Πριν ένα χρόνο, στις 4 Νοέμβρη 2008, ο υποψήφιος των Δημοκρατικών, ο Αφροαμερικανός νέος γερουσιαστής από το Ιλινόις Μπαράκ Ομπάμα, κέρδισε στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί προσήλθαν τότε μαζικά στις κάλπες - ρεκόρ 100ετίας αποτελεί το ποσοστό συμμετοχής (66%) - με στόχο να εκλέξουν τον πρώτο Αφροαμερικανό πρόεδρο, και κυρίως τον υποψήφιο που υποσχόταν «την αλλαγή». Πεπεισμένοι από το ευφορικό σύνθημα «ναι, μπορούμε», οι Αμερικανοί παρέδωσαν παράλληλα τον έλεγχο και των δύο Σωμάτων του Κογκρέσου, μετά από τρεις δεκαετίες, στους Δημοκρατικούς. Σε όλο τον κόσμο αστικές και μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις (ο οπορτουνισμός είχε ξεσαλώσει και στην χώρα μας) μίλαγαν για τον «άνεμο αλλαγής» και την «νέα εποχή» που εγκαινιαζόταν.

Ενα χρόνο μετά, στις εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν την Τρίτη για την ανάδειξη κυβερνητών στις πολιτείες Βιρτζίνια και Νιου Τζέρσεϊ αλλά και δημάρχων σε μεγάλες πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, η Βοστόνη, το Ντιτρόιτ, η Ατλάντα, το Χιούστον και άλλες, οι Δημοκρατικοί γνώρισαν την πρώτη τους «ήττα». Οι Δημοκρατικοί έχασαν προπύργιά τους και το καμπανάκι χτύπησε... με τους Ρεπουμπλικανούς να πανηγυρίζουν.

Τα διεθνή ΜΜΕ έσπευσαν να επιδοθούν σε αναλύσεις κάνοντας λόγο περί των διαθέσεων των ψηφοφόρων ένα χρόνο πριν τις ενδιάμεσες εκλογές του 2010 για το Κογκρέσο, που θα αποτελέσουν το πρώτο έμμεσο αλλά σαφές δημοψήφισμα για την ηγεσία Ομπάμα. Ωστόσο ο πραγματικός νικητής των εκλογών ήταν η αποχή. Στην πολιτεία του Νιου Τζέρσεϊ, ειδικά στις εργατικές περιοχές που θεωρούνται «κάστρα» των Δημοκρατικών, η συμμετοχή των ψηφοφόρων κυμάνθηκε λίγο πάνω από το 30% ενώ στις προεδρικές εκλογές είχαν καταγράψει ρεκόρ - 73%. Στην πολιτεία της Βιρτζίνια, όπου πέρσι η συμμετοχή έσπασε επίσης τα ρεκόρ,75%, φέτος έφθασε μόλις το 39,8%. Η μεγαλύτερη δε αποχή σημειώθηκε στους νέους ψηφοφόρους μεταξύ 18 και 29 ετών, που εγγράφηκαν για πρώτη φορά στους εκλογικούς καταλόγους το 2008 και αποτέλεσαν το 21% του συνόλου των ψηφοφόρων. Σε αυτές τις αναμετρήσεις τα ποσοστά τους έπεσαν σε μονοψήφια νούμερα.

Ο παράγοντας της αποχής αποτελεί τελικά προσωπική ήττα για τον Αμερικανό πρόεδρο και κυρίως διότι «η αλλαγή» που υποσχέθηκε αποδεικνύεται απλώς «λόγια». Αν και οι ψηφοφόροι γνώριζαν από τότε ότι η διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων πυλώνων του συστήματος, των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών, δεν ήταν ουσιαστική, θεωρούσαν ότι ήταν σημαντική. Κυρίως νέοι, μειονότητες και εργαζόμενοι ψήφισαν τον Ομπάμα γιατί έτρεφαν αυταπάτες ότι η «αλλαγή» σήμαινε τουλάχιστον την αποκήρυξη της πολιτικής των ιμπεριαλιστικών πολέμων,της καταπάτησης των ανθρώπινων και δημοκρατικών δικαιωμάτων, της απόλυτης και καθολικής στήριξης της πολιτικής του κεφαλαίου και των συνεχιζόμενων επιθέσεων στα εισοδήματα και των δικαιώματα των εργαζομένων.

Ενα χρόνο μετά, ακόμη και αυτές οι ψευδαισθήσεις έχουν διαλυθεί. Η συνέχεια της πολιτικής του προκατόχου του Τζ. Μπους, είναι πανταχού παρούσα.

