Και η απάντηση του υπουργού ήταν πως δε θα... αυξηθεί η συμμετοχή! Δηλαδή δε θα φτάσει στο ανώτερο επίπεδο συμμετοχής 25%... Μπορεί η απάντηση να θυμίζει το Χότζα με τις συμβουλές του προς το χωρικό, αλλά με τέτοιες αποφάσεις «καμαρώνει» η κυβέρνηση ότι πιάνει τους στόχους στη φαρμακευτική δαπάνη μειώνοντας την ετήσια κατά κεφαλήν δημόσια φαρμακευτική δαπάνη κατά 51,8% μέσα σε μια τετραετία. (Από 444 ευρώ το 2009, σε 214 ευρώ το 2013, όταν ο αντίστοιχος μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι 230 ευρώ).

Το ακριβότερο φάρμακο που χρησιμοποιούν οι άρρωστοι με Αλτσχάιμερ είναι ένα διαδερμικό αυτοκόλλητο που στοιχίζει 80 ευρώ το μήνα. Δηλαδή ο άρρωστος πληρώνει 8 ευρώ συμμετοχή. Το φάρμακο αυτό το χρησιμοποιούν 30.000 άρρωστοι, οι οποίοι πληρώνουν συμμετοχή 240.000 ευρώ το μήνα ή 2,88 εκατ. ευρώ το χρόνο!

Δηλαδή οι 30.000 άρρωστοι χαρατσώνονται άμεσα με 2,88 εκατ. ευρώ το χρόνο και μαζί με τον ΕΟΠΥΥ συνεισφέρουν στην κερδοφορία της πολυεθνικής που παράγει το φάρμακο...

Πολλή κουβέντα γίνεται από την Κυριακή για το «μέλλον της Ευρωζώνης» και τις εξελίξεις που σηματοδοτεί το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γερμανία. Τι ξεφεύγει απ' όσα γράφονται και ακούγονται; Οτι στη Γερμανία, ανεξάρτητα από το ποιος βγήκε πρώτος και ποιος δεύτερος, κυρίαρχα είναι τα κόμματα της διαχείρισης: Από το κόμμα της Μέρκελ μέχρι το Die Linke. Αυτό σημαίνει ότι τα χειρότερα είναι μπροστά, πρώτα και κύρια για τους εργαζόμενους και το λαό της Γερμανίας, ενάντια στον οποίο θα στραφεί με μεγαλύτερη ένταση η νέα κυβέρνηση, για να διασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών μονοπωλίων και τη θέση τους στην Ευρωζώνη και παγκόσμια. Με αυτά τα κριτήρια η νέα κυβέρνηση θα διαμορφώσει τη στάση της και απέναντι στο συνολικό ζήτημα της κρίσης στην Ευρωζώνη. Θυμίζουμε ότι τον περασμένο Δεκέμβρη, το περιοδικό «Spiegel» είχε αποκαλύψει σχέδια για αύξηση του ΦΠΑ από το 7% στο 19%, μείωση κατά 10 δισ. ευρώ στις φαρμακευτικές δαπάνες, αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης πέρα από τα 67 έτη, μείωση των κοινωνικών παροχών σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού (χήρες, ανύπαντρες μητέρες) και στις δημόσιες δαπάνες για έργα υποδομών.

Ενα ντοκιμαντέρ του BBC διερευνά τις συνθήκες μαζικής παραγωγής ρούχων στις βιομηχανίες του Μπανγκλαντές για λογαριασμό γνωστών εταιρειών. Σε μια από αυτές, οι εργάτες δουλεύουν 19 ώρες για 2 δολάρια και τα βράδια οι πόρτες κλειδώνουν, για να μη δραπετεύσει κανείς. Το συγκεκριμένο εργοστάσιο είχε πιάσει φωτιά στο παρελθόν. Σε άλλες βιομηχανίες, που συνεργάζονται με γνωστές αλυσίδες, τα κτίρια που στεγάζονται είναι ερείπια. Ενα από αυτά είχε σημάδια από πυρκαγιά που ξέσπασε τον περασμένο Νοέμβρη, σκοτώνοντας περισσότερους από εκατό εργαζομένους. Η βρετανική εταιρεία, με την οποία συνεργάζεται το κάτεργο, κατηγορήθηκε ότι αρνείται να πληρώσει αποζημιώσεις στις οικογένειες των νεκρών. Ετσι διαμορφώνουν οι πολυεθνικές τα υπερκέρδη τους: Ρουφώντας κυριολεκτικά και εξοντώνοντας εργάτες. Και μπορεί στον «ανεπτυγμένο» καπιταλισμό να ισχυρίζονται κάποιοι ότι έχουν βελτιωθεί οι όροι με τους οποίους αποσπάται η υπεραξία, τα 19ωρα όμως δεν παύουν να είναι πραγματικότητα για χιλιάδες εργάτες, ενώ πολλές βιοτεχνίες με μετανάστες στα υπόγεια της Πατησίων και αλλού, δεν απέχουν πολύ από τα κάτεργα του Μπαγκλαντές.

Καταλαβαίνουμε τη θλίψη και τη μοναξιά του έτσι όπως κοίταζε από το βήμα τους συγκεντρωμένους και διαπίστωνε ποιοι είναι οι απεργοσπάστες. Από έναν χώρο χιλιάδων εργαζομένων, τους ΟΤΑ, από τους οποίους εκλέγεται και στους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλο αριθμό οργανωμένων δυνάμεων, δεν υπήρχε ψυχή από κάτω, γιατί ακριβώς η απεργοσπασία πάει σύννεφο. Καταλαβαίνουμε τη θλίψη του από τη διαπίστωση ότι και από τους καθηγητές που επίσης διαθέτει μια δύναμη ο ΣΥΡΙΖΑ λιγοστοί ήταν οι απεργοί. Οι υπόλοιποι είχαν πάει και χτες στη δουλειά, όπως είχαν κάνει και προχτές. Ας μη συνεχίσουμε την αναφορά σε χώρους όπου στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν εξετάσεις απεργοσπασίας κι έχουν κάνει δόγμα το «δηλώνουμε ασθένεια τη μέρα της απεργίας για να μη χαθεί το μεροκάματο». Τα ