Την επομένη της άτυπης Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες, η κυρίαρχη προπαγάνδα διαμορφώνεται με βάση τα παρακάτω - λίγο έως πολύ - συνθήματα: Η ΕΕ έσωσε την Ελλάδα. Αρα, η ΕΕ είναι μια ένωση της αλληλεγγύης, που στα δύσκολα της κάθε χώρας επεμβαίνει και δίνει λύσεις. Η Ελλάδα ανέκτησε την εμπιστοσύνη της ΕΕ και των αγορών, με τη δέσμευση ότι θα εφαρμόσει το πρόγραμμα σταθερότητας. Η Ελλάδα μπήκε σε τριπλή επιτήρηση και απώλεσε μέρος των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Αρα, πρέπει όλοι να δεχτούμε τις νέες θυσίες στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας για να βγει η Ελλάδα από την επιτήρηση και να ανακτήσει την εθνική της ανεξαρτησία. Αυτό είναι το «πατριωτικό καθήκον» στις μέρες μας, λέει η κυβέρνηση.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα και πρόκληση απέναντι στο λαό. Η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ προσπαθούν να εξωραΐσουν την ΕΕ, προσδίδοντάς της χαρακτηριστικά αντίθετα από εκείνα που στην πραγματικότητα έχει. Καμιά βοήθεια δεν πήραν οι εργαζόμενοι και ο λαός της Ελλάδας από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Η ενσωμάτωση της χώρας σ' ένα διακρατικό ιμπεριαλιστικό σχηματισμό και με δεδομένη την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης κάνει πιο επιθετικό το κεφάλαιο σε μια χώρα σε υποδεέστερη θέση στο σύστημα, λόγω και των μεγαλύτερων δυσκολιών εξασφάλισης της ανταγωνιστικότητας, συγκριτικά με ισχυρότερες οικονομίες. Είναι τουλάχιστον γελοία τα περί «επιτήρησης». Οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι αυτές που αποδέχτηκαν στο σύνολό του το παιχνίδι της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας για να κερδίσει η αστική τάξη.

Το ελληνικό κεφάλαιο βγήκε κερδισμένο από τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ. Βελτίωσε την ανταγωνιστικότητά του, επειδή ακριβώς επιταχύνθηκε η ανατροπή θεμελιωδών εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα η εργατική δύναμη να γίνει ακόμα πιο φτηνή. Αυτό έλεγαν το Μάαστριχτ και η Λισαβόνα, αυτό λέει και η Στρατηγική του 2010 που έρχεται να την αντικαταστήσει. Εκανε εξαγωγές κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο του αδυσώπητου ανταγωνισμού και της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, μεγάλωσε η απόσταση ανάμεσα στο κεφάλαιο των οικονομικά ισχυρών κρατών - μελών και της ελληνικής αστικής τάξης. Πάνω σ' αυτήν την πραγματικότητα διεξάγονται και οι διαβουλεύσεις για τη δήθεν «βοήθεια» προς την Ελλάδα.

Τι πέτυχε η άτυπη Σύνοδος; Από τη μια, πρόσφερε ένα ισχυρό μαστίγιο στην ελληνική κυβέρνηση να προωθήσει προαποφασισμένες ανατροπές. Με αυτόν τον τρόπο θα φτηνύνει κι άλλο η εργατική δύναμη και θα εξοικονομηθούν χρήματα στον κρατικό κορβανά που θα πάνε για την ενίσχυση του ελληνικού και διεθνικού κεφαλαίου. Από αυτές τις ανατροπές, στο πλαίσιο της «ενιαίας αγοράς», θα βγει κερδισμένο το σύνολο των ευρωενωσιακών μονοπωλίων. Από την άλλη, στο όνομα μιας ενδεχόμενης δανειοδότησης της χώρας από τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ, η Ελλάδα δεσμεύτηκε για ισχυρά ανταλλάγματα. Η πρώτη παρτίδα αφορά στα εξοπλιστικά προγράμματα και την αθρόα χρηματοδότηση της γαλλογερμανικής στρατιωτικής βιομηχανίας.

Αυτή είναι η «πολιτική συμφωνία», στην οποία κατέληξαν στις Βρυξέλλες οι «27». Και δε χρειάζεται να διαβάσει κανείς πίσω από τις λέξεις για να καταλάβει ότι τίποτα καλό δεν προέκυψε για τον ελληνικό λαό από την άτυπη Σύνοδο Κορυφής. Αυτό πρέπει να ριζωθεί βαθιά στη λαϊκή συνείδηση. Η κοροϊδία, η τρομοκρατία και οι εκβιασμοί να πυροδοτήσουν μαζικές ταξικές αντιδράσεις. Πατριωτικό καθήκον είναι η πραγματοποίηση των λαϊκών συμφερόντων.