Στον άλλο κόσμο...
Πονοκεφαλιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ για το πώς θα ρυθμιστούν τα δάνεια των επιχειρηματικών ομίλων προς τις τράπεζες, κατά τρόπο - ει δυνατόν - επωφελή και για τις δύο πλευρές. Καμιά σκοτούρα όμως για το πώς θα ανακουφιστούν τα υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά που αγκομαχούν, μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει, να πληρώσουν στεγαστικά και άλλα δάνεια.
Χτες, ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του κόμματος Γ. Μηλιός επιχείρησε να ντύσει τις διαμαρτυρίες τους για τον «τραπεζοκεντρικό» χαρακτήρα της προωθούμενης κυβερνητικής ρύθμισης για τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια με φιλολαϊκή «προβιά», μιλώντας για την ανάγκη «σεισάχθειας». Αυτό, βεβαίως, που κάνει στην πραγματικότητα η κυβερνητική ρύθμιση είναι να υπηρετεί και να ενισχύει την τάση συγκέντρωσης του κεφαλαίου που κυριαρχεί στον καπιταλισμό.
Σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης των δηλώσεών του έμενε κανείς με την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ μέτρων ανακούφισης του λαού απ' τα χρέη. Λάθος! Ο Γ. Μηλιός πρότεινε απλώς «μια ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, η οποία θα περιλαμβάνει αναστολή προστίμων και πληρωμών τόκων σε αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν, για ένα έτος, όπου μετά θα εξεταστεί η περίπτωση». Παρηγοριά στον άρρωστο δηλαδή μέχρι να βγει η ψυχή του.
Πρότεινε ακόμα «οι πληρωμές προς τις τράπεζες να μην υπερβαίνουν το 20% του πραγματικού εισοδήματος του πολίτη, έτσι ώστε να μπορεί συγχρόνως να κινείται η οικονομία». Διαγραφή χρεών εισηγήθηκε μόνο για τις περιπτώσεις που τα δάνεια είναι από χέρι χαμένα: «...για ανθρώπους πάρα πολύ μεγάλης ηλικίας, χωρίς κανένα εισόδημα, ασθενείς κ.λπ.»!
Επ' αυτών ανέφερε: «Οι περισσότεροι πολίτες χρωστούν σε πάνω από μια τράπεζα, το ίδιο και οι μικρές επιχειρήσεις. Επομένως, βρίσκονται σε μια αδύνατη θέση ...για το πώς θα διαπραγματευτούν. Η τράπεζα και τις καλύτερες προθέσεις να έχει, δεν μπορεί να μην έχει ως πρώτο κριτήριο τον ισολογισμό της, γι' αυτό μιλάμε για την ίδρυση ...ενός φορέα δημοσίου συμφέροντος, ανάμεσα στις τράπεζες και τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις, η οποία θα διαγράψει τα χρέη, τα οποία δεν μπορούν να πληρωθούν με τίποτα... Να δούμε ποια χρέη δεν μπορούν να πληρωθούν καθόλου -γιατί πρόκειται για ανθρώπους πάρα πολύ μεγάλης ηλικίας, χωρίς κανένα εισόδημα, ασθενείς κ.λπ.-, σε ποια πρέπει να γίνει μια αναδιάρθρωση, δηλαδή να σταματήσει για μια περίοδο χάριτος να πληρώνονται οι τόκοι και τα επιτόκια, χωρίς να έχουμε προσαυξήσεις και όταν βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση του δανειολήπτη, να αρχίζει να πληρώνει πάλι ή να μειωθεί, εν μέρει, ανάλογα με την περίπτωση».
Κοροϊδία, δηλαδή, και εκμετάλλευση της αγωνίας των ανθρώπων που τους πνίγουν τα χρέη. Η παραπάνω πρόταση αποσκοπεί να λύσει το πρόβλημα πώς θα πληρωθούν τα δάνεια στις τράπεζες - και για να μη χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες- τη στιγμή που αυτό για την πλειοψηφία των λαϊκών νοικοκυριών τώρα είναι αδύνατο. Αυτό το στόχο έχουν τα μέτρα που προτείνουν. Οπως, για παράδειγμα, πληρωμή που να μην υπερβαίνει το 20% του εισοδήματος ή ακόμη και να παγώνει η πληρωμή των τόκων για ένα χρόνο. Οσο για το δημόσιο φορέα διαχείρισης των δανείων, θα το κάνουν για να διευκολύνουν τις τράπεζες στην είσπραξη των δανείων, με δεδομένους τους υποχρεωτικούς όρους είσπραξης έστω και σε περισσότερες δόσεις. Και όλα αυτά τα προτείνει τη στιγμή που η αστική πολιτική τον έχει πολλαπλά γδάρει με τη μείωση του εισοδήματος, τη φοροληστεία, τις περικοπές σε όποιες ελάχιστες παροχές ανακούφισης έδινε το κράτος. Λες και το κράτος στο οποίο κάνουν κουμάντο οι επιχειρηματικοί όμιλοι και τα μονοπώλια δεν θα πάρει μέτρα πρώτα απ' όλα για τα δικά τους συμφέροντα και όχι βεβαίως για να εγγυηθεί τα λαϊκά εισοδήματα.
Η αλήθεια είναι πως είτε η διαπραγμάτευση των δανειοληπτών γίνεται απευθείας με την τράπεζα είτε μεσολαβεί δημόσιος φορέας που θα συσταθεί επί τούτου, ο ισολογισμός της τράπεζας θα παραμένει το κριτήριο και ο δανειολήπτης θα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Και σε ο,τι αφορά τις διαφορές ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους όποιος και αν χάσει ή κερδίσει καμιά διαφορά δεν θα έχει για τους εργαζόμενους. Σε ό,τι όμως αφορά τους εργαζόμενους τα φτωχά λαϊκά στρώματα εξασφαλίζεται - με διαφορετικό τρόπο - το ίδιο αποτέλεσμα δηλαδή: η καταστροφή τους και η επιβολή καθεστώτος επιτήρησης και ομηρίας των λαϊκών οικογενειών. Αυτό άλλωστε γινόταν και την περίοδο που το Δημόσιο είχε την πλειοψηφία των μετοχών σε μια σειρά τραπεζικά ιδρύματα. Χαρίστηκε ποτέ κανένα δάνειο σε ανθρώπους του μόχθου; Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει με τις λέξεις, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τη λαχτάρα των εργαζομένων για πραγματική ανακούφιση απ' το βραχνά των χρεών. Κρύβει ότι ως διαχειριστής της αστικής εξουσίας, κομμάτι αναπόσπαστο της οποίας είναι οι τράπεζες, θα σταθεί σαν εισπράκτοράς τους απέναντι στο λαό.
Οι εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα βιώνουμε εδώ και 16 μήνες τον κίνδυνο της απόλυσης, τον εφιάλτη της ανεργίας. Βρισκόμαστε 16 μήνες στο δρόμο, για να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας στη δουλειά, το δικαίωμά μας στη ζωή. Ολο αυτό το διάστημα, αντιμετωπίζουμε από την κυβέρνηση τον εμπαιγμό και την κοροϊδία.
Μας ανάγκασαν, με τον πιστόλι στον κρόταφο και προκειμένου να μη χάσουμε τη δουλειά μας, να κάνουμε αιτήσεις σε θέσεις μακριά από τον τόπο κατοικίας μας, ουσιαστικά να ξεσπιτωθούμε σε άλλη πόλη. 85 συνάδελφοί μας δεν είχαν καν δικαίωμα να κάνουν αίτηση, σταμάτησαν να πληρώνονται από το Μάρτη του 2014 και οδηγούνται στην απόλυση. Μας ανάγκασαν να κάνουμε αίτηση για θέσεις άλλων υπουργείων, με ταυτόχρονο υποβιβασμό της κατηγορίας εκπαίδευσης (από ΠΕ σε ΤΕ), γεγονός που συνεπάγεται δραματική μείωση του μισθού μας και της σύνταξής μας.
Στην ίδια κατάσταση με εμάς βρίσκονται και άλλοι, χιλιάδες εργαζόμενοι, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Aπέναντι σε αυτήν τη λαίλαπα, ένα δρόμο έχουμε, μια επιλογή: Να μην κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια, να ενώσουμε τις φωνές μας, να βγούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ στους δρόμους του Αγώνα και να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να αποκρούσουμε αυτήν την πολιτική, που θέλει να ζήσουμε με ψίχουλα.
Αποδείχτηκε ότι κανένας «σωτήρας», κυβερνητικός ή άλλος, δε θα μας λύσει το πρόβλημα. Κανένας βουλευτής ή άλλος παρατρεχάμενος κυβερνητικός δε θα σταθεί δίπλα μας. Ατομική λύση δεν υπάρχει.
Αύριο, την 1η του Νοέμβρη, διοργανώνεται ένα μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο, με αιχμή τα ζητήματα της ανεργίας και των απολύσεων. Ηδη, πάνω από 900 σωματεία έχουν πάρει αποφάσεις συμμετοχής, ανάμεσά τους, 22 ΕΛΜΕ και 15 Σύλλογοι Δασκάλων - Νηπιαγωγών. Αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαδηλώσουμε ΟΛΟΙ οι εργαζόμενοι ΜΑΖΙ, σαν μια γροθιά. Οι άνεργοι, οι απλήρωτοι, οι διαθέσιμοι. Αλλωστε, όλοι αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, ενώ είναι γνωστό ότι η απόλυση στο δημόσιο τομέα, είναι άμεσα συνυφασμένη με τις διαθεσιμότητες.
Καλούμε, λοιπόν, κάθε συνάδελφό μας, κάθε διαθέσιμο εκπαιδευτικό να βρίσκεται εκεί, να ενώσουμε τη φωνή μας με όλους τους άλλους εργαζόμενους.
Στο πανελλαδικό αυτό συλλαλητήριο καλέσαμε ως «διαθέσιμοι» εκπαιδευτικοί, χωρίς προκαταλήψεις και αποκλεισμούς και τη Συντονιστική Επιτροπή των Εκπαιδευτικών σε Διαθεσιμότητα της Αθήνας (όπου δραστηριοποιούμαστε αυτοί που κατοικούμε στην Αθήνα) και την Επιτροπή της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, ώστε η Συντονιστική Επιτροπή της Αθήνας, να μην πάρει απόφαση συμμετοχής στο συλλαλητήριο. Εκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην ενωθεί η φωνή των διαθέσιμων με εκατοντάδες συνδικάτα, φορείς, συλλόγους κ.ά. Την ίδια στάση κράτησαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα και στις ΕΛΜΕ τους.
Αραγε ποιον εξυπηρετεί αυτή η στάση; Πότε είναι πιο δυνατή η φωνή των διαθέσιμων; Οταν είναι μόνοι τους ή όταν είναι ενωμένοι με τους υπόλοιπους εργαζόμενους που υποφέρουν, όταν είναι ενωμένοι στο δρόμο με εκατοντάδες συνδικάτα;
Πολύ περισσότερο, που οι ίδιες δυνάμεις δεν το κάνουν πρώτη φορά. Ολο αυτό το διάστημα, στη Συντονιστική Επιτροπή της Αθήνας συμβαίνουν τα εξής: «Οργανώνονται» κινητοποιήσεις που δεν ανακοινώνονται επίσημα, που δεν τις μαθαίνουν όλοι οι διαθέσιμοι εκπαιδευτικοί, αλλά μόνο ορισμένοι. Κινητοποιήσεις, που αποφασίζονται και οργανώνονται από ελάχιστα άτομα, που δεν τις μαθαίνουν ή δεν συζητιούνται στη Συντονιστική, ούτε στα ΔΣ των ΕΛΜΕ, στην περιοχή των οποίων γίνεται η κινητοποίηση, αλλά ούτε και στο ΔΣ της ΟΛΜΕ. Κινητοποιήσεις, όπως μας λένε «κρυφές» (!!!), του στυλ «ελάτε 9 η ώρα εκεί», χωρίς να γνωρίζει κανείς για ποιο λόγο, «και εκεί θα σας πούμε». Και μετά γκρινιάζουν γιατί δεν συμμετέχουν οι «εν ενεργεία» εκπαιδευτικοί στις κινητοποιήσεις μας! Οι κινητοποιήσεις αυτές τελικά, όλο και περισσότερο, καταλήγουν να είναι αποκλειστικά καταλήψεις γραφείων υπουργών και τίποτα άλλο, χάπενινγκ για τα κανάλια, με αίτημα να μας δεχτεί κάποιος υπουργός.
Δε γίνεται καμία προσπάθεια, για να συσπειρωθούμε όλοι οι διαθέσιμοι μαζί, για να ενωθούμε με τους συναδέλφους μας εκπαιδευτικούς στα σχολεία, με τους γονείς, με τους μαθητές, με τα υπόλοιπα συνδικάτα. Δε γίνεται καμία προσπάθεια να δούμε τον πραγματικό υπεύθυνο της διαθεσιμότητας - απόλυσής μας, που είναι στρατηγική της ΕΕ η υποβάθμιση της επαγγελματικής εκπαίδευσης, η μετατροπή της σε φτηνή κατάρτιση και δεξιότητες, η μετακίνηση των μαθητών των ΕΠΑΛ στα ΙΕΚ και τις ΣΕΚ (μη τυπική εκπαίδευση). Καταλήγουν να μιλάμε μόνο για το ΒενιζελοΣαμαρά, τον κακό Αρβανιτόπουλο, τον κακό Λοβέρδο και άλλα τέτοια.
Η τακτική αυτή έχει σαν αποτέλεσμα, από 500 άτομα που έπαιρναν μέρος στις δραστηριότητες της Συντονιστικής της Αθήνας, να έχουν μείνει τελικά μερικές δεκάδες. Ο υπόλοιπος κόσμος έχει πάει σπίτι του και ψάχνει ατομική διέξοδο. Πολλοί συνάδελφοι διαθέσιμοι αναρωτιούνται όλο και πιο συχνά τι συμβαίνει και τι πολιτικά παιχνίδια παίζονται στις πλάτες τους. Εκφυλίζονται κινητοποιήσεις, απογοητεύονται συνάδελφοι, καθώς η λαίλαπα που ζούμε δεν αντιμετωπίζεται μόνο με χάπενινγκ και καταλήψεις. Χρειάζεται και χιλιάδες κόσμο στο δρόμο, αποφασισμένο να παλέψει για το δίκιο του.
Εμείς καλούμε κάθε συνάδελφό μας, κάθε εκπαιδευτικό σε διαθεσιμότητα να προβληματιστεί. Να μην απογοητευτεί, να πεισμώσει, να βγει στο δρόμο, να παλέψει. Το συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη ας είναι το ξεκίνημα μιας νέας προσπάθειας για όλους μας. Ολοι και όλες στον αγώνα για να παρθούν πίσω οι διαθεσιμότητες - απολύσεις. Εχουμε τη δύναμη να επιβάλουμε το δίκιο μας!
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΣΕ ΔΙΑΘΕΣΜΟΤΗΤΑ
οι εκλογές της περασμένης Κυριακής στην Τυνησία σήμαναν εναλλαγή στην αστική διαχείριση με το κοσμικό κόμμα «Νίντα Τούνις», να παίρνει τη σκυτάλη από το ισλαμιστικό «Ενάχντα», που είχε αναδειχθεί στην εξουσία μετά την ανατροπή του πρώην Προέδρου Μπεν Αλι κατά την λεγόμενη «Αραβική άνοιξη». Αυτή η υπόθεση που ξεκίνησε από την υπαρκτή λαϊκή αντίδραση σε ένα αυταρχικό καθεστώς (σταθερό σύμμαχο ως τότε των ιμπεριαλιστών) αξιοποιήθηκε από την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές, για να προχωρήσουν ευρύτεροι σχεδιασμοί, ώστε να διευκολυνθούν οι μπίζνες των μονοπωλιακών ομίλων. Το ίδιο συνέβη και σε άλλες χώρες της Βόρειας Αφρικής, τη Λιβύη και την Αίγυπτο, όπου χρησιμοποιήθηκε το «χαρτί» των ισλαμιστών για το σκοπό αυτό. Τώρα, οι ισλαμιστές στην Τυνησία μπαίνουν πιο πίσω και επανέρχονται στην εξουσία άνθρωποι που στήριξαν τον Μπεν Αλι, όπως ο επικεφαλής του σχετικά νεοσύστατου κόμματος Μπ. Ελσέμπσι που διετέλεσε σε διάφορες υπουργικές θέσεις και στην πρωθυπουργία των προηγούμενων κυβερνήσεων και του Μπεν Αλι.
Το νέο αποτέλεσμα της Τυνησίας εμφανίζεται από τους ιμπεριαλιστές «ως νίκη της δημοκρατίας». Αστοί και οπορτουνιστές πριν από τρία χρόνια εκθείαζαν την «αραβική άνοιξη» ως γνήσια «επανάσταση και λαϊκή εξέγερση». Τα λεγόμενα «αυθόρμητα κινήματα» στη Βόρεια Αφρική και μετά αυτά των «αγανακτισμένων» εμφανίζονταν ως ακομμάτιστα, ακηδεμόνευτα ως το «πραγματικό κίνημα» σε αντιπαράθεση με το κομμουνιστικό κίνημα. Τότε το ΚΚΕ στη χώρα μας είχε λοιδορηθεί από κάθε λογής οπορτουνιστές, επειδή εξηγούσε ότι όχι μόνο δεν πρόκειται για επαναστάσεις που μπορούν να οδηγήσουν τα πράγματα μπροστά αλλά αφορούν σε εκσυγχρονισμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα, ενώ ταυτόχρονα συνέδεε τις εξελίξεις με τα ευρύτερα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις επεμβάσεις με βάση το αμερικανοΝΑΤΟικό σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή».
Πολύ γρήγορα, η ανάλυση του ΚΚΕ επαληθεύτηκε ενώ και νεότερα στοιχεία δείχνουν την εμπλοκή υπηρεσιών ιμπεριαλιστικών χωρών σε πολλές χώρες και σε όλο το τόξο από τη Βόρεια Αφρική ως τη Μέση Ανατολή. Η περίπτωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία και η ενίσχυση των ενόπλων του «Ισλαμικού Κράτους» είναι οι πιο κραυγαλέες αποδείξεις που επιβεβαιώνουν τα όσα μόνο το ΚΚΕ είχε πει, ενώ οι όποιες εναλλαγές στις κυβερνήσεις συνοδεύτηκαν με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Οι κόντρες και διαφοροποιήσεις των εγχώριων αστικών δυνάμεων αφορούν στο ποια θα έχει το πάνω χέρι στην εκμετάλλευση του εργαζόμενου λαού, και ποια θα διαπραγματεύεται με τα μονοπώλια για τα δικά της συμφέροντα. Οι εξελίξεις στην Τυνησία και αλλού, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει ισχυρό επαναστατικό αγωνιστικό κίνημα και Κομμουνιστικό Κόμμα, φέρνουν τραγικά στο προσκήνιο την αλήθεια ότι όσο οι εργάτες, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου μπαίνουν κάτω από τις σημαίες των αστών με όποιον μανδύα (κοσμικό ή θρησκευτικό), όσο δεν έχουν οδηγό την ταξική πάλη, όσο δε συγκρούονται με τους εκμεταλλευτές τους και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής δεν μπορούν να περιμένουν καλύτερες μέρες.
Δ. Κ.
Feeds
