Το στέλεχος του ΠΑΜΕ μιλά στον «Ρ»

«Δεν πρόκειται για αμυντικό αγώνα» τονίζει ο Γιάννης Πάσουλας, στέλεχος του ΠΑΜΕ και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας, μιλώντας στον «Ρ» μπροστά στην απεργιακή μάχη της 17ης Δεκέμβρη.

-- Με την απεργία στις 17 Δεκέμβρη, οι ταξικές δυνάμεις πρωτοστατούν στη μάχη για να πάρουν απάντηση τα μέτρα που σηματοδοτούν ένταση της αντεργατικής επίθεσης. Τι χαρακτήρα αποκτά αυτή η μάχη, με δεδομένη την κατάσταση που υπάρχει σήμερα στο εργατικό κίνημα;

-- Με αφορμή την απεργία στις 17 Δεκέμβρη, οι εργαζόμενοι καλούνται να βγάλουν συμπεράσματα, από τη μια πλευρά για το ρόλο και την αξία του ταξικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, και από την άλλη, για την τυχοδιωκτική στάση του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Σήμερα, που η εργατική τάξη βρίσκεται μπροστά σε σαρωτικές ανατροπές, μέτρα που από καιρό ετοίμαζε το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, σήμερα που ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός έχει πλήρως ευθυγραμμιστεί με αυτούς που κατακρεουργούν τους εργαζόμενους και παίζει το πρώτο βιολί του αποπροσανατολισμού και της υπονόμευσης των αγώνων των εργαζομένων ο ρόλος του ΠΑΜΕ, του ταξικού κινήματος είναι αναντικατάστατος. Είναι η μοναδική απαντοχή για τους εργάτες σε αυτή τη θύελλα που έρχεται.

Το ΠΑΜΕ, το ταξικό κίνημα, δίνει τη μάχη να οργανώσει την πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στη νέα βάρβαρη επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, την Υγεία, τις ΣΣΕ, τις εργασιακές σχέσεις. Δεν πρόκειται για αμυντικό αγώνα. Είναι αντεπίθεση της εργατικής τάξης στο οργανωμένο έγκλημα του κεφαλαίου. Και τούτο γιατί δεν μπαίνουμε στη λογική του λιγότερου κακού. Αντίθετα αποκαλύπτουμε ότι πίσω από τα κούφια λόγια περί σωτηρίας της Κοινωνικής Ασφάλισης, νοικοκυρέματος, αντοχής της οικονομίας, κρύβονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των εργοδοτών, που πασχίζουν να πληρώσει την κρίση η εργατική τάξη.

Θέλουν να απαλλαγούν από την υποχρέωση ασφάλισης των εργατών. Αυτή την υποχρέωση το ταξικό εργατικό κίνημα την επέβαλε με σκληρούς αγώνες και θυσίες, τη θεωρούν, όμως, βαρίδι στην κερδοφορία τους και θέλουν πάση θυσία να απαλλαχθούν απ' αυτήν.

Είναι αντεπίθεση, γιατί αποκαλύπτουμε ότι αυτή η μηχανή που θρέφει το κεφάλαιο, θα ζητά όλο και περισσότερα καύσιμα στον ατέρμονο ανταγωνισμό του και τέτοια είναι το μεροκάματο, η ασφάλιση, η σύνταξη, οι εργασιακές σχέσεις, η καθημερινή ζωή των εργαζομένων.

Είναι αντεπίθεση, γιατί καλούμε την εργατική τάξη να καταδικάσει αυτόν τον τύπο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και να παλέψει για τον άλλο τύπο ανάπτυξης, που εκεί θα βρουν λύση τα προβλήματά της. Ο πλούτος που παράγει δε θα πηγαίνει στα σεντούκια του κεφαλαίου, αλλά για τις δικές της ανάγκες.

-- Καθημερινά νέες συνδικαλιστικές οργανώσεις μπαίνουν στη μάχη. Με τι στόχους προχωρά η προετοιμασία;

-- Αυτό που πρέπει να κατανοηθεί είναι πως τα μέτρα που παίρνονται είναι σαρωτικά. Είναι μέτρα που στην κυριολεξία γυρνάνε την εργατική τάξη εκατό χρόνια πίσω. Το κίνημα που θα αναπτυχθεί δεν μπορεί να αφορά έναν ή δύο κλάδους, αλλά να αγκαλιάζει το σύνολο της εργατικής τάξης, της εργατικής, λαϊκής οικογένειας. Για παράδειγμα, η Ομοσπονδία Οικοδόμων σημειώνει ότι η απεργία δεν είναι μόνο του οικοδόμου, αλλά της οικογένειας του οικοδόμου. Με αυτή την έννοια, θα πρέπει να κατεβούν οι συνταξιούχοι, οι γυναίκες, οι νέοι, οι νέες, οι μετανάστες, γιατί σήμερα θίγεται συνολικά η εργατική τάξη, η λαϊκή οικογένεια.

Σε αυτή την κατεύθυνση, δίνουμε τη μάχη να παρθούν αποφάσεις συμμετοχής στην απεργία όχι μόνο από τα σωματεία, τα Εργατικά Κέντρα, τις Ομοσπονδίες, που είχαμε βρεθεί προηγούμενα στον ίδιο βηματισμό, αλλά το ζήτημα της απεργίας να κουβεντιαστεί σε κάθε Διοικητικό Συμβούλιο, να κουβεντιαστεί το πλαίσιο διεκδίκησης, να παρθούν αποφάσεις συμμετοχής, κάθε Διοίκηση να πάρει τις ευθύνες της απέναντι στους εργαζόμενους.

Γι' αυτό το λόγο, καλούμε κάθε εργάτη, εργάτρια να παρακάμψουν τους συμβιβασμένους συνδικαλιστές, να ξεπεράσουν το φόβο της εργοδοσίας, των απεργοσπαστικών μηχανισμών, να κλείσουν τα αυτιά στους υπονομευτές και συκοφάντες των αγώνων της εργατικής τάξης, να συμμετέχουν ενεργά στην οργάνωση της απεργίας.

-- Σε ποια βάση διαμορφώνονται οι διεκδικήσεις των ταξικών δυνάμεων, τόσο κεντρικά όσο και σε κάθε κλάδο;

-- Κάθε χώρος δουλειάς να μετατραπεί σε μετερίζι σύγκρουσης και αντιπαράθεσης με την εργοδοσία, την κυβέρνηση και τα στηρίγματά της στο εργατικό κίνημα. Στόχος μας, η απεργία στις 17 Δεκέμβρη να είναι μήνυμα σε κάθε κατεύθυνση, να αντανακλά το βάρος της επίθεσης που δεχόμαστε, να ανοίγει δρόμους για την κλιμάκωση των επόμενων αγώνων.

Τα Συνδικάτα καλούνται να πολιτικοποιήσουν τους αγώνες τους, να αναδεικνύουν τις ευθύνες του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, να αναδεικνύουν ότι το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης δεν μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας, της εργατικής τάξης και να προβάλλουν ταυτόχρονα τον άλλο τύπο ανάπτυξης.

Δε ζητάμε να μας παραχωρήσουν τα αποφάγια τους.

Διεκδικούμε τον πλούτο που παράγουμε και μας τον αρπάζουν βίαια.

Διεκδικούμε την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών μας. Η μείωση του ορίου ηλικίας στα 50-55 για γυναίκες - άνδρες αντίστοιχα, κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ, κατώτερος μισθός 1.400 ευρώ, η δημόσια δωρεάν Υγεία - Πρόνοια, η δημόσια Παιδεία είναι σημερινές ανάγκες της εργατικής τάξης, δεν είναι για αύριο. Αυτό που μπαίνει εμπόδιο για να το απολαύσει η εργατική τάξη είναι το κέρδος, τα συμφέροντα του κεφαλαίου, οι πολιτικές που τα στηρίζουν, ανεξάρτητα αν είναι μπλε ή πράσινες. Αντικειμενικά, προκύπτει η ανάγκη προσανατολισμού της πάλης της εργατικής τάξης για συγκέντρωση δυνάμεων με τον άλλο τύπο ανάπτυξης, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Κι εδώ μπαίνει ένα ακόμη ζήτημα. Συχνά μιλάμε για προβλήματα στους χώρους δουλειάς, για ανεργία, για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας κλπ. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα μέτρα Υγιεινής και Ασφάλειας. Το ζήτημα είναι πολύ πιο ευρύ. Μπορεί ένας εργαζόμενος να δουλεύει για τριάντα χρόνια και να μην πάθει κάποιο σοβαρό εργατικό «ατύχημα». Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι έχει γλιτώσει από τη φθορά που αντικειμενικά έχει υποστεί από τις συνθήκες εργασίας, από μυοσκελετικά, από προβλήματα όρασης, ακοής ή και αναπνευστικά. Ολα αυτά υπάρχουν και χωρίς να γίνεται κάποιο σοβαρό εργατικό ατύχημα. Πέρα απ' αυτό, όμως, υπάρχουν και οι συνθήκες που ζει. Ο τόπος διαμονής. Ο αέρας που αναπνέει, η διατροφή, το άγχος για το αν θα έχει μεροκάματο αύριο ή όχι για να τα βγάλει πέρα η οικογένειά του. Αυτά όλα πού συμβάλλουν; Στην ταχύτερη φθορά της εργατικής δύναμης. Πού φτάνουμε λοιπόν; Οτι δεν είναι το ένα πρόβλημα του ενός κλάδου, αλλά πρέπει συνολικά να μπαίνει το ζήτημα για μια άλλου τύπου ανάπτυξη, που θα παίρνει υπόψη τις ανάγκες και τη ζωή του εργαζόμενου και όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου.

-- Η κυβέρνηση, η ΕΕ, γενικά οι λεγόμενοι κοινωνικοί εταίροι καλούν τους εργάτες να είναι «συνετοί», να συνεργαστούν για να περάσει γρήγορα η κρίση. Πώς τοποθετείται το ΠΑΜΕ;

-- Το κεφάλαιο, η κυβέρνηση, η ΓΣΕΕ, η ΕΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι εργάτες και οι βιομήχανοι είμαστε συνέταιροι, αλλά κλείνουμε τα μάτια και δεν το βλέπουμε. Αλλωστε, αυτόν το στόχο υπηρετεί και το επίδομα πτωχοκομείου που αποφάσισε η κυβέρνηση. Να πείσουν την εργατική τάξη ότι συνέταιροι έβαλαν τον οβολό τους, έδειξαν καλή θέληση, καιρός και οι εργάτες να βάλουν πλάτη για να ξεπεράσουν την κρίση τους. Σφίγγουν, κάθε μέρα και περισσότερο, τη θηλιά στο λαιμό της εργατικής τάξης, μας ζητάνε να γονατίσουμε, να πληρώσουμε δηλαδή εμείς το μάρμαρο της κερδοφορίας τους τα προηγούμενα χρόνια, σήμερα της ανάκαμψης, επειδή τα κέρδη δεν είναι όσα ήθελαν, επειδή μπούκωσε η μηχανή αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Μας ζητάνε νέες θυσίες για να ξεμπουκώσει. Σε αυτή τη γραμμή έχουν στοιχηθεί όλοι και τη στηρίζουν. Σε αυτή τη γραμμή κινούνται τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ των μεγαλοεργοδοτών που αφειδώς τους μοιράζει χρήμα η σημερινή και προηγούμενη κυβέρνηση.

Εμείς λέμε καμιά ευθύνη δεν έχουμε για την κρίση τους. Αντίθετα, πληρώσαμε την ανάπτυξή τους με αίμα, χαμηλά μεροκάματα, εξευτελιστικές ΣΣΕ, απλήρωτη δουλειά, ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και της Κοινωνικής Ασφάλισης, συντάξεις - προνοιακό βοήθημα, εκατοντάδες θύματα στα κάτεργά τους, ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, της Υγείας.

Οχι λοιπόν άλλες θυσίες για την πλουτοκρατία, την κρίση να την πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν.

Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη για το ταξικό εργατικό κίνημα είναι αναμέτρηση με την κυβέρνηση, το ΣΕΒ, την ΕΕ, τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό. Σε αυτή την αναμέτρηση καλούμε όλη την εργατική τάξη να στρατευτεί, τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τους νέους, τις νέες. Αυτός είναι ο δρόμος της διεξόδου. Ο άλλος είναι της υποταγής και του συμβιβασμού.