Με όλα τα μέσα και τις εφεδρείες, το αστικό πολιτικό σύστημα και τα επιτελεία του προσπαθούν να πλαγιοκοπήσουν τις λαϊκές συνειδήσεις και σε συνθήκες κρίσης να αποσπάσουν συναίνεση στα μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Το βάθος της κρίσης και η αντικειμενική αδυναμία να τη διαχειριστούν με τους όρους και τα μέσα των προηγούμενων δεκαετιών, τους δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Η καπιταλιστική κρίση φέρνει με οξυμένο τρόπο στην επιφάνεια τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, δημιουργώντας προϋποθέσεις για τη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων. Τα αστικά κόμματα ξέρουν ότι στην κρίση πληθαίνουν οι παράγοντες που μπορούν να αποσταθεροποιήσουν το αστικό πολιτικό σύστημα και αναζητούν με αγωνία τρόπους και μέσα για να το θωρακίσουν.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η πλουτοκρατία θα ήθελε να έχει στην υπηρεσία της μια ισχυρή κυβέρνηση, ικανή να διαχειριστεί χωρίς δυσκολίες την κλιμακούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια για να περάσει όλα εκείνα τα μέτρα που συντελούν στο φτήνεμα της εργατικής δύναμης. Στην Ελλάδα, για λόγους που σχετίζονται με την ύπαρξη και δράση του ΚΚΕ, την πορεία ανάπτυξης του ταξικού εργατικού λαϊκού κινήματος και τις παραδόσεις του, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα για την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Η βαθιά αντιλαϊκή πολιτική των χωρίς τέλος μνημονίων δυσκολεύει την κυβέρνηση να επιβάλει τη στρατηγική του κεφαλαίου, κάτω από την επίδραση της κρίσης και της δράσης του ΚΚΕ στους εργαζόμενους και το λαό.

Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να δει κανείς τη συζήτηση που εντείνεται για αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα που θα υπηρετούν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Παρά την κοινή τους στόχευση, οι διάφορες μερίδες της πλουτοκρατίας και τα κόμματα που την εκφράζουν ως τάξη δεν έχουν ακόμα ξεκάθαρο σε ποιο δρόμο θα βαδίσουν ή ανταγωνίζονται να επιβάλουν «λύσεις» που υπηρετούν καλύτερα τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Από εδώ πηγάζει και η ποικιλία των προτάσεων που ζυμώνει η αστική προπαγάνδα, κάνοντας λόγο για ανασχηματισμό, για κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», για προσφυγή στις κάλπες, για σχηματισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών και πάει λέγοντας.

Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των σχεδίων είναι η εφαρμογή των μέτρων που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο και στο «Σύμφωνο για το Ευρώ». Δηλαδή, όποιος μηχανισμός διακυβέρνησης και αν προκύψει, θα αναλάβει να προωθήσει την αντιλαϊκή πολιτική με ταχύτερους ρυθμούς και μεγαλύτερη πυγμή απέναντι στο λαό. Από αυτή τη σκοπιά, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τα κυβερνητικά σχήματα που σχεδιάζουν οι αστοί επί χάρτου. Ούτε πρέπει να φοβούνται την προπαγάνδα περί ακυβερνησίας και αστάθειας του αστικού πολιτικού συστήματος. Αντίθετα, πρέπει να την επιδιώκουν, γιατί αυτό απαντάει στα πραγματικά τους συμφέροντα. Οσο οι από πάνω δεν μπορούν να διαχειριστούν την αγανάκτηση των από κάτω και οι από κάτω ξεμπερδεύουν με τις απειλές και τις αυταπάτες που προσπαθούν να τους καλλιεργήσουν οι από πάνω, τόσο θα φαρδαίνει ο δρόμος που οδηγεί σε ριζικές αλλαγές προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, στη ρότα αλλαγής τάξης στην εξουσία, για τη λαϊκή οικονομία.