Λίγα γράφτηκαν χτες ως «ρέκβιεμ» για την «Τζένεραλ Μότορς». Ο καπιταλισμός χρωστάει πολλά σ' αυτό το μονοπώλιο, όπως ακριβώς το μονοπώλιο χρωστάει την ίδια την ύπαρξή του στο κράτος των μονοπωλίων. Λίγα γράφτηκαν. Ισως γιατί πολλοί ξέρουν όλη την αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ρομαντικές αναφορές για μια ροζ «Κάντιλακ».

Τι λέει η ιστορία; Οτι αυτοί που έχτισαν αυτόν τον κολοσσό ήταν οι εργάτες και μόνο οι εργάτες. Οτι αυτοί που πλήρωσαν και ξαναπλήρωσαν και σήμερα ξαναπληρώνουν με την απώλεια της ίδιας της δουλειάς τους είναι και πάλι μόνο οι εργάτες. Σ' αυτήν την ιστορία το χρώμα της «Κάντιλακ» είναι μόνο κόκκινο. Σαν το αίμα.

Τι δε λέει η ιστορία που μας σερβίρουν; Οτι το κράτος των καπιταλιστών αναλαμβάνει τα χρέη του μονοπωλίου και παράλληλα του δίνει κάλυψη να απολύσει χιλιάδες εργάτες στο όνομα της εξυγίανσης του ταμείου του ώστε να παραμείνει ανταγωνιστικό μονοπώλιο, δηλαδή να έχει υψηλότερη κερδοφορία. Παρονομαστής αυτής της υπόθεσης είναι ότι οι εργάτες είναι κόστος. Γι' αυτό μιλούν για «εργασιακές εντάσεις», όταν αναφέρονται στον καιρό που έπρεπε και τότε να πληρώσουν οι εργάτες τις ανάγκες της κερδοφορίας.

Να μπορούσαν να μιλήσουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί εργάτες... που, όμως, ήδη τότε είχαν πειστεί πως η εταιρεία είναι το σπίτι τους...

Η περίπτωση της «General Motors» είναι μια ακόμα χρήσιμη ιστορία για να καταλάβουμε το γιατί και στην ένταση της επίθεσης στο ΚΚΕ. Γιατί ακριβώς η ίδια η ύπαρξη του συγκεκριμένου ΚΚΕ δεν αφήνει τους εργάτες να νιώσουν ότι είναι δική τους η όποια GM όσο αυτή είναι μια καπιταλιστική επιχείρηση. Πρέπει να μελετήσουμε την ιστορία της «General Motors» ακριβώς γιατί μας πλασάρουν τις κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις για τη σωτηρία της ως ανθρώπινο καπιταλισμό, που υποτίθεται πως ακριβώς αυτός είναι το σημερινό πρόσωπο της Αμερικής και η οποία με τη σειρά της - όπως είπε χτες ο Αλαβάνος στο ιντερνετικό κανάλι του Κούλογλου - είναι η σύγχρονη αριστερά έναντι της συντηρητικής Ευρώπης!

Ε, όχι, δε θα λαλήσουμε, επειδή κάποιοι έχουν ταυτίσει την ίδια την πολιτική ύπαρξή τους με την μακροημέρευση του καπιταλισμού.

Καταλαβαίνουμε την ανάγκη του συστήματος να αναμορφωθεί πολιτικά, αλλά δε θα αρχίσουμε να κυκλοφορούμε με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω! Οσο όλοι αυτοί θα δείχνουν την κόπρο του Αυγείου ως πρόβλημα καθαριότητας και όχι ως πραγματικότητα του συστήματός τους, τόσο περισσότερο εμείς θα μιλάμε για τις αποφάσεις της Πράγας και τον πόλεμο για την Κοινωνική Ασφάλιση που θα ενταθεί την επομένη των εκλογών. Εναν πόλεμο που έχει προς το παρόν κριθεί σε βάρος των εργατών στην «αριστερή» Αμερική και τώρα επιχειρείται να κριθεί σε βάρος των εργατών και σ' ολόκληρη την Ευρώπη, παντού όπου διατηρούνται ακόμα κάποια στοιχεία Κοινωνικής Ασφάλισης.

Ασχετο: Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τον κομμουνιστή από πολλούς άλλους τίμιους ανθρώπους; Ανθρώπους που γενικά θέλουν να αντιπαλεύουν την αδικία, θέλουν μια καλύτερη ζωή; Δεν είναι μόνο η ανάλυση. Δεν είναι μόνο το σχέδιο για το νέο κόσμο, δεν είναι με ένα γενικό τρόπο η οργάνωση. Είναι - κοντά σε πολλά άλλα - μια βαθιά απόφαση, ένας τρόπος να ζεις, η ανιδιοτέλεια όχι ως διακήρυξη, αλλά ως διαρκής προσφορά. Κανένας δεν αφήνει στη μέση το χρέος του. Κανένας δε σπρώχνει στο διπλανό το καθήκον του. Καθένας σκέφτεται και λειτουργεί σα να είναι ο ίδιος μόνος του όλοι οι άλλοι. Δεν είναι υπερφυσικές αυτές οι ιδιότητες. Γεννιούνται μέσα στη ζωή, μέσα στις κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσει ο καθένας, αλλά και που επιλέγει μέσα σ' αυτές να ζήσει. Αυτοί που ξέρουν μιλάνε για την περίφημη «κοινωνική παρακολούθηση». Οπου δίνεις εξετάσεις, τέτοιος γίνεσαι. Ε, οι κομμουνιστές ξεχωρίζουν ακριβώς σ' αυτό. Δίνουν εξετάσεις στους εργάτες, όχι γιατί είναι ομοϊδεάτες τους, αλλά γιατί είναι ταξικά αδέρφια τους. Και άρα φροντίζουν η ζωή τους, η ζωή των κομμουνιστών να είναι παράλληλη με τη ζωή των εργατών. Σπλάχνο απ' το σπλάχνο τους.

Ε, αυτό το γνωρίζουν καλά οι αστοί. Κι αυτοί ακριβώς τη σχέση προσπαθούν να διαρρήξουν. Δε θα τους περάσει. Οσους ΚαραΛαζόπουλους κι αν επιστρατεύσουν. Βόλι η ψήφος. Κι ακόμα καλύτερο βόλι το ακόμα περισσότερο ενισχυμένο ΚΚΕ για την επομένη των εκλογών που θα χρειαστεί να πέσουν κορμιά για να μην περάσει το σχέδιο των καπιταλιστών για απόλυτο γονάτισμα των εργατών.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ στην κάλπη των ευρωεκλογών

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΝΙΚΗ τα δίνω και θα τα δώσω όλα

AYΡΙΑΝΗ: 147.000.000 ΕΥΡΩ ΕΔΩΣΕ ΣΤΗ ΖΗΜΕΝΣ Ο ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ!!!

ΕΘΝΟΣ: ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ παιδομάζωμα για τη Siemens

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Συνέλαβαν νύχτα την κόρη Καραβέλα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «ΒΟΜΒΑ» ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Φαντομάς μεταξύ δύο υπουργείων

EΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ: ΠΕΘΑΝΕ Ο ΤΥΦΛΟΣ ΟΦΕΙΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΙΚΑ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: «Βλέπει» τις 2.550 το Χ.Α.

Η ΑΥΓΗ: Σύμφωνο κοινωνικής συνοχής και πλήρους απασχόλησης

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ στο βάλτο με τις μίζες

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Πόλωση γύρω από τη Siemens

Η ΧΩΡΑ: 48 εκατ. ευρώ μαύρο χρήμα για το φάντασμα του C41

Ο ΛΟΓΟΣ: ΝΕΟΣ ΓΥΡΟΣ αντιπαράθεσης για τη Μayo

TA NEA: Κάρφωσε Ντόρα για τη Μεγάλη Απόδραση

ΤΟ ΒΗΜΑ: Οι σκιές της Siemens πέφτουν βαριές στην ευρωκάλπη

«Η General Motors γεννήθηκε το 1908, όταν ο Ουίλιαμ Ντουράντ εξαγόρασε ποσοστό 51% της νεαρής τότε Buick Motor Company. Μέσα σε ένα χρόνο, ο Ντουράντ είχε εξαγοράσει τις Cadillac, Pontiac και Oldsmobile. Η Cadillac εξαγοράσθηκε για 5,5 εκατ. το 1909, τεράστιο ποσό που αντιστοιχεί σε 130 εκατ. σημερινά δολάρια. Η εταιρεία ακολούθησε πολιτική ταχείας επέκτασης, εγκαινιάζοντας αντιπροσωπείες στο εξωτερικό και εξαγοράζοντας τη γερμανική Opel και τη βρετανική Vauxhall τη δεκαετία του 1920. Η εταιρεία εισήχθη στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης το 1925, ενώ ο Ντουράντ ίδρυσε μια ακόμη εικονική αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, τη Chevrolet (...)

Οι τύχες της εταιρίας απογειώνονται μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τη δεκαετία του 1950, όταν ο διευθύνων σύμβουλος της General Motors Τσαρλς Ουίλσον παρουσιάσθηκε ενώπιον της γερουσίας για να αναλάβει το υπουργείο Αμυνας, δήλωσε: "Ο,τι είναι καλό για τη χώρα, είναι καλό για τη General Motors και τούμπαλιν". Η General Motors δεν ήταν μόνο ο μεγαλύτερος κατασκευαστής αυτοκινήτων στον κόσμο, αλλά η μεγαλύτερη εταιρεία στον πλανήτη (...) Η εταιρεία κατασκεύασε το 100ό εκατομμυριοστό της αυτοκίνητο το 1967, εγκαινιάζοντας 50ώροφο ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη για τα αρχηγεία της.

Τα προβλήματα για τη General Motors μόλις άρχιζαν, όμως. Η πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του 1970 έδειξε για πρώτη φορά ότι η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία είναι ευάλωτη στον ανταγωνισμό μικρότερων και πιο οικονομικών οχημάτων, όπως αυτά που κατασκευάζουν οι Ιάπωνες. Οι προσπάθειες της General Motors να μεταβάλει ριζικά τις μεθόδους παραγωγής της οδήγησαν σε κλιμακούμενες εργασιακές εντάσεις. Η General Motors εμφάνισε κερδοφορία για τελευταία φορά το 2004. Η τελική ταπείνωση ήλθε τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν η εταιρεία, μαζί με την Chrysler, υποχρεώθηκε να ζητήσει τη βοήθεια του αμερικανικού κράτους για να επιβιώσει»

(τα αποσπάσματα από σχετικό αφιέρωμα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)