Ξημερώματα Παρασκευής, 5 Ιούνη... «Στις 2 π.μ., οι δυνάμεις του στρατού περικύκλωσαν τους περίπου 600 ιθαγενείς, που περιφρουρούσαν το μπλόκο στην οδική αρτηρία στην περιοχή Μπάγκουα. Στις 5 π.μ. άνοιξαν πυρ ενάντια στους διαδηλωτές, που ήταν οικογένειες, γυναίκες, παιδιά. Τους χτυπούσαν με πυρά από το έδαφος και από ελικόπτερο»... Κ' Οριάνκα Κίλτσερ, ηθοποιός, βραβευμένη με Οσκαρ, σε συνέντευξή της προς την δημοσιογράφο Αμι Γκούντμαν στο DemocracyNow. Την ίδια στιγμή, βίντεο της περουβιανής τηλεόρασης έδειχνε ελεύθερους σκοπευτές, μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων, στις ταράτσες των δημόσιων κτιρίων στις πόλεις Μπάγκουα Γκράντε, Μπάγκουα Τσίκα και Ουτκουμπάμπα να στρέφουν τα πυρά τους κατά διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για την αιματηρή καταστολή!

Θραύσματα. Αποκαλυπτικά μεν, αλλά μόνο θραύσματα, που δε δύνανται να αποτυπώσουν ούτε στο ελάχιστο τις διαστάσεις και το μέγεθος της αιματηρής καταστολής που διέταξε η κυβέρνηση του Προέδρου Αλαν Γκαρσία κατά χιλιάδων ιθαγενών μετά από 56 μέρες κινητοποιήσεων ενάντια στο «νόμο της ζούγκλας», όπως έχει χαρακτηριστεί η σειρά προεδρικών διαταγμάτων και νομοσχεδίων που στοχεύουν να εναρμονίσουν την ισχύουσα νομοθεσία στη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου με τις ΗΠΑ και τον Καναδά, αλλά και ανάλογες συμφωνίες με τη Χιλή και εσχάτως με την Κίνα. «Ο νόμος της ζούγκλας» στοχεύει στην παράδοση της πατρογονικής γης των ιθαγενών, που δεν είναι άλλη από δεκάδες χιλιάδες εκτάρια τροπικής ζούγκλας, στις πολυεθνικές εταιρείες για την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της, είτε είναι πετρέλαιο, είτε φυσικό αέριο, είτε ορυκτά, είτε αγροτικά προϊόντα, είτε ακόμη και βιοκαύσιμα και φάρμακα. Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν, όταν ανακοινώθηκε ότι δόθηκε άδεια στη γαλλική πετρελαϊκή εταιρεία «Perenco» να «επενδύσει» τουλάχιστον 2 δισ. δολάρια για την ανάπτυξη κοιτάσματος στη λεκάνη του ποταμού Μαρανόν, στο βορειοανατολικό Περού και δε σταμάτησαν ούτε όταν ο Πρόεδρος Γκαρσία κήρυξε την περιοχή σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αρχικά για 30 και κατόπιν για 60 μέρες, δίνοντας συνάμα εντολή στις Ενοπλες Δυνάμεις, στις 8 Μάη, να συνδράμουν το έργο της αστυνομίας στην καταστολή των κινητοποιήσεων.

Συνεπώς, το μακελειό ήταν θέμα χρόνου... Εντούτοις το μέγεθος της δολοφονικής καταστολής δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί σε όλο του το εύρος. Περισσότερο από μια βδομάδα μετά, ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει τον πραγματικό αριθμό των νεκρών. Οι νεκροί είναι τουλάχιστον 32 ιθαγενείς και 23 μέλη των δυνάμεων ασφαλείας, σύμφωνα με περουβιανά ΜΜΕ. Η κυβέρνηση του Προέδρου Γκαρσία επισήμως δίνει ως αριθμό των νεκρών: 24 μέλη των δυνάμεων ασφαλείας και μόλις 9 ιθαγενείς. Επιμένει, παρά την ανακάλυψη 15 πτωμάτων στις όχθες ποταμού κοντά στη Στροφή του Διαβόλου, 4 μέρες μετά. «Είναι η χειρότερη σφαγή εδώ και μια 20ετία», δήλωσε ο ηγέτης των ιθαγενών, Αλμπέρτο Πισάνγκο, που διώκεται για στάση, ανταρσία και ανατροπή καθεστώτος και αναγκάστηκε να καταφύγει στην πρεσβεία της Νικαράγουας, όπου και τελικά του δόθηκε άσυλο...

«Οι νεκροί ιθαγενείς ενδέχεται να είναι περισσότεροι από 250», θα δηλώσει ο Μιγκέλ Παλασίν, επικεφαλής του Συντονιστικού των Ιθαγένικων Οργανώσεων του Ανδεων (CAOI), σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ground report, συμπληρώνοντας ότι υπάρχουν 250 εξαφανισμένοι που δε βρίσκονται στον κατάλογο των νεκρών, των τραυματιών ή των συλληφθέντων. «Τους πήγαν σε ένα φαράγγι και μετά τους πέταξαν από ελικόπτερα μέσα σε πλαστικές σακούλες. Υπάρχουν νεκροί στις όχθες του ποταμού. Πίσω από το λόφο υπάρχουν πολλοί, λες και είναι ένας τεράστιος τάφος»... Είναι μαρτυρίες ιθαγενών, που κατόρθωσαν να ξεφύγουν από την αιματηρή καταστολή και μπόρεσαν μετά από μέρες που κρύβονταν στο δάσος να επιστρέψουν στα χωριά τους, τα οποία έχουν αποκλειστεί και έχει επιβληθεί ουσιαστικά στρατιωτικός νόμος, αφού εκτός της κατάστασης έκτακτης ανάγκης έχει επιβληθεί και απαγόρευση της κυκλοφορίας από τις 15.00 έως τις 06.00.

«Πυροβολούσαν παιδιά ακόμη και 4 ετών», θα καταγγείλουν μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων, όπως αναφέρει ο Γκεράρδο Ρένικε, στην έκθεσή του για την οργάνωση North American Congress on Latin America, για να συνεχίσει: «Οι νοσοκομειακές αρχές παρέδωσαν στις αρχές ασφαλείας δεκάδες πτώματα που πετάχτηκαν σε ποτάμια ή απροσπέλαστα φαράγγια ή τα έκαψαν ώστε να τα εξαφανίσουν»...

Πρακτική εξαιρετικά διαδεδομένη στο Περού, ειδικά κατά την περίοδο του βρώμικου πολέμου της δεκαετίας '80-'90. Η επιστροφή της δεν ξαφνιάζει, ειδικά υπό το πρίσμα ότι ο νυν Πρόεδρος Αλαν Γκαρσία ήταν πρόεδρος από το 1985 έως το 1990 και σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των αμερικανικών αρχών «είχε δώσει εντολές σε τάγματα θανάτου που είχαν οργανωθεί από το πολιτικό του κόμμα να προχωρήσουν σε δολοφονίες αγωνιστών. Η λίστα των θυμάτων περιλαμβάνει συνδικαλιστές, κομμουνιστές και ηγετικά στελέχη κοινωνικών και λαϊκών οργανώσεων» (Peru: US Gov't document links Garcia to 1980s death squads-IPS News).

Εκτός της πρακτικής των δολοφονιών, η κυβέρνηση Γκαρσία χρησιμοποίησε όλες τις γνωστές μεθόδους: Παραπληροφόρηση, διαστρέβλωση, προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης. «Πρόκειται για πολίτες δεύτερης κατηγορίας»... «Δε θα επιτρέψουμε τα συμφέροντα αυτών των ιθαγενών να μπουν πάνω από τα συμφέροντα των 28 εκατομμυρίων Περουβιανών». Πρόκειται για μια ακόμα έκφανση του ρατσισμού, που είναι διάχυτος στο Περού, και έχει σαφή ταξικά χαρακτηριστικά. Η κυβέρνηση Γκαρσία προχώρησε όμως και ένα βήμα παραπέρα, καθώς βουλευτές του κόμματος APRA κατηγόρησαν τους ιθαγενείς για προσπάθεια αποσταθεροποίησης της χώρας με εξωτερική μάλιστα βοήθεια, δείχνοντας τη Βολιβία και τη Βενεζουέλα και ξεχνώντας ότι πολύ πρόσφατα το Περού παρείχε αφειδώς άσυλο στον Μανουέλ Ροσάλες, πρώην δήμαρχο του Μαρακαΐμπο που διώκεται για διαφθορά και άλλους «διωκόμενους» της Βενεζουέλας, αλλά και στελέχη παρακρατικών οργανώσεων ή και της αποκαλούμενης κοινωνίας των πολιτών που ενέχονται σε διάφορες υπονομευτικές δραστηριότητες και σφαγές στη Βολιβία, όπως αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια των ερευνών για το δίκτυο που εξαρθρώθηκε πρόσφατα στη Σάντα Κρους.

Φυσικά, κατά την κυβέρνηση, αποδεικτικό στοιχείο του «ξένου δάκτυλου» ήταν η 4η Σύνοδος της Ηπείρου των Ιθαγένικων Λαών και των Εθνοτήτων της Αμπια Γιάλα, που πραγματοποιήθηκε την τελευταία βδομάδα του Μάη, στην πόλη Πούνο, στο νοτιοανατολικό Περού. Μία σύνοδος, που, κατά τον Περουβιανό καθηγητή Πανεπιστημίου Ανιμπαλ Κιχάνο, ήταν το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός της χρονιάς μέχρι στιγμής για τη Λατινική Αμερική, καθώς αποφάσισε «να αμφισβητηθεί ανοικτά ο καπιταλισμός που αποτελεί απειλή για την ανθρωπότητα» και να γίνει αγώνας, ώστε να υιοθετηθούν άλλες πολιτικές, ενώ έγινε στον απόηχο της αιματηρής καταστολής της εξέγερσης των ιθαγενών στην Βάγιε ντελ Κάουκα στη νοτιοδυτική Κολομβία (Οκτώβρης - Νοέμβρης 2008) και στο φόντο των κινητοποιήσεων στο Περού.

Διαδηλώσεις είχαν γίνει και στο παρελθόν, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά: Η ευρύτητα του φάσματος των συνεχιζόμενων κινητοποιήσεων, που εκτείνονται σχεδόν σε όλες τις περιοχές της Περουβιανής Αμαζονίας, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Τις προσπάθειες κινητοποίησης συντονίζει η Ενωση Διεθνικής Ανάπτυξης για τον Περουβιανό Αμαζόνιο (Aidesep), μια οργάνωση - ομπρέλα δεκάδων οργανώσεων. Η Aidesep, που ιδρύθηκε περίπου πριν από τρεις δεκαετίες με τη συνένωση περίπου 80 ομοσπονδιών και τοπικών οργανώσεων, έχει μεγάλο εκτόπισμα και ισχύ στις 1.350 κοινότητες που συνδέονται με αυτήν και εκπροσωπεί 65 διαφορετικούς λαούς του Αμαζονίου. Οπως ιστορικό προηγούμενο δεν έχει ούτε η βίαιη αντίδραση της κυβέρνησης.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης Γκαρσία να πνίξει στο αίμα και να κατατρομοκρατήσει το λαό του Περού έχει πέσει μέχρι στιγμής στο κενό. Καταρχήν υπήρξε η αλληλεγγύη και η άμεση αντίδραση των λαϊκών οργανώσεων και των Κομμουνιστικών Κομμάτων όλης της Λατινικής Αμερικής και πολλών άλλων χωρών, μεταξύ αυτών και του ΚΚΕ. Οι δεκάδες διαδηλώσεις καταδίκης της κυβέρνησης Γκαρσία και αλληλεγγύης στους εξεγερμένους του Περού σε όλη την Λατινική Αμερική, σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

Ομως, η κυβέρνηση Γκαρσία το ισχυρότερο μήνυμα το έλαβε από τον ίδιο το λαό του Περού την Πέμπτη, όταν μυριάδες εργαζόμενοι, γυναίκες και παιδιά, φοιτητές απέργησαν και έδωσαν το «παρών» στις κινητοποιήσεις, που διοργανώθηκαν σε πολλές πόλεις σε όλο το Περού ενάντια στην καταστολή, που κάλεσε το πανεθνικό «Μέτωπο για τη Ζωή και την Κυριαρχία» το οποίο αποτελεί συσπείρωση δεκάδων συνδικαλιστικών, ιθαγένικων και λαϊκών οργανώσεων. Την κινητοποίηση στήριξαν μαχητικά και το Περουάνικο ΚΚ και το ΚΚ Περού «Κόκκινη Πατρίδα», ενώ στην πρωτεύουσα Λίμα δεν έλειψαν και οι συγκρούσεις, όταν οι δυνάμεις ασφαλείας προσπάθησαν να αποτρέψουν την πορεία να φτάσει έως την έδρα της κυβέρνησης. Παρά την εμφανή προσπάθεια των καθεστωτικών ΜΜΕ να αποκρύψουν το εύρος των κινητοποιήσεων και τον ελιγμό του Κογκρέσου που μερικές ώρες πριν τις πανεθνικές κινητοποιήσεις αποφάσισε την «αναστολή για 90 μέρες» της ισχύος των διαταγμάτων ώστε «να αποφευχθεί η συνέχιση της αιματοχυσίας και να υπάρξει επανέναρξη του διαλόγου», όπως ανέφερε το Τelesur. Οσο για τους εξεγερμένους, η απάντηση ήταν ρητή: «Η αναστολή δε μας καλύπτει... οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται».

Θα συνεχιστούν, ενώ νέο ραντεβού δίνουν όλες οι οργανώσεις που συμμετέχουν στο «Μέτωπο» για την 8η Ιούλη, καθώς καλούν το λαό να συμμετάσχει στην πανεθνική απεργία που κηρύχθηκε και στις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις που προγραμματίζονται.