Η ντόπια πλουτοκρατία εντείνει την πίεση προς το πολιτικό της προσωπικό να προχωρήσει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και συναίνεση τα μέτρα για την τόνωση της κερδοφορίας της. Ταυτόχρονα, κρατάει ζεστά και ανανεώνει τα σενάρια για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, με κολεγιές ανάμεσα στα αστικά κόμματα, που θα φτάνουν μέχρι το επίπεδο της διακυβέρνησης, με στόχο να εγκλωβίσει και να διαχειριστεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια, πριν αυτή ριζοσπαστικοποιηθεί σε βαθμό τέτοιο που να απειλεί τη σταθερότητα της ίδιας της αστικής εξουσίας. Είναι βέβαιο ότι αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ, αυτά και άλλα σενάρια θα είχαν ήδη μπει σε εφαρμογή, με δεδομένα τα αδιέξοδα στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης και την ανησυχία που γεννούν στους αστούς και τα επιτελεία τους.

Σε κάθε περίπτωση, οι αντιλαϊκές ανατροπές εντός και εκτός μνημονίου είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για τα ευρωενωσιακά μονοπώλια και την ντόπια αστική τάξη, στον ανταγωνισμό που κλιμακώνεται παγκόσμια με τις άλλες καπιταλιστικές οικονομίες. Γι' αυτό το τελευταίο διάστημα εμφανίζονται στον αστικό Τύπο δημοσιεύματα με τα οποία η πλουτοκρατία επιχειρεί να πιέσει για την εφαρμογή μέχρι κεραίας του αντιλαϊκού προγράμματος όλων των κομμάτων που υπηρετούν τη στρατηγική της, με πρώτο βιολί την κυβέρνηση, η οποία, από τη θέση της, έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο να διευθύνει τον πόλεμο σε βάρος του λαού. «Η ώρα έφτασε», έγραφε χαρακτηριστικά χτες το συγκρότημα του Αλαφούζου, καλώντας την κυβέρνηση και τους συμμάχους της να μη χάσουν ούτε μέρα στο τσάκισμα του λαού, με μέτρα που τον καταδικάζουν πιο βαθιά στη φτώχεια.

Με τους ίδιους ρυθμούς οξύνεται από μερίδα του Τύπου και η προσπάθεια να διαχωριστεί το μνημόνιο από τη στρατηγική της κυβέρνησης και των συμμάχων της, με στόχο να «τσιμπήσει» ο λαός στο ιδεολόγημα ότι μια άλλη διαχείριση μπορεί να τον βγάλει από το σημερινό τέλμα. Την ίδια προπαγάνδα σιγοντάρουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που αθωώνει συστηματικά την κυβέρνηση, αποδίδοντας τις σαρωτικές ανατροπές άλλοτε στις «νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της ΕΕ» και άλλοτε στους «κακούς» υπουργούς. Λένε συνειδητά ψέματα. Το μνημόνιο είναι οργανικό κομμάτι της στρατηγικής που υπηρετούν η κυβέρνηση, η ΕΕ και τα κόμματα του κεφαλαίου. Φιλολαϊκή έξοδος από το μνημόνιο και την κρίση μπορεί να υπάρξει μόνο με την ανατροπή της στρατηγικής που το επιβάλλει.

Αν τα προπαγανδιστικά επιτελεία των αστών κράζουν πως έφτασε η ώρα για το κεφάλαιο να τα σαρώσει όλα, οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να τους απαντήσουν με το ίδιο νόμισμα. Να τους δείξουν πως τώρα είναι η δική τους ώρα να αντεπιτεθούν, με προμετωπίδα στους αγώνες τις σύγχρονες ανάγκες τους και στρατηγικό στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Ολοι πλέον παραδέχονται ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, όπως από την πρώτη στιγμή είπε το ΚΚΕ. Ολοένα και πιο καθαρά επιβεβαιώνεται ότι στα δύο στρατόπεδα βρίσκονται η εργατική τάξη, όλος ο λαός από τη μια, το κεφάλαιο και τα κόμματά του από την άλλη. Ορος αναγκαίος για να κερδίσουν τα λαϊκά στρώματα μια ζωή αντάξια του πλούτου που παράγουν, είναι η συμμαχία τους για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, η εγκατάλειψη ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, η συμπόρευση με το ΚΚΕ και η αποφασιστική ενίσχυσή του.