Οσον αφορά το Ιράκ, παρά το γεγονός ότι είχε δεσμευτεί για την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων, τα αμερικανικά στρατεύματα παραμένουν αν και ανακοινώθηκε εκ νέου η εσπευσμένη αποχώρησή τους, αλλά όπως δήλωσε ο στρατηγός Ρόι Οντιέρνο θα παραμείνουν στο Ιράκ περίπου 120.000 στρατιώτες ενώ η συνολική δύναμη θα περιοριστεί στους 50.000 άνδρες πριν από τον Αύγουστο του 2010. Δηλαδή οι 50.000 θα παραμείνουν, άγνωστο έως πότε.

Στην κεντρική Ασία οι εξελίξεις είναι πολύ χειρότερες. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν είχε μπει στο επίκεντρο της ατζέντας του Ομπάμα. Το μέτωπο αυτό που εξελίσσεται σε «νέο Βιετνάμ» έχει επεκταθεί στο Πακιστάν και τα κατοχικά στρατεύματα σκοτώνουν αμάχους, έχουν απώλειες και αυτό δημιουργεί αντιδράσεις. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, περισσότεροι από 1.500 άμαχοι έχουν σκοτωθεί σε επιθέσεις στο Αφγανιστάν από τον Γενάρη έως τον Αύγουστο αυτού του χρόνου, δηλαδή λίγο πριν ο Μπαράκ Ομπάμα τιμηθεί με Νόμπελ Ειρήνης! Τα επιτεύγματα αυτά δεν είναι αρκετά.

Ο πρόεδρος Ομπάμα βρίσκεται σε συνεχείς διαβουλεύσεις για την ενίσχυση των αμερικανικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Και ενόσω τα ερωτηματικά παραμένουν ως προς τον αριθμό, η USAID διοχέτευσε προς το Αφγανιστάν περισσότερα από 20 εκατομμύρια δολάρια και το Πεντάγωνο ακόμη 2,2 εκατομμύρια για έργα υποδομής... στρατιωτικής υποδομής ώστε να καλύψει τις ανάγκες της μακρόχρονης παρουσίας τους, όπως ανέφερε πρόσφατο δημοσίευμα της Ουάσιγκτον Ποστ. Στο πλαίσιο αυτής της υποδομής σχεδιάζεται και η δημιουργία μιας «τεράστιας βάσης κατασκοπείας» όπως ανέφερε ο πρόεδρος της Επιτροπής Δικαιοσύνης του Αφγανικού Κοινοβουλίου Αταολάχ Λουντίν, τονίζοντας ότι η δημιουργία αυτής της βάσης στοχεύει στην εξυπηρέτηση των περιφερειακών συμφερόντων της Ουάσιγκτον, που φυσικά περιλαμβάνουν το Πακιστάν, το Ιράν, τα κράτη της Κεντρικής Ασίας, την Κίνα και τη Ρωσία. Προφανώς η βάση αυτή θα συντονίσει την κατασκοπευτική της δραστηριότητα με την άλλη που έχει δημιουργήσει η αμερικανική κυβέρνηση εντός των τεράστιων εκτάσεων που καταλαμβάνει η αμερικανική πρεσβεία στο Ισλαμαμπάντ.

Εξάλλου, ο πρόεδρος Ομπάμα αύξησε τον προϋπολογισμό για τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν πολύ περισσότερο και από τον Μπους. Πάντως μέσα σε όλο το ...φόρτο εργασίας που έχουν οι πόλεμοι, η κυβέρνηση του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα βρίσκει αρκετό χρόνο για να εφαρμόσει το λεγόμενο δόγμα της «έξυπνης δύναμης». Δηλαδή του συνδυασμού της στρατιωτικής επιβολής με τη διπλωματία και των πολιτικών ελιγμών στη ευρύτερη Μέση Ανατολή, στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στους διεθνείς οργανισμούς. Διαφορετική δηλαδή τακτική και ούτε βήμα πίσω απο την ιμπεριαλιστική στρατηγική. Αλλωστε οι χειρισμοί στο Μεσανατολικό, στην χούντα της Ονδούρας (που ουσιαστικά την στηρίζει) ή η διατήρηση του πολύμορφου αποκλεισμού της σοσιαλιστικής Κούβας, το αποδεικνύουν.

Με τις αναγκαίες προσαρμογές το «δόγμα» αυτό εφαρμόζεται και εντός των ΗΠΑ. Το κολαστήριο του Γκουαντάναμο ανακοινώθηκε ότι θα κλείσει μέχρι τον ερχόμενο Γενάρη. Το χρονοδιάγραμμα δεν πρόκειται να τηρηθεί καθώς όπως δηλώνει η κυβέρνηση τα εμπόδια είναι πολλά. Το κυριότερο: οι κρατούμενοι δεν απελευθερώνονται παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα κρατείται χρόνια χωρίς ποτέ να έχουν υπάρξει στοιχεία ή πολύ περισσότερο να έχουν καταδικαστεί. Κάποιοι προωθούνται σε τρίτες χώρες, κάποιοι θα δικαστούν εντός των ΗΠΑ, αλλά είτε αθωωθούν είτε καταδικαστούν πάλι πρέπει να βρεθεί χώρα υποδοχής.

Οσον αφορά την καπιταλιστική κρίση που αποτελεί τη μεγαλύτερη έγνοια των Αμερικανών, η κυβέρνηση Ομπάμα απλώς συνέχισε, όπως ο προκάτοχός του, τη διοχέτευση μυθικών ποσών προς τις τράπεζες, τις βιομηχανίες και τη Γουόλ Στριτ. Την ίδια στιγμή η ανεργία υπολογίζεται επισήμως στο 10,2% ενώ ανεπισήμως θεωρείται ότι το ποσοστό αυτό είναι διπλάσιο. Η ανεργία και ο τρόμος του «αύριο» αξιοποιείται από την κυβέρνηση Ομπάμα ως το ισχυρότερο εργαλείο χειραγώγησης των Αμερικανών πολιτών, «να συνεχίσουν τις θυσίες για το καλό και το μέλλον της χώρας» ώστε να απεμπολήσουν ακόμη περισσότερο τα δικαιώματά τους, να αποδεχθούν όρους δουλείας προκειμένου να διατηρήσουν τη δουλειά τους.

Οι Αμερικανοί εξακολουθούν να σθενάζουν, να χάνουν τα σπίτια τους από τις πτωχεύσεις - οι τράπεζες μπορεί να κλείνουν αλλά οι δραστηριότητες όπερ και τα χρέη μεταφέρονται σε άλλες - και να παραμένουν ανασφάλιστοι.

Ο υποτιθέμενος ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής Ομπάμα σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής, η «μεταρρύθμιση του συστήματος Υγείας», αποδείχθηκε όχι λίθος αλλά γυαλάκι που θρυμματίστηκε στο πρώτο άγγιγμα.

Λίγο καιρό πριν, λεγόταν στους Αμερικανούς ότι η κυβέρνηση Ομπάμα είχε στόχο να καταστήσει διαθέσιμη την δημόσια Υγεία και Πρόνοια για τον ένα στους τέσσερις πολίτες. Σήμερα, το ποσοστό βρίσκεται πιο κοντά στον ένα στους πενήντα. Και εξέχοντα στελέχη των Δημοκρατικών όπως η Νάνσι Πελόσι υποστήριξε ότι το ελάχιστο που οφείλουν να κάνουν οι ασφαλιστικές εταιρείες είναι να δεχτούν υψηλότερη φορολόγηση. Η δήλωσή της όμως ήταν μια σαφής ομολογία πως οι προτάσεις για την δημιουργία ενός «δημόσιου συστήματος» Υγείας αποτελούν στην πράξη διοχέτευση τεράστιων κονδυλίων από το υπουργείο Οικονομικών στις ασφαλιστικές εταιρείες.

Η «μεταρρύθμιση» του συστήματος Υγείας που απαιτεί από τους πολίτες να επιβαρύνουν τρομακτικά τα οικονομικά τους για να πληρώνουν αβυσσαλέα ποσά προκειμένου να έχουν κάλυψη, είναι η χειρότερη δυνατή: πρόκειται για μια κυβερνητική παρέμβαση προς όφελος των ασφαλιστικών εταιρειών χωρίς καμιά εξασφάλιση ότι οι πολίτες θα έχουν αξιοπρεπή κάλυψη.

Στην πράξη, η μεταρρύθμιση σημαίνει ότι η ευθύνη για να έχουν κάλυψη οι πολίτες μετακυλίεται εν τέλει στους ίδιους, αποτελεί αποκλειστικά δική τους ευθύνη, και η ποιότητα της κάλυψης δεν έχει σημασία. Στην ουσία, αντί να εξασφαλίζει ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, η πολιτική που εφαρμόζεται μένει στο επίπεδο της εξαγγελίας. Και το αποτέλεσμά της θα είναι η μεγέθυνση των τεράστιων - και πολύ συχνά θανάσιμων - ανισοτήτων όσον αφορά την πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.