Παπαγεωργίου Βασίλης

Με αφορμή τις επίσημες επαφές του στην Αθήνα και ανταποδίδοντας τις αβροφροσύνες του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα απέδωσε τα εύσημα για το γεγονός ότι «υπάρχει πλέον σχεδόν αυτοματισμός και όταν οι δείκτες δείχνουν πιθανή υπέρβαση του προϋπολογισμού αυτόματα χτυπά το καμπανάκι του κινδύνου». Πρόκειται για τις «ρήτρες αυτόματης διόρθωσης» σε κάθε εμφανιζόμενη απόκλιση από τους αντιλαϊκούς στόχους. Πολιτική που σημαίνει την επιβολή αλλεπάλληλων νέων μέτρων για την παραπέρα διάλυση μέχρι και εξαφάνιση του συνόλου των κρατικών κονδυλίων που έχουν να κάνουν με τις λαϊκές ανάγκες, επίσης με τα απανωτά χαράτσια και μέτρα καταλήστευσης του διαλυμένου λαϊκού εισοδήματος. Ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός έχει κάθε λόγο - και αυτό έκανε - να ευχηθεί την «καλή επιτυχία από καρδιάς» στη συγκυβέρνηση και το έργο της.

Το τυμπανιαίο πτώμα της σοσιαλδημοκρατίας, τίποτα απολύτως δεν έχει να ζηλέψει από το άλλο κομμάτι των διαχειριστών του εκμεταλλευτικού συστήματος. Τους το αναγνώρισαν και παράγοντες του οικονομικού επιτελείου της συγκυβέρνησης, λέγοντας ότι «αν και προερχόμαστε από διαφορετικούς χώρους μπορούμε να συνεργαζόμαστε»...

H «Καθημερινή» και ο Α. Παπαχελάς, του συγκροτήματος του εφοπλιστή Αλαφούζου, το έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι είναι στοχοπροσηλωμένοι στο πλασάρισμα του ιδεολογήματος της ταξικής συνεργασίας στα λαϊκά στρώματα. Αυτή την ιδέα, ότι «όλοι ανήκουμε στην ίδια οικογένεια», προωθεί στο πρωτοσέλιδο άρθρο του πριν τρεις μέρες, όπου γράφει μεταξύ άλλων: «Αυτό που λείπει πολύ έντονα αυτή την ώρα είναι ένα πραγματικό εθνικό σχέδιο ανόρθωσης της χώρας. Οι πολίτες βρίσκονται σε απελπισία, άλλος γιατί έχει σοκαρισθεί με τις παρακρατήσεις φόρων στο τέλος του μήνα και άλλος γιατί απλά δεν έχει να πληρώσει τους φόρους για τα ακίνητα. Η κυβέρνηση ή μάλλον ο πρωθυπουργός και 2-3 υπουργοί ακόμη, δίνουν μια σκληρή μάχη μέσα σε συνθήκες χάους».

Ο Α. Παπαχελάς καταφέρνει μέσα σε 3 φράσεις να αραδιάζει ένα ...κάρο ψέματα: Ισχυρίζεται ότι υπάρχει τάχα ένα «εθνικό σχέδιο ανόρθωσης», που είναι η πολιτική διαχείρισης της κρίσης σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών. Και πασχίζει να πείσει ότι είναι προς το συμφέρον του λαού να στηρίξει αυτή την πολιτική που τον έχει χρεοκοπήσει. Γιατί αυτό το σχέδιο των καπιταλιστών και των πολιτικών τους εκφραστών είναι για να έχουν αυτοί το παντεσπάνι τους, άρα πρέπει οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα να μείνουν με ένα ξεροκόμματο, που θα μπορούν να πάρουν με τους μισθούς πείνας και τη δουλειά, αν υπάρχει, χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα, που θεωρούνται βάρος για τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλέμπορους και λοιπά παράσιτα.

Οσο για τη φοροληστεία, αυτή δεν αγγίζει το ίδιο όλους. Είναι προσανατολισμένη στα λαϊκά νοικοκυριά στην πόλη και το χωριό, αυτά που δεν μπορούν να βγάλουν το μήνα, από την αιμορραγία της ακρίβειας, να αντεπεξέλθουν στα δυσβάστακτα βάρη της ανατροφής των παιδιών, με τη «δωρεάν» Υγεία και Παιδεία και ...πάει λέγοντας. Τώρα τους έρχεται στο κεφάλι και το μόνιμο χαράτσι για ένα «κεραμίδι» που τυχόν έχουν πάνω απ' το κεφάλι τους. Οι άλλοι «πολίτες», του κ. Παπαχελά, χαίρουν δεκάδων φοροαπαλλαγών, κρατικών χρηματοδοτήσεων και από την εκμετάλλευση των εργατών έχουν εξασφαλίσει και τα τρισέγγονά τους.

Οσο για την δήθεν κριτική στην κυβέρνηση που δίνει «σκληρή μάχη», αλλά «μόνο ο πρωθυπουργούς και 2-3 υπουργοί», η μάχη είναι για να εξασφαλίσουν στο κεφάλαιο ευκολότερη διέξοδο από την κρίση και να προετοιμάσουν το επόμενο διάστημα της νέας κερδοφορίας με ισοπεδωμένα τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα. Αυτήν την ανάπτυξη βλέπει ο Παπαχελάς και οι όμοιοί του, που άλλωστε την περιγράφει. Αναφέρει:

«Αυτό που χρειάζεται είναι μια εθνική στρατηγική για τα στοιχειώδη. Θέλουμε η Αθήνα να γίνει βασικός προορισμός για την Ευρώπη; Θέλουμε ο αγροτικός τομέας να ξεφύγει από τους ντενεκέδες του λαδιού; Θέλουμε να γίνουμε κέντρο logistics για τη Νότια Ευρώπη;

Θέλουμε ιδιωτικά ή δημόσια πανεπιστήμια που να βγάζουν ανθρώπους, οι οποίοι θα μπορούν να βρουν δουλειά στον τουρισμό ή τη ναυτιλία και να προσελκύουν και ξένους φοιτητές;

Θέλουμε μια ενεργειακή πολιτική που βοηθά την εγχώρια παραγωγή και τις εξαγωγές;»

Ολα αυτά που περιγράφει είναι τομείς που βλέπει το κεφάλαιο ως νέα «Ελ Ντοράντο» με εργαζόμενους σύγχρονους δούλους και μάλιστα καλεί «κράτος, τράπεζες, συνδικάτα να χαράξουν κοινό σχέδιο», ενώ ομνύει ότι πρέπει «να ξεφύγουμε, έστω για λίγο, από την καταραμένη μιζέρια, τη διχόνοια, τη μισαλλοδοξία και να δούμε πώς θα κάνουμε τη χώρα πλουσιότερη. Ο μεγαλύτερος πολλαπλασιαστής, αν το αποφασίσουμε, θα είναι ο συνδυασμός ελληνικού πείσματος και απαράμιλλου δαιμονίου...»

Οι εργαζόμενοι, οι καθημερινοί βιοπαλαιστές ό,τι παραμύθια και αν πουλάνε οι αστοί πρέπει να είναι υποψιασμένοι. Η ταξική πάλη πρέπει να δυναμώσει για να δοθεί διέξοδος σε όφελος του λαού από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτό το πείσμα και το δαιμόνιο χρειάζονται οι εργάτες για να ξεμπερδέψουν μια ώρα αρχύτερα από τους εκμεταλλευτές τους.

Είναι προφανές πως τόσο οι απόψεις που υποστηρίζουν ότι η εύκολη απόδοση ιθαγένειας είναι δήθεν προοδευτική εξέλιξη, όσο και εκείνες που θεωρούν εθνική μειοδοσία την απόδοσή της σε «μη Ελληνες το γένος», είναι εξίσου επικίνδυνες για την εργατική τάξη και το λαό. Η πρώτη εκφράζει τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, η δεύτερη τον εθνικισμό. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου αντιδραστικού νομίσματος.

Σε αυτό το πλαίσιο το ταξικό εργατικό κίνημα παλεύει για:

• Νομιμοποίηση των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, ιδιαίτερα όσων ανέπτυξαν ισχυρούς δεσμούς (με μακρόχρονη παραμονή, δημιουργία οικογένειας κλπ). Κατάργηση των παραβόλων, αποσύνδεση της ανανέωσης της άδειας διαμονής από σύμβαση εργασίας και ένσημα. Απόδοση ίσων δικαιωμάτων εργασίας, εκπαίδευσης, υγείας, πρόνοιας.
• Χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων σε όσους μετανάστες έχουν προορισμό άλλες χώρες της ΕΕ, μα παραμένουν εγκλωβισμένοι εδώ εξαιτίας του «Δουβλίνου ΙΙ» και της Συνθήκης Σένγκεν. Χορήγηση ασύλου ή άλλης μορφής επικουρικής διεθνούς προστασίας, με διαδικασίες γρήγορες και αξιόπιστες, στους διωκόμενους για τις προοδευτικές απόψεις και τη δράση τους από ιμπεριαλιστικά κέντρα και αντιδραστικά καθεστώτα, όπως και στα θύματα ιμπεριαλιστικών πολέμων, επεμβάσεων, υποκινούμενων εμφύλιων συρράξεων.
• Το δικαίωμα απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας με πολιτογράφηση, που πρέπει να εξετάζεται με αντικειμενικά κριτήρια, όχι με κριτήρια υποταγής στο αστικό πολιτικό σύστημα και ψηφοθηρίας. Το δικαίωμα των μεταναστόπουλων να γράφονται στα δημοτολόγια, να μην υπολείπονται σε βασικά δικαιώματα από τα υπόλοιπα παιδιά, να παίρνουν ελληνική ιθαγένεια εφόσον το επιθυμούν μετά την ενηλικίωσή τους.

Ενώ για τους μικρούς και φτωχούς αγρότες, που πολλοί απ' αυτούς βρίσκονται αυτές τις μέρες στα μπλόκα, η κυβέρνηση έχει κηρύξει εναντίον τους έναν ανελέητο ταξικό πόλεμο και τους εξωθεί κάθε μέρα έξω από τα χωράφια τους, για τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις του κλάδου ετοιμάζει νέες παροχές. Ετσι, χτες, ο υφυπουργός Εργασίας Ν. Παναγιωτόπουλος, μιλώντας σε συνέδριο για την «αγροτική ανάπτυξη», υποσχέθηκε στους μεγαλοαγρότες - καπιταλιστές φθηνά εργατικά χέρια, μέσα από την επιδότηση ημερομισθίων και ασφαλιστικών εισφορών.

Στην ίδια κατεύθυνση και σε συνεργασία με το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης θα δημιουργηθούν προγράμματα Διά Βίου Μάθησης και Κατάρτισης, αλλά και μαθητείας προσανατολισμένα προς το γεωργικό τομέα. Ακριβέστερα, προς τον καπιταλιστικό αγροτικό τομέα, αφού, όπως γίνεται πάντα, η μερίδα του λέοντος από τέτοια προγράμματα θα καταλήξει πάλι προς όφελος των μεγάλων καπιταλιστικών εκμεταλλεύσεων, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τον ανταγωνισμό σε βάρος των μικρών και φτωχών καλλιεργητών. Πρόκειται για ένα ακόμα μέτρο ενίσχυσης όχι της φτωχής αγροτιάς, αλλά της καπιταλιστικής αγροτικής επιχείρησης και συνάμα απύθμενης προκλητικότητας, αφού όπως φαίνεται από την εξαγγελία «λεφτά υπάρχουν», όχι όμως για τους ξωμάχους, αλλά για τους ίδιους στους οποίους τόσα χρόνια κατέληγε και το μεγαλύτερο μέρος των αγροτικών επιδοτήσεων.

Αντιγράφουμε από ανακοίνωση της Επιτροπής Ενέργειας του ΣΥΡΙΖΑ: «Οι εξελίξεις επιβάλλουν στην κυβέρνηση να ανακουφίσει ενεργειακά, κατά προτεραιότητα, τα λαϊκά στρώματα (...) Δεν υποτιμούμε βέβαια το γεγονός ότι οι ανατιμήσεις επιδρούν όχι μόνο στα νοικοκυριά που αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα αλλά και στις επιχειρήσεις, ιδιαίτερα τις ενεργοβόρες. Κατανοούμε τον προβληματισμό των επιχειρήσεων αυτών και δεν θεωρούμε παράλογο το αίτημα για μειώσεις των τιμών στο ηλεκτρικό ρεύμα και στο φυσικό αέριο που προμηθεύονται. Αυτό που θεωρούμε παράλογο και πρόκληση είναι η κυβέρνηση να παρέμβει σε μείωση των τιμών και του ενεργειακού κόστους αποκλειστικά σε αυτή την κοινωνική ομάδα. Αν αποφασιστούν μονόπλευρες ρυθμίσεις για τις βιομηχανίες (μειώσεις σε ηλεκτρικό, σε φυσικό αέριο και ειδικούς φόρους κατανάλωσης) η κυβέρνηση θα επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά την αναλγησία της. Αν σκέπτεται μειώσεις στο ενεργειακό κόστος στη βιομηχανία πρέπει με ιδιαίτερη έγνοια να εξετάσει μέτρα (...) που αφορούν τα πλατιά λαϊκά στρώματα».

Με κατανόηση, λοιπόν, στέκεται απέναντι στις μεγάλες βιομηχανίες που αξιώνουν φτηνό ηλεκτρικό ρεύμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ζητά απ' την κυβέρνηση, για ξεκάρφωμα, αν πρόκειται να ικανοποιήσει το αίτημά τους να κάνει κάτι και για το λαό που στενάζει. Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι θα απογοητευτούν οι του ΣΥΡΙΖΑ. Οι μεγαλοβιομήχανοι είναι πολύ πιθανό να δουν κι αυτό, όπως τόσα και τόσα άλλα, το αίτημά τους να ικανοποιείται. Δικό τους είναι το κράτος, δική τους η κυβέρνηση, για τα συμφέροντά τους δουλεύει. Για το λαό, φυσικά, ελαφρύνσεις δεν προβλέπονται και ούτε θα υπάρξουν από κυβερνήσεις που εκφράζουν την άρχουσα τάξη και αξιωματικές αντιπολιτεύσεις που κατανοούν τα αιτήματά της και θεωρούν λογικό και απαραίτητο να ικανοποιούνται.

Αντιθέτως, το κάθε ευρώ για την ενέργεια που θα γλιτώνουν οι βιομήχανοι, θα μετακυλίεται αυτομάτως στις πλάτες του λαού, γιατί δε θα το χάσουν τα μονοπώλια της ενέργειας. Αρα, από πού αλλού θα βγει αν όχι από τις πλάτες του λαού; Για όσο αυτοί εξουσιάζουν, ανεξαρτήτως ποιος διαχειρίζεται την εξουσία τους.