο, με την καταλυτική επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης και της επικράτησης της σοβιετικής εξουσίας. Τα επαναστατικά γεγονότα στη Γερμανία κράτησαν βασικά ως το Γενάρη του 1919 και έληξαν με ήττα της επανάστασης. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας πρωτοστάτησε στη δολοφονία των ηγετών της επανάστασης Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ και στη σφαγή των εργατών.

Η ηγεσία όμως του ΚΚ Γερμανίας είχε αντιφατική πολιτική. Ταλαντευόταν ανάμεσα στην αναγκαιότητα οργάνωσης της εξέγερσης και στη συμμαχία με τους Σοσιαλδημοκράτες. Ετσι, ενώ αρχικά η κατεύθυνση της ΚΕ ήταν προσανατολισμένη στην οργάνωση εξεγέρσεων σε όλα τα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα της Γερμανίας, η απόφαση αυτή, πάρθηκε στη συνέχεια πίσω. Οι εργάτες των ναυπηγείων του Αμβούργου είχαν αποφασίσει για ένοπλη εξέγερση ως αντιπερισπασμό, σε περίπτωση εισβολής της Ράιχσβερ (του γερμανικού στρατού) στη Σαξονία. Στις 23 του Οκτώβρη με την καθοδήγηση της Κομματικής Οργάνωσης του Αμβούργου και επικεφαλής τον Ερνστ Τέλμαν η εξέγερση ξεκίνησε. Το Αμβούργο ήταν η μοναδική πόλη που η εξέγερση προχώρησε... Στις 25 του Οκτώβρη, με αυστηρή πειθαρχία υποχώρησαν οι εξεγερμένοι από την ένοπλη πάλη συντεταγμένα.

Παρά την περίοδο της τρομοκρατίας που ακολούθησε και την απαγόρευση του ΚΚ Γερμανίας στις 23 του Νοέμβρη 1923, η θέληση της εργατικής τάξης δε λύγισε. Ο Τέλμαν έγραψε ότι η εξέγερση του Αμβούργου ήταν χίλιες φορές πιο καρποφόρα και πιο πολύτιμη για τους ταξικούς αγώνες, από μια υποχώρηση χωρίς να πέσει τουφεκιά...

Παίζουν: Γκίντερ Ζίμον, Καρλ - Πέτερ Μινέτι, Εριχ Φραντζ κ.ά.

Παραγωγή: Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (1954).

Η ταινία σκηνοθετημένη με τρόπο επίπεδο, χωρίς αιχμές, είναι θύμα προβλέψιμης, κάθε άλλο από πρωτότυπης ιστορίας και ενός καθόλου αξιόπιστου σεναρίου ως προς την αφήγηση των γεγονότων. Το καστ της μπορεί δυνητικά να είναι αξιόπιστο, αλλά μόνο ο Κρόου πληροί τις προσδοκίες. Η μεγάλη του ικανότητα συνίσταται στο ότι δε γνωρίζει απλά να ερμηνεύει ένα ρόλο αλλά μεταμορφώνεται ο ίδιος στο χαρακτήρα που ερμηνεύει και το κάνει με αφοπλιστική φυσικότητα και απλότητα. Δυστυχώς δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί το ίδιο για τον έτερο πρωταγωνιστή Μαρκ Γουόλμπεργκ: Απαθής, θαμπός και μονόπλευρος ερμηνευτικά δεν καταφέρνει να γίνει πειστικός ούτε όταν δίνει γροθιές. Η κακή του ερμηνεία επιδρά, δυστυχώς, με τρόπο αρνητικό πάνω σε ολόκληρο το φιλμ, το οποίο ήδη, δεν είναι και από τα καλύτερα... Οσο για την Κάθριν Ζέτα - Τζόουνς είναι υποβιβασμένη σε ρόλο κομπάρσου.

Η δυσαναλογία ανάμεσα στις επιδόσεις των ηθοποιών και το σενάριο είναι τόσο εξόφθαλμη και μειώνει την ταινία στο σύνολό της. Σαν αυτά τα δύο μέρη να λειτουργούσαν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο και σε διαφορετικές ταχύτητες. Οι ερμηνείες δεν είναι σε θέση να εμφυσήσουν ζωή σε ένα «κομψό» αλλά αφελές και αργοκίνητο σενάριο.

Τα αστυνομικά φιλμ υπάρχουν κατά βάση μέσα στο περιβάλλον που ζουν, όπου μπλέκονται και διασταυρώνονται δράση και σασπένς. Εδώ, η αμερικάνικη μεγαλούπολη, πιστός καθρέφτης των απανταχού κοινωνιών με τους διεφθαρμένους και τους διαφθορείς να αλλάζουν ρόλους και να εναλλάσσονται στα πόστα με αστρική ταχύτητα, είναι και η πραγματική συμπρωταγωνίστρια της χιλιοειδωμένης ταινίας, στην οποία ιδιωτικός ντετέκτιβ και δήμαρχος κανονίζουν τους λογαριασμούς τους.

Παίζουν: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Κάθριν Ζέτα - Τζόουνς, Ράσελ Κρόου, Μπάρι Πέπερ, Κάιλ Τσάντλερ κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2013).

Το σενάριο της ταινίας μόνο έξυπνο και πρωτότυπο δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Η ψυχική αρρώστια στον πυρήνα, ως αίτιο και αιτιατό, και κυρίως η διαχείρισή της με τον τρόπο που γίνεται στην ταινία, δεν είναι παρά το εύκολο τρικ που λύνει τα χέρια στην όποια δράση - αντίδραση, πέρα και έξω από κάθε λογική. Αυτή η λύση όχι μόνο υποβαθμίζει την εξυπνάδα και το βάθος του σεναρίου, δυναμιτίζοντας την «στατική» της όλης κατασκευής, αλλά αποδυναμώνει και ισχναίνει με τη σειρά του την «πολυπλοκότητα» και «το σύνθετο» της ερμηνείας των ρόλων - χαρακτήρων. Το ότι η ανάπτυξη του σεναρίου κατευθύνει την ιστορία σε ψυχόδραμα με υπαινιγμούς του τύπου «ενδέχεται θείος και ανιψιά να έχουν κοινό πεπρωμένο» δεν εξαλείφει τις αδυναμίες ενός ανόητου σεναρίου. Ούτε, βέβαια, και οι στιλ art-house γαρνιτούρες είναι σε θέση να κρύψουν οργανικές σεναριακές αδυναμίες.

Λέγεται ότι η ταινία του Παρκ είναι κάτι σαν μη αναγνωρισμένο ριμέικ του κλασικού θρίλερ του Χίτσκοκ από το 1943 «ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ». Η διαπίστωση κάθε άλλο παρά ευσταθεί, γιατί εδώ πρόκειται για μετατρεμμένη μελοδραματική εκδοχή με επιλεκτική αναπαραγωγή κάποιων επιφανειακών ομοιοτήτων στη σχέση θείου - ανιψιάς. Ιδιαίτερα οι δύο αυτοί πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες, είναι τόσο επιφανειακά κατασκευασμένοι ώστε ποτέ δε γνωρίζουμε γιατί κάνουν αυτά που κάνουν, πράξεις που εξελίσσονται σε όλο και πιο παράλογες και τελικά εντελώς παράφρονες.

Οποτεδήποτε τελούνται μπρος στα μάτια μας οι δολοφονίες, στοιχείο που από τα πρώτα πλάνα της ταινίας επικρέμαται σα μόνιμη απειλή μέσα από τις νευρικές κινήσεις της ύπουλης κάμερας που μας κρατά σε συνεχή αγωνία, αυτές απεικονίζονται με αίσθηση στιλπνής απόλαυσης, κάτι πολύ περισσότερο από αηδιαστικό. Πρόκειται για παράλογη, ακραία βία μέσα από ασυνάρτητη πλοκή που σκόπιμα παρουσιάζεται σαν αναστροφή σεξουαλικής κατεύθυνσης.Αυτή η υποδόρια, μη δικαιολογήσιμη κτηνωδία δεν καθιστά καθόλου εύκολη την κατάποση της «μαγευτικής ενόχλησης» ενός πραγματικού γοτθικού εφιάλτη, που κατακλύζεται από τις έννοιες του διφορούμενου, της διπλής υπόστασης, του είναι και του φαίνεσθαι.

Στοιχεία και σύμβολα ατάκτως εριμμένα στο μίξερ για το μεταμοντέρνο χυλό. Η γαλακτερή, ίμο Ιντια, με απάθεια υπνοβασίας και ικανότητες κυνηγού που ξέρει να περιμένει για να χτυπήσει την κατάλληλη στιγμή. Οι εν αφθονία μακάβριες αράχνες και τα αυγά. Τα δίχρωμα (μαυρόασπρα) παπούτσια της ανιψιάς - διττή και φθηνή η λειτουργία του μπουνιουελικού φετίχ. Η ταινία «ΣΤΟΚΕΡ» ορθώνεται περήφανα σαν ένας πραγματικός εφιάλτης gothic, γεμάτη με πτώματα στην κατάψυξη, σεξουαλική έκσταση στο ντους και πικάντικα συστατικά του ακραίου κορεατικού σινεμά. Βέβαια, υπάρχουν και σκηνές ανησυχητικά όμορφες, όπως όταν η κόρη βουρτσίζει τα ξανθά μαλλιά της μητέρας τα οποία μεταμορφώνονται σε χρυσό ψηλό γρασίδι στον άνεμο, ή, η εκπληκτικής ερωτικής φόρτισης σκηνή του ντουέτου θείου - ανιψιάς στο πιάνο ή κάποια μακρινά πλάνα του Τσάρλι. Είναι τότε που αισθάνεσαι τις ριπές ταλέντου - πραγματικό ταλέντο όμως βαθιά άρρωστο. Και είναι αυτό που κάνει την ταινία να «στέκεται».

Η ταινία μοιάζει εγχείρημα με προσκόμματα και μεταδίδει την αίσθηση ότι ο Παρκ μοχθούσε κατά κάποιον τρόπο να προσαρμόζει συνεχώς την ανάγλυφη αισθητική του στο αμερικανικό περιβάλλον...

Παίζουν: Μία Βασικόβσκα, Νικόλ Κίντμαν, Μάθιου Γκουντ, Ντέρμοτ Μαλρόνι, Λούκας Τιλ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Βρετανία (2013).