Μπορεί να τον έλεγαν Καρλίτο, Φερνάντο, Χουάν. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τον βασάνισαν μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη του 1973, όταν ο «συνταγματάρχης που δεν είχε κανένα του γράψει» αποφάσισε εν μέσω μίας νυκτός να τον γράψει η ιστορία. Από εκείνη τη στιγμή για δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια ο Αουγκούστο Πινοτσέτ, βασάνισε, δολοφόνησε, απήγαγε νέους και παιδιά και από αυτούς, κάποιους τους έριξε στον Καιάδα, τους εξαφάνισε. Κάποια βρέφη μπορεί να μεγαλώνουν σε κάποια μεγαλούπολη του υπέρλαμπρου και πολιτισμένου δυτικού κόσμου, μη γνωρίζοντας και ίσως μη μαθαίνοντας ποτέ ότι οι γονείς του ήταν κάποιοι που ονειρεύτηκαν έναν κόσμο που ο Πινοτσέτ αποφάσισε ότι έπρεπε να εξαφανιστεί.

Κάτι έδειχνε να αλλάζει εκείνη τη μουντή μέρα του Οκτώβρη στο Λονδίνο και ο πλανήτης έμεινε άναυδος από το θράσος του Ισπανού δικαστή Μπαλτάθαρ Γκαρθόν που τόλμησε -άκουσον άκουσον- να ζητήσει με ένταλμα τη σύλληψή του. Σαν να έδειχνε ότι αυτό το παράπονο που έμεινε να αιωρείται στο κενό για 25 χρόνια θα ακουστεί να σπάει σε ένα λυγμό και να τρυπά τα τύμπανα της οικουμένης. Η βεβαιότητα μεγάλωνε όταν, παρά τις παλινδρομήσεις και εναλλαγές, θετικές και αρνητικές, η τάση ήταν να εκδοθεί και επιτέλους να βρεθεί αντιμέτωπος έστω και με κάποια, ελάχιστα από τα θύματά του. Αν και οι άνεμοι των πιέσεων που ασκούνταν έδειχναν να παρασέρνουν τα πάντα, η έκδοσή του έδειχνε πεισματικά να στροβιλίζεται γύρω του.