Με αφορμή τη συζήτηση που εντάθηκε από τα ΜΜΕ γύρω από το θέμα των εργασιακών, ξαναβγήκαν διάφοροι αστοί δημοσιολόγοι και το παίζουν σφόδρα αντι-τρόικα γιατί οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά τσακίζουν τους εργαζόμενους, αλλά βαθαίνουν και την ύφεση λένε. Βεβαίως εξυπηρετούν τους μεγαλοεπιχειρηματίες οι οποίοι απαιτούν την επιβολή τέτοιων μέτρων αφού πληρώνουν ολοένα και λιγότερο κεφάλαιο για μισθούς, άρα βγάζουν μεγαλύτερο κέρδος, αντισταθμίζοντας τη χασούρα που έχουν λόγω κρίσης, ενώ και σε συνθήκες ανάκαμψης θα έχουν επίσης μεγάλη και γοργή κερδοφορία. Τέτοιες συνθήκες απαιτούν για να επενδύσουν. Και όμως υπάρχουν δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που προβάλλουν σ' αυτές τις συνθήκες πολιτική εξόδου της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση και ταυτόχρονα αναδιανομή εισοδημάτων. Αυτό θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αν γίνει κυβέρνηση. Σπέρνει αυταπάτες τέτοιες που εγκλωβίζουν λαϊκές δυνάμεις να βάζουν πλάτη για να αντιμετωπιστεί η κρίση του καπιταλισμού από το λαό, στο όνομα κάποιας αναδιανομής.

Μπαίνει όμως το ερώτημα: Μπορεί μια κυβέρνηση να εξαναγκάσει το κεφάλαιο να διανείμει μέρος των κερδών του στην εργατική τάξη; Δεν μπορεί. Γιατί οι καπιταλιστές το κέρδος το βγάζουν από τη δουλειά των εργατών. Οσο λιγότερο τους πληρώνουν τόσο περισσότερο κερδίζουν. Και επίσης όσο περισσότερο αναπτύσσουν την παραγωγή τους, πάλι βγάζουν περισσότερα κέρδη. Μόνο αυτό το τελευταίο διακόπτεται από την οικονομική κρίση. Επομένως αν μειώσουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές θα τσακιστούν από τους ανταγωνιστές τους. Ταυτόχρονα στις συνθήκες κρίσης δεν έχουν άλλο δρόμο διεξόδου σε όφελός τους από το να μεταφέρουν τις συνέπειες της κρίσης στις πλάτες των εργατών. Αυτό υπηρετούν τα αντεργατικά μέτρα. Επομένως η ανάπτυξη που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένη την ιδιοκτησία στα χέρια των μεγαλοεπιχειρηματιών, δεν μπορεί να φέρει αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων γιατί σκοντάφτει στο χτύπημα της κερδοφορίας.

Υπάρχει ένα δεύτερο ερώτημα: Μπορεί σήμερα να κάνει παραχωρήσεις το κεφάλαιο όπως έκανε για παράδειγμα τις δεκαετίες του '60 και του '70; Η πείρα της εξέλιξης του καπιταλισμού από τη δεκαετία του '80 μέχρι σήμερα, δείχνει πως δεν μπορεί. Δεν είναι μόνο η δυσμενής αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων διεθνώς, στο εργατικό, στο κομμουνιστικό κίνημα. Η πείρα δείχνει πως η τάση του κεφαλαίου να αυξάνει διαρκώς την εκμετάλλευση των εργαζομένων κάνει απαγορευτικές τις παραχωρήσεις. Για παράδειγμα στην Ελλάδα και στην ΕΕ και όχι μόνο, οι αντεργατικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που καταργούσαν κατακτήσεις, εφαρμόζονταν σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η τεράστια αλληλοδιαπλοκή των καπιταλιστικών οικονομιών, η ένταση της διεθνοποίησης σε συνδυασμό με την όξυνση των ανταγωνισμών και την αύξηση της καπιταλιστικής ανισομετρίας όχι μόνο δεν επιτρέπουν στο κεφάλαιο να κάνει παραχωρήσεις αλλά ίσα-ίσα το αντίθετο. Οταν π.χ. έχουν να ανταγωνιστούν την Κίνα ή στην περιοχή μας οι μεγαλοεπιχειρηματίες στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία, με μισθούς εξαθλίωσης, όχι μόνο παραχωρήσεις δεν μπορούν και δεν πρόκειται να κάνουν, αλλά θα επιβάλλουν μέτρα αφαίρεσης κατακτήσεων, μείωσης μισθών, συντάξεων κλπ., έντασης της εκμετάλλευσης, δηλαδή συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης. Να γιατί η εναλλακτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανεφάρμοστη. Και «χαϊδεύει αυτιά», παραπλανώντας ότι αρκεί η εναλλαγή κυβέρνησης για να έρθουν καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Είναι επικίνδυνη αυτή η πολιτική γιατί συνειδητά εγκλωβίζει τις λαϊκές δυνάμεις στην αυταπάτη της συνύπαρξης και της αρμονικής ζωής εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, όπου και κέρδη θα υπάρχουν και ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, ενώ αυτά τα δύο αλληλοαποκλείονται. Είναι ακόμη πιο επικίνδυνη γιατί προβάλλεται σε συνθήκες οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης που καταστρέφει και κεφάλαιο και εργατική τάξη και φτωχά λαϊκά στρώματα. Το κεφάλαιο για να σωθεί απαιτεί πολιτική που καταστρέφει το λαό. Ο λαός για να σωθεί χρειάζεται πολιτική που να καταστρέψει το κεφάλαιο, πιο σωστά να αφαιρέσει την ιδιοκτησία από τους καπιταλιστές. Σ' αυτή τη ρότα είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους, η πάλη για διέξοδο με μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ και να δημιουργήσει ο λαός με το κίνημα, τη λαϊκή συμμαχία, τις πολιτικές συνθήκες για να πάρει την οικονομία στα χέρια του.