Στις 30 του Ιούνη του 2013 βρέθηκα στο ετήσιο αντάμωμα των πολιτικών προσφύγων που όπως πάντα γίνεται στον Αγ. Νικόλαο της Νάουσας. Εκεί ξύπνησαν μέσα μου βαθιά κρυμμένα συναισθήματα και μεγάλη νοσταλγία για τα παιδικά μου χρόνια. Οση ώρα περπατούσα ανάμεσα στα πηγαδάκια άκουγα ρώσικα, τσέχικα, βουλγάρικα... Ανθρωποι αγκαλιάζονταν, γελούσαν ή θρηνούσαν για κάποιον σύντροφο που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Βλέποντας αυτούς τους ήρωες του τότε, αλλά και της σημερινής καθημερινότητας, ξύπνησαν μέσα μου οι μνήμες και γύρισα νοερά πίσω, εκεί στην ιδιαίτερη πατρίδα μου - τη Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας.

Θυμήθηκα το Πέρνικ, την πόλη που γεννήθηκα, εκεί που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια και πρωτοπήγα σχολείο. Θυμήθηκα τα πάρκα που έπαιζα και το παλάτι των πιονέρων με τις πολυάριθμες ενασχολήσεις που μας πρόσφερε, όπως θέατρο, μουσική, μπαλέτο, χορωδίες, χορευτικά, μπάντες, βιβλιοθήκες, αθλητισμό...

Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά στην πράξη τι σημαίνει αλληλεγγύη, συντροφικότητα, αδελφοσύνη. Εκεί δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή ότι είμαι ξένη. Θυμήθηκα, ακόμα, την Βουλγάρα καθηγήτριά μου, της Ιστορίας, που μου ανέθεσε στα 14 μου να κάνω μια εργασία για τη Φιλική Εταιρεία και τον Ρήγα Φεραίο. Εμαθα πρόσφατα ότι την κρατάει ακόμα.

Θυμήθηκα την συντρόφισσα Βαγγελιώ, τη δασκάλα μου στο ελληνικό σχολείο, τις γιορτές που κάναμε στη λέσχη των πολιτικών προσφύγων, τις κατασκηνώσεις που πηγαίναμε στις καλοκαιρινές διακοπές. Εμάς τα Ελληνόπουλα, μας θεωρούσαν τυχερά γιατί πηγαίναμε είκοσι μέρες διακοπές με το βουλγάρικο σχολείο και είκοσι μέρες με την ελληνική οργάνωσή μας. Ωρες ατέλειωτες στη λέσχη των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων με καλλιτεχνικές δραστηριότητες που περιλάμβαναν λαϊκό συγκρότημα, χορωδία, θεατρική ομάδα, ακόμα και συμμετοχές σε Φεστιβάλ.

Θυμήθηκα τον παππού Μήτσο που περίμενε με χαρά και αγωνία να έρθει στη Βουλγαρία η κόρη του από την Ελλάδα για να τη δει, όμως δεν πρόλαβε ποτέ, τον πρόλαβε ο θάνατος... Θυμήθηκα τα βράδια που ο παππούς μου, ο καπετάν Μητρούσης και οι σύντροφοί του από το βουνό μαζεύονταν στο σπίτι και έκαναν άπειρες συζητήσεις για το Κόμμα. Με τη φαντασία μου έβλεπα στις διηγήσεις τους την τάδε μάχη, τη σφαίρα που χτύπησε το σύντροφο, την απόδραση του παππού μου από τη φυλακή της Δράμας, τον τραυματισμό του μπαμπά μου στην Κερκίνη, τη μητέρα μου, αετόπουλο τότε, να πηγαίνει κρυμμένα σημειώματα σε συντρόφους στα γύρω χωριά...

Ετσι ζήσαμε και μεγαλώσαμε εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια των πολιτικών προσφύγων, στο Σοσιαλισμό. Οταν, όμως, ήρθαμε στην πολυπόθητη πατρίδα βρεθήκαμε ξαφνικά, από τις πιο φιλόξενες χώρες στην αγκαλιά της πιο αφιλόξενης πατρίδας...

Γυρίσαμε στην Πατρίδα γεμάτοι περηφάνια επειδή οι γονείς μας και οι παππούδες μας ήταν αντάρτες στα βουνά. Πολλοί λίγοι όμως συμμερίστηκαν αυτή την περηφάνια μας. Ολοι παλέψαμε, διεκδικήσαμε τη ζωή μας με τον τρόπο που μας έμαθαν εκεί στη Λαϊκή Δημοκρατία, με αξιοπρέπεια και ήθος. Αν και είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε οι ίδιοι στο σοσιαλισμό, ωστόσο χρειάστηκε να μεγαλώσουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας στον καπιταλισμό. Συχνά όταν διηγούμαστε το πώς ζήσαμε εκεί, νομίζουν ότι τους λέμε παραμύθια!

Θεωρώ σύντροφοι, ότι έχουμε χρέος και ευθύνη, είναι καιρός, εμείς οι απόγονοι των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού, που πήραμε μια γεύση του σοσιαλισμού, να συμπορευτούμε με το ΚΚΕ, να πρωτοστατήσουμε στην πάλη και στον αγώνα για τη Λαϊκή Εξουσία. Οφείλουμε να κάνουμε το αυτονόητο, να αγωνιστούμε για όλα αυτά που οραματίστηκαν, πίστεψαν και αγωνίστηκαν οι γονείς μας.