Στη μεγάλη εικόνα, είχαμε μια βδομάδα όπου η Ευρωπαϊκή Ενωση αναδείχθηκε: Σε «δύναμη ειρήνης» με αποφάσεις πολέμου. Σε «προστάτη των αδυνάτων» με αποφάσεις για την επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κράτη - μέλη, την προώθηση νέων μέτρων για παραπέρα μείωση μισθών και συντάξεων, χτύπημα των ΣΣΕ, άγριες περικοπές των κοινωνικών δαπανών. Και μ' αυτήν τη Σύνοδο Κορυφής αποδείχτηκε ότι οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και οι δημοσιονομικοί στόχοι αποτελούν κοινό παρονομαστή για την ΕΕ και τις κυβερνήσεις.

Στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ αποφασίστηκε στρατιωτική διείσδυση και παρουσία της ΕΕ σε μια σειρά γεωγραφικές ζώνες σχεδόν σε όλο τον πλανήτη, για διασφάλιση των συμφερόντων των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών συμφερόντων, σε αντιπαράθεση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Από την άλλη, στη Σύνοδο Κορυφής εκφράστηκαν η έντονη ανησυχία όλων των κυβερνήσεων της ΕΕ για το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και η ανάγκη αναζήτησης συμβιβασμών για το μείγμα της αντιλαϊκής διαχείρισης που θα εμπεριέχει τόσο την τόνωση των επενδύσεων με νέα κονδύλια στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, όσο και τη συνέχιση με αμείωτη ένταση της αντεργατικής πολιτικής για τη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.

Από το σύνολο των εξελίξεων στη βδομάδα που πέρασε έγινε ακόμα πιο καθαρό αυτό που εκτίμησε το ΚΚΕ, ότι: Οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της ΕΕ και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρές καπιταλιστικές χώρες για τον έλεγχο των πηγών και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, αυξάνουν τους κινδύνους γενικευμένης σύγκρουσης. Σημαδεύουν το ματοκύλισμα λαών σε Ουκρανία, Ιράκ, Συρία, Λιβύη και την ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Β. Αφρικής, όπου εξελίσσονται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Αυτοί οι ανταγωνισμοί χαρακτηρίζουν και το νέο γύρο της τουρκικής επιθετικότητας απέναντι στην Κύπρο αυτές τις μέρες, που δεν αντιμετωπίζεται με τις «ευχές» και τις ανέξοδες συστάσεις της ΕΕ, αυτές κινούνται στα πλαίσια των ισορροπιών και της μη διατάραξης των σχέσεων με την Τουρκία.

Στην περίπτωση της Κύπρου είχαμε ένταση των τουρκικών προκλήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ παράλληλα αυξάνονταν οι εταιρείες που εκφράζουν ενδιαφέρον για τους κυπριακούς υδρογονάνθρακες και στην ευρύτερη περιοχή εξελίσσονταν πολεμικές ασκήσεις από Ρωσία και Κύπρο - Ισραήλ. Εδώ, η στάση της ΕΕ στο ζήτημα διέψευσε όσους την πρόβαλλαν ως δήθεν προστάτη του κυπριακού λαού. Διαψεύστηκαν επίσης και οι πανηγυρισμοί ότι η εύρεση φυσικού αερίου θα αποτελούσε «εργαλείο» επίλυσης του Κυπριακού. Αντίθετα, οι οξυμένοι ανταγωνισμοί περιπλέκουν το πρόβλημα, που φέρει ήδη τη σφραγίδα των ευθυνών του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή.

Στο εσωτερικό μέτωπο είχαμε στη βδομάδα που πέρασε τα πανηγύρια για τα οφέλη από τον τουρισμό. Ο «Ριζοσπάστης», με αφορμή τη σχετική φιέστα, αποκάλυψε ότι στις τουριστικές επιχειρήσεις επιβάλλεται εργασιακό καθεστώς γαλέρας. Οτι ο αστικός μύθος πως αν μεγαλώσει η «πίτα» θα φάνε ψωμί και οι εργάτες δεν επιβεβαιώνεται. Αντίθετα, η αύξηση των κερδών των μεγάλων τουριστικών ομίλων φέρνει νέα δεινά στις πλάτες των εργαζομένων του κλάδου. Ο κλάδος έχει μετατραπεί σε «θερμοκήπιο» της πιο σκληρής εκμετάλλευσης και ειδικά για νέους, που, με το πρόσχημα της «πρακτικής» και της «εκπαίδευσης», ξεζουμίζονται στην κυριολεξία. Αποτέλεσμα αυτού του ξεζουμίσματος είναι και τα κέρδη που καταγράφονται.

Σημαντικό στοιχείο της επικαιρότητας ήταν και η κυβερνητική τροπολογία για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία. Οπου αποκαλύφθηκαν οι εξόφθαλμες ομοιότητές της με την αντίστοιχη πρόταση νόμου που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, γι' αυτό άλλωστε δεν καταψήφισε την κυβερνητική πρόταση επιλέγοντας το «παρών». Και οι δύο προτάσεις έδειξαν ότι τους απασχολεί μόνο ένα ζήτημα: Πώς θα καταφέρουν να εισπράξουν με κάθε τρόπο τις «οφειλές» των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών που αδυνατούν να τις αποπληρώσουν. Ούτε ένα σεντ από τα δυσβάσταχτα χαράτσια που φορτώθηκαν με μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους στις πλάτες του λαού δε χαρίζεται. Το μόνο που τους απασχολεί είναι η πορεία των φορολογικών εσόδων του αστικού κράτους, το γεγονός ότι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές «απογειώνονται» με ρυθμό 1 δισ. το μήνα. Η έγνοιά τους είναι πώς θα εισρεύσει περισσότερο χρήμα στα κρατικά ταμεία για την παραπέρα στήριξη του εγχώριου κεφαλαίου και για άλλες κρατικές λειτουργίες, όπως η στήριξη του κρατικού μηχανισμού, η διαχείριση της ακραίας φτώχειας κλπ. Χαρακτηριστικά, ο «Ρ» σημείωσε ότι η λύση για τα λαϊκά στρώματα δεν είναι η «εκτέλεση σε δόσεις», οι «ρυθμίσεις» τύπου... οικογενειακού μνημονίου για κάθε νοικοκυριό, που προτείνουν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση.

Η βδομάδα που πέρασε ήταν αποκαλυπτική και για την επί της ουσίας συναίνεση των κομμάτων της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις κοκορομαχίες. Ισα που κούνησε το δαχτυλάκι της η αστική τάξη με τον ισχυρισμό ότι «τρομάζουν οι αγορές» από την πολιτική αστάθεια και αμέσως έσπευσαν να ανταποκριθούν τόσο τα κόμματα της συγκυβέρνησης, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση. Κοκορομάχησαν για το ποιος «αποσταθεροποιεί τη χώρα» και ύμνησαν την ανάγκη για «εθνική συνεννόηση» για έναν και μοναδικό στόχο: Τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, τη συνέχιση του αντιλαϊκού δρόμου της ΕΕ και της ανάπτυξης, με σκοπό τα κέρδη του κεφαλαίου. Σ' αυτήν την κατεύθυνση και οι δυο επιχειρούν μια μαζική εκπαίδευση των εργαζομένων στην ανάγκη της «εθνικής συναίνεσης», δηλαδή στην πλήρη υποταγή των εργαζομένων στους στόχους του κεφαλαίου.

Εκεί που η ομοθυμία για «εθνική συνεννόηση» έδωσε ρέστα ήταν στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, όταν ήρθε η ώρα να ψηφιστεί ο προϋπολογισμός της. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, έγινε κατανοητό τι εννοούσε λίγες μέρες πριν ο Αλ. Τσίπρας ότι το «κράτος έχει συνέχεια». Εκεί όπου ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «κυβέρνηση» κατέθεσε έναν προϋπολογισμό ίδιο και απαράλλαχτα αντιλαϊκό με αυτόν της «μνημονιακής» (έτσι τη χαρακτήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ) διοίκησης Σγουρού, περιλαμβάνοντας όλες του τις δεσμεύσεις απέναντι στην κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Γι' αυτό, άλλωστε, η πρόταση προϋπολογισμού στηρίχτηκε και υποστηρίχτηκε από τον «μνημονιακό» Σγουρό, τον «δεξιό» Μαντούβαλο και τον «νεοφιλελεύθερο» Τζήμερο. Και έμεινε ο καθένας χωρίς τη μάσκα του.

Απέναντι στον καλπασμό της αντεργατικής πολιτικής και την, επί της ουσίας, συναίνεση σ' αυτήν, η βδομάδα που πέρασε κατέγραψε και μια άλλη σημαντική εξέλιξη: Ο αριθμός των οργανώσεων που καλούν στο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη ξεπέρασε τις 850! Καρπός μιας σημαντικής δράσης που αναπτύσσεται τις τελευταίες 50 μέρες, με πρωτοβουλία των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ, της ΠΑΣΥ και του ΜΑΣ, σωματείων και συλλόγων που ανέπτυξαν πολύμορφη δραστηριότητα για τα λαϊκά - εργατικά προβλήματα.

Παρά τις αντιξοότητες, ενάντια στο γενικό κλίμα της κούφιας κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης, την εντεινόμενη τεχνητή εκλογολογία, με την καθημερινή ακούραστη δράση, πέφτει ο σπόρος των αυριανών μεγάλων ταξικών αναμετρήσεων. Ενας δρόμος που δεν είναι εύκολος, είναι όμως μονόδρομος για το λαϊκό κίνημα.

Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να πιστεύουν ότι τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου του νησιού, όπως και όλοι οι φυσικοί πόροι του, θα πρέπει να μοιραστούν ακριβοδίκαια μεταξύ των δύο κοινοτήτων, στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης. Η θέση αυτή συμβάλλει στην τουρκική επιθετικότητα

Το θέμα του Κυπριακού συζητήθηκε στη συνάντηση του κ. Σαμαρά με τον Μπ. Ομπάμα τον Αύγουστο 2013 στην Ουάσιγκτον. Ο Αμερικανός Πρόεδρος μίλησε για «παράθυρο ευκαιρίας στο Κυπριακό» και ανέφερε ότι «μας δίνεται μία μεγάλη ευκαιρία, καθώς εδώ και δεκαετίες μιλάμε για τη διένεξη και την ένταση στην Κύπρο.... και νομίζω ότι είμαστε και οι δύο ενθαρρυμένοι από τα μηνύματα που εκπέμπονται από την ελληνική και την τουρκική κοινότητα της Κύπρου».

Το Σεπτέμβρη του 2013, οι υπουργοί της Ελλάδας και της Τουρκίας, Βενιζέλος και Νταβούτογλου, στη συνάντησή τους στη Νέα Υόρκη, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, συμφώνησαν στην άμεση εμπλοκή Ελλάδας και Τουρκίας στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, με απευθείας διαπραγματεύσεις αξιωματούχων των δύο χωρών με τον Τουρκοκύπριο και τον Ελληνοκύπριο διαπραγματευτή αντίστοιχα.

Μετά τη συνάντηση, ο Ευ. Βενιζέλος δήλωσε ότι «η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και η αξιοποίηση όλων των ευκαιριών που μας δίνει η διεθνής νομιμότητα, είναι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε στην περιοχή αυτή». Διαβεβαίωσε, ακόμα, τον Τούρκο ομόλογό του ότι η συνάντηση που είχε νωρίτερα με τους υπουργούς Εξωτερικών της Αιγύπτου και της Κύπρου, με θέμα τον καθορισμό της μεταξύ τους ΑΟΖ, «δεν έχει καμία εχθρική διάθεση σε σχέση με την Τουρκία».

Τέλος Σεπτέμβρη - αρχές Οκτώβρη 2013, ο κ. Σαμαράς επισκέφτηκε και πάλι τις ΗΠΑ και συζήτησε (και πάλι) το Κυπριακό και τις γενικότερες εξελίξεις στην περιοχή.

Το Νοέμβρη του 2013, παρά την ευφορία που καλλιεργήθηκε, ο Ερντογάν δήλωσε στην τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Κιπρίς» ότι «δεν υπάρχει χώρα που ονομάζεται Κύπρος ... υπάρχει βόρεια Κύπρος και μια πράσινη γραμμή μεταξύ της βόρειας και της νότιας Κύπρου...»

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία καλλιεργήθηκαν ψεύτικες προσδοκίες, ωραιοποιήθηκε ο ρόλος της Τουρκίας, που είναι φορέας της κατοχής του βόρειου τμήματος της Κύπρου και αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων του νησιού, και της Ελλάδας. Διαμορφώθηκε το έδαφος για το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη - Ερογλου, που στηρίζεται στη λογική των δύο συνιστώντων κρατών και συνιστά διχοτομική λύση. Αλλά η Τουρκία δεν εξευμενίστηκε ...

Μετά την «κοινή ανακοίνωση», το ίδιο τροπάριο...

Ο γγ του ΟΗΕ, κ. Μουν, σε δηλώσεις του, έκανε λόγο για «πολλά υποσχόμενη στιγμή για την ειρηνευτική διαδικασία στην Κύπρο» και μια «νέα δυναμική που έχει δημιουργηθεί από την κοινή δήλωση που εγκρίθηκε από τον Ελληνοκύπριο και τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, στις 11 Φεβρουαρίου 2014».

Επιπλέον, σημειώθηκε ότι «σε αυτούς τους καιρούς, της μεγάλης αναταραχής στην περιοχή», είναι πιο σημαντική «από ποτέ» η «επίτευξη μιας βιώσιμης διευθέτησης στην Κύπρο προς όφελος όλων των Κυπρίων. Η από καιρό αναμενόμενη λύση στο πρόβλημα της Κύπρου αποτελεί στρατηγική προτεραιότητα για τα Ηνωμένα Εθνη και τη διεθνή κοινότητα».

Αρχές Σεπτέμβρη 2014 , ο γγ του ΟΗΕ και πάλι κάλεσε την ελληνοκυπριακή και την τουρκοκυπριακή πλευρά να κινηθούν σε κατεύθυνση «δομημένων και προσανατολισμένων διαπραγματεύσεων για να φέρουν αποτελέσματα».

Στις 5 Σεπτέμβρη 2014, οι κ.κ. Σαμαράς και Ερντογάν συναντήθηκαν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία, αντάλλαξαν απόψεις και η ελληνική πλευρά έκφρασε την «απογοήτευσή» της για τις προκλητικές δηλώσεις Ερντογάν εκείνων των ημερών, που έθεσε ως προϋπόθεση για την επίτευξη λύσης στο κυπριακό τη συμφωνία για «δύο κράτη».

Σ' αυτήν την πορεία προχώρησαν οι εξελίξεις ...και οι τουρκικές προκλήσεις εντάθηκαν από τις αρχές του Οκτώβρη. Η κυβέρνηση της Τουρκίας δέσμευσε θαλάσσιες περιοχές μέσα στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κύπρου, αμφισβήτησε και πάλι κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου και Ελλάδας, έδωσε εντολή στο σεισμογραφικό σκάφος «Barbaros» να προχωρήσει σε έρευνες σε σημεία όπου ήδη έχουν αρχίσει ή προγραμματίζονται γεωτρήσεις, συνοδεία πολεμικών πλοίων.

Η κυπριακή κυβέρνηση αποφάσισε την αναστολή των συνομιλιών για το Κυπριακό και ανακοίνωσε σειρά άλλων μέτρων, κυρίως παρεμβάσεις, διαβήματα σε διεθνείς οργανισμούς, καλλιεργώντας προσδοκίες για παρέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ.

Αλλά ποια είναι η στάση των ΗΠΑ;

Η εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών δήλωσε ότι οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν «τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στους πόρους της εντός της ΑΟΖ της» αλλά «μπήκε στο ψητό» και ανέφερε πως «οι ΗΠΑ συνεχίζουν να πιστεύουν ότι τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου του νησιού, όπως και όλοι οι φυσικοί πόροι του, θα πρέπει να μοιραστούν ακριβοδίκαια μεταξύ των δύο κοινοτήτων, στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης. Και πιστεύουμε ασφαλώς ότι είναι σημαντικό να αποφεύγονται δραστηριότητες οι οποίες θα μπορούσαν να αυξήσουν τις εντάσεις στην περιοχή».

Η τοποθέτηση αυτή ενισχύει την τουρκική επιθετικότητα και δείχνει την ενίσχυση του σεναρίου που εξετάζουν οι ΗΠΑ και άλλες ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για «λύση πακέτο» που αφορά το Κυπριακό και την ΑΟΖ, για «συνεκμετάλλευση» των ενεργειακών πόρων μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας - Κύπρου.

Οι αντιθέσεις στην περιοχή έχουν βάθος. Η αστική τάξη της Τουρκίας τα «θέλει όλα» και τα διεκδικεί. Απαντάει με ένταση των προκλήσεων στον άξονα Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου - Ισραήλ, δε διστάζει να αναμετρηθεί. `Η να διαπραγματευτεί δημιουργώντας τετελεσμένα. Αυτό δείχνουν οι δηλώσεις του σημερινού πρωθυπουργού Νταβούτογλου, που ανέφερε ( 22/10) ότι «η Τουρκία, με βάση τη συμφωνία που έκανε με την Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου, έχει δικαίωμα να κάνει έρευνες φυσικού αερίου» στα ανοικτά της Κύπρου και «αυτό το δικαίωμα θα το χρησιμοποιεί πάντα».

Τα περί «διεθνούς δικαίου» είναι «παρηγοριά στον άρρωστο», αυτό που κρίνει είναι η δύναμη του ισχυρότερου, οι συσχετισμοί δυνάμεων.

Η εμπλοκή της Ελλάδας και της Κύπρου στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, η στήριξη των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή λειτουργεί σαν το «βάλτο» που ρουφάει το «θύμα» βαθύτερα και βαθύτερα.

Τα δόγματα για «αναβάθμιση της Ελλάδας και της Κύπρου» στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, η μετατροπή τους σε «ενεργειακό κόμβο», αφορούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, δεν έχουν σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα, βάζουν το λαό μας και τον κυπριακό λαό σε περιπέτειες.

Τα γεγονότα μαρτυρούν ότι οι ανταγωνισμοί εκδηλώνονται σε ανώτερο επίπεδο και ακόμα και σε περίπτωση προσωρινού συμβιβασμού οι αιτίες της όξυνσης των προβλημάτων θα παραμένουν.

Οι λαοί έχουν υποχρέωση να βγάλουν συμπεράσματα. Δίκαιες λύσεις μέσα σε ένα άδικο σύστημα και μ' αυτόν τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων δεν υπάρχουν.

Η υποστήριξη των κυριαρχικών δικαιωμάτων, η καταδίκη της τουρκικής προκλητικότητας είναι ανάγκη να συνδυαστούν με την ισχυροποίηση της εργατικής, λαϊκής πάλης ενάντια στα μονοπώλια, το εκμεταλλευτικό σύστημα, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς, ώστε να αναπτυχθεί η αυτοτελής πολιτική πάλη των λαών της περιοχής που θα ανοίξει το δρόμο για να γίνουν νοικοκύρηδες στον τόπο τους και να κατακτήσουν αυτά που τους ανήκουν, να συγκροτήσουν τις συμμαχίες που αντιστοιχούν στα δικά τους συμφέροντα και ανάγκες.

Είμαστε αισιόδοξοι αλλά αυτό δε σημαίνει ότι επαναπαυόμαστε. Γιατί κρινόμαστε καθημερινά από τη δουλειά μας, από το πώς καταφέρνουμε να χτίζουμε μια γερή επαναστατική οργάνωση. Με χαρακτηριστικά «παντός καιρού», που να στέκεται επάξια ως νεολαία του ΚΚΕ. Ωστε να προετοιμάζεται, να δυναμώνει, αποκτώντας μεγαλύτερη ικανότητα να τραβάει τους νέους των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων στην πάλη για την ανατροπή της βαρβαρότητας του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό.

Σήμερα υπάρχουν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις που μπορούν να εξασφαλίσουν για το λαό και τη νεολαία μια ανώτερη ζωή, ασύγκριτα καλύτερη από αυτήν που ζούμε σήμερα. Οι δυνατότητες της ανθρώπινης εργασίας και παραγωγής, τα επιτεύγματα της επιστήμης, οι τεχνολογικές καινοτομίες και εξελίξεις είναι τεράστιες αλλά ενσωματώνονται αντιδραστικά στην καπιταλιστική παραγωγή, υποτάσσονται στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Από παράγοντες που θα μπορούσαν να ανεβάσουν το επίπεδο ζωής, να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της νεολαίας, να μειώσουν το χρόνο εργασίας εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα δουλειά σε όλους, γυρνάνε «μπούμερανγκ» σε παράγοντες που αξιοποιεί η αστική τάξη για την ένταση της εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα, η επίδραση της αντεπανάστασης, της υποχώρησης του εργατικού κινήματος είναι μακροχρόνια. Πολύ περισσότερο που οι νέοι, οι οποίοι ηλικιακά μπορούν να ενταχθούν στην ΚΝΕ σήμερα, είναι γεννημένοι μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές και προέρχονται από οικογένειες που συνήθως ασκούν αρνητική επιρροή, γιατί βρίσκονται κάτω από την επίδραση του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού ή έχουν γενικότερη εχθρική στάση απέναντι στην κομμουνιστική ιδεολογία και τη σοσιαλιστική προοπτική.

Σε αυτό το έδαφος ο αντίπαλος, οι αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, έχουν προσαρμόσει και οξύνουν την επίθεση. Μας λένε με διάφορους τρόπους ότι αυτά «δε γίνονται», είτε λέγοντας ότι ο σοσιαλισμός οικοδομήθηκε και απέτυχε είτε λέγοντας ότι είναι στόχος ενός απώτερου μέλλοντος, της «δευτέρας παρουσίας». Και με τη μία και με την άλλη γραμμή, αυτό που λένε είναι ότι οι νέοι άνθρωποι, που έχουν να ζήσουν όλη τη ζωή μπροστά τους, πρέπει τελικά να συμβιβαστούν στα σημερινά δεδομένα, στα ψίχουλα που τους πετάνε.

Αυτό μεγαλώνει τη δική μας ευθύνη, ώστε ο σοσιαλισμός, η δυνατότητα δηλαδή να ζήσουμε καλύτερα, να μην είναι ούτε μια γενική διακήρυξη, ούτε απλά να εμφανίζεται ως «αξίωμα», κάτι μακρινό για τους νέους των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, ως ιδανικό και ως αναγκαιότητα της σημερινής πάλης, μπορεί να κατακτιέται από τους νέους και τις νέες μέσα από τη γνώση, ως δυνατότητα της εποχής μας, μέσα από την πείρα, τη συμμετοχή τους στον αγώνα, ως σημερινή απαίτηση της κοινωνικής προόδου.

Γι' αυτό πρέπει να αξιοποιήσουμε τα πλεονεκτήματα που έχουμε: Την επαναστατική μας πολιτική, το Πρόγραμμα του Κόμματός μας, που ενσωματώνει και τα συμπεράσματα από την ιστορική πείρα του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, από τις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης. Καθώς επίσης και τις δυνατότητες που γεννάει η ίδια η εξέλιξη του καπιταλισμού, η συνεχιζόμενη σήψη του. Γιατί η καπιταλιστική κρίση και τα συντρίμμια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που μαίνεται σε διάφορα σημεία του πλανήτη δίνουν μεγαλύτερες ευκαιρίες και δυνατότητες να προβληθεί η στρατηγική μας, να ανοιχτούν πλατιά ζητήματα για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης στον αντίποδα του καπιταλιστικού, να αναδειχθεί η επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Δεν είναι μικρά τα βήματα που έχουμε κατακτήσει, ούτε κατακτήθηκαν χωρίς κόπο, αυτόματα. Στους παράγοντες ισχυροποίησης της Οργάνωσης που είχαμε θέσει στο 10ο Συνέδριό μας, είχαμε σε δεσπόζουσα θέση συνολικά την άνοδο της ιδεολογικής δουλειάς, την αφομοίωση της αντίληψής μας για το σοσιαλισμό, τη γνώση της Ιστορίας μας. Καταβάλαμε συστηματικές προσπάθειες, με σχέδιο και επιμονή, συγκρουστήκαμε με λαθεμένες αντιλήψεις και είχαμε αποτελέσματα.

Δεν μπορούμε, όμως, να αρκεστούμε στα βήματα που μετρήσαμε, για παράδειγμα, στην οργανωμένη συζήτηση που έγινε πάνω στα ντοκουμέντα του Κόμματος, στη βελτίωση των συστημάτων εσωοργανωτικής μόρφωσης, στο γεγονός ότι υλοποιήσαμε ορισμένα προγράμματα μαθημάτων ενιαία σε όλες τις ΟΒ κ.ά. Αυτά είναι η βάση, είναι οπωσδήποτε εκεί που θα πατήσουμε αλλά δεν μπορεί να μείνουμε εκεί.

Χρειάζεται να ανέβει αισθητά η ιδεολογικοπολιτική στάθμη της οργάνωσης. Είναι κρίσιμος παράγοντας συνολικά για την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση στις γραμμές της ΚΝΕ, για τη φυσιογνωμία της Οργάνωσης και την κατάκτηση των χαρακτηριστικών που επιδιώκουμε ως νεολαία του ΚΚΕ. Για τη βελτίωση της εσωτερικής λειτουργίας και ζωής της Οργάνωσης, το ανέβασμα της ικανότητάς μας να διεξάγουμε εύστοχα και μαχητικά τη διαπάλη σε όλους τους χώρους της νεολαίας και με όλα τα αστικά και μικροαστικά ρεύματα, για τη δημιουργία προϋποθέσεων να δρούμε με όρους μορφωτικής - ιδεολογικής - πολιτιστικής αντεπίθεσης.

Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ποιοτική αναβάθμιση του περιεχομένου, της συζήτησης, πρώτα απ' όλα, της ΟΒ και όλων των οργάνων. Αυτό να εκφράζεται συνολικά στη ζωή της ΟΒ, την πολύπλευρη δράση της για την παρέμβαση στους νέους και τις νέες του χώρου ευθύνης της. Να εκφράζεται, επίσης, με τη στάση του νέου αγωνιστή απέναντι στη γνώση και τη μόρφωση. Ενώ δηλαδή το σύστημα μας θέλει αμόρφωτους, με ορισμένες σκόρπιες γνώσεις και δεξιότητες, εμείς πρέπει να επιδιώκουμε την ουσιαστική μόρφωση, που είναι πολύπλευρη, ακονίζει την κριτική σκέψη αλλά και την ταξική συνειδητοποίηση. Ανεξάρτητα από το επίπεδο της αστικής εκπαίδευσης, των σπουδών, της ειδίκευσης, ο νέος αγωνιστής πρέπει να είναι φιλομαθής, να «ψάχνεται», να έχει ανησυχία για να γίνεται όσο καλύτερος μπορεί στον αγώνα. Να ανέβει έτσι η σχέση με το μαρξιστικό βιβλίο, την προοδευτική λογοτεχνία, η καθημερινή σχέση με τον κομματικό Τύπο, την ΚΟΜΕΠ. Να εκφράζεται δηλαδή στην πράξη. Να λειτουργεί ως υποδομή στα συστήματα εσωκομματικής μόρφωσης, να αλληλοσυμπληρώνεται η οργανωμένη δουλειά που κάνουμε και οι στόχοι που βάζουμε για ένα ολόκληρο πλέγμα προγράμματος μαθημάτων σε όλη την κλίμακα της Οργάνωσης, με την προσωπική προσπάθεια του καθενός, την ατομική προσπάθεια, πρώτα των στελεχών, για μετάδοση της μαρξιστικής μόρφωσης.

Εχει μεγάλες απαιτήσεις η επεξεργασία για να απαντάμε εύστοχα στην ιδεολογικοπολιτική πίεση, στις αντιλήψεις που καλλιεργεί αντικειμενικά η κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας. Με γνώση και μελέτη κάθε χώρου να αντιπαλεύουμε την παρέμβαση των άλλων κομμάτων, των μηχανισμών του κράτους, της εργοδοσίας, το ρεφορμισμό και οπορτουνισμό. Πιο ολοκληρωμένα χρειάζεται να σχεδιάσουμε την αντιπαράθεση με το περιεχόμενο της αστικής εκπαίδευσης, σε όλες τις βαθμίδες που δρουν τα μέλη της ΚΝΕ, στα σχολεία, στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, στις τεχνικές σχολές. Γνωρίζουμε ότι στους χώρους εκπαίδευσης η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη είναι πιο απαιτητική, η επίδραση της αστικής ιδεολογίας είναι συστηματική και επεξεργασμένη, βρίσκουν χώρο να ανθίσουν όλες οι εκφάνσεις του οπορτουνισμού. Η μαχητική απάντηση στις αντιεπιστημονικές θεωρίες που διδάσκονται, στη διαστρέβλωση της Ιστορίας πρέπει να συνδεθεί με τη δουλειά ώστε να κατανοούν τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, ιδιαίτερα όσοι βρίσκονται στον αγώνα, ότι τις όποιες γνώσεις παίρνουν πρέπει να τις θέσουν στην υπηρεσία των κοινωνικών και λαϊκών αναγκών. Επιδιώκουμε δηλαδή να δρούμε με όρους ιδεολογικής αντεπίθεσης, ώστε να δυναμώνει ένα συνολικό ρεύμα αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη ιδεολογία και τον οπορτουνισμό, που να καλλιεργεί κριτήρια, αξίες και ιδανικά, την πρωτοπόρα στάση στον αγώνα, τη συλλογικότητα. Να εμπνέει. Να οξύνεται έτσι και η διαπάλη μέσα στο κίνημα, στο περιεχόμενο της πάλης.

Η ιδεολογικοπολιτική στάθμη της οργάνωσης κρίνεται καθημερινά. Στην επαφή μας με τη νεολαία, ώστε να διαμορφώνονται σωστά κριτήρια και αντανακλαστικά απέναντι σε κάθε πιθανή εξέλιξη, με στόχο την ενίσχυση της ταξικής πάλης. Για να διαμορφώνουμε το έδαφος ώστε να καρπίσει η αντικαπιταλιστική πάλη για το σοσιαλισμό, να δημιουργούμε εμπόδια στις προσπάθειες ενσωμάτωσης νεανικών αγώνων και ξεσπασμάτων από το αστικό πολιτικό σύστημα. Με στόχο να μεγαλώνει ο κύκλος νέων γύρω μας που παλεύουν μαζί μας, που νοιώθουν κοντά στο ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση. Να συγκροτείται μια ευρύτερη πρωτοπορία νεανικών δυνάμεων, νέων αγωνιστών που μπορεί να ωριμάζει την επιλογή τους να οργανωθούν στην ΚΝΕ. Γιατί για να επιλέξει κάποιος σήμερα το δρόμο της οργανωμένης πάλης, της κομμουνιστικής στράτευσης και, πολύ περισσότερο, για να κρατήσει σταθερή αγωνιστική πορεία, δεν αρκεί ένα ξέσπασμα του αγώνα. Η συμμετοχή του στην πάλη χρειάζεται να γονιμοποιείται από την επαναστατική πολιτική, ώστε να αποκτάει σταθερό υπόβαθρο και πυξίδα, αντοχή, συνέχεια, επίγνωση των δυσκολιών και της απόφασης, περηφάνια και ανυποχώρητη στάση. Για να αντέξει σε μακρόχρονο και δύσκολο αγώνα.

Μόνο έτσι μπορούν να αποκτούνται, να γίνονται σταθερά σε βάθος χρόνου, να εμπεδώνονται τα επαναστατικά χαρακτηριστικά μας. Για να μπορεί να ανταποκρίνεται η ΚΝΕ στο βασικό καθήκον της διαπαιδαγώγησης των μελών της, της οικοδόμησης επαναστατικής συνείδησης και προσωπικότητας, της προετοιμασίας των μελών της να αποτελέσουν το πρωτοπόρο δυναμικό που θα τροφοδοτεί το Κόμμα μας, το ΚΚΕ.

Μας απασχολεί συχνά το ζήτημα της λεγόμενης αφομοίωσης στην Οργάνωση. Οταν μιλάμε για την αφομοίωση μιλάμε πρώτα από όλα για τη στοιχειώδη αφομοίωση της κομμουνιστικής ιδεολογίας, την αφομοίωση από τα μέλη της ΚΝΕ του Προγράμματος του Κόμματος, των ντοκουμέντων και επεξεργασιών του, των συμπερασμάτων από την Ιστορία του αλλά και των σύγχρονων συμπερασμάτων από την εξέλιξη της ταξικής πάλης. Αρα μας απασχολεί εάν μόνιμα και σταθερά η καθοδηγητική δουλειά, η λειτουργία και η δράση μας διαμορφώνουν αυτές τις προϋποθέσεις.

Αυτές οι πλευρές θέλουμε σε μεγάλο βαθμό να περάσουν και απ' όλη τη δράση που θα αναπτύξουμε μπροστά στον εορτασμό των 100 χρόνων ζωής και δράσης του ΚΚΕ και των 50 χρόνων της ΚΝΕ. Για να γνωρίσουμε την Ιστορία του Κόμματος και τα συμπεράσματα που βγάζουμε, να εμπνευστούμε από την ηρωική του πορεία, να συνδέσουμε αυτά τα διδάγματα με τα σημερινά καθήκοντα της ταξικής πάλης. Να τιμήσουμε στην πράξη τον εορτασμό, σε συλλογικό και ατομικό ο καθένας επίπεδο. Είμαστε πεισμένοι ότι ο αιώνας που τώρα ξεκίνησε, ο 21ος, θα είναι αιώνας νέων κοινωνικών εξεγέρσεων και σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Δεν μπορούμε να ξέρουμε σίγουρα πότε θα εκδηλωθούν, ξέρουμε όμως στα σίγουρα ότι από σήμερα πρέπει να προετοιμαζόμαστε ολόπλευρα, ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά. Γι' αυτό είμαστε απαιτητικοί από τους εαυτούς μας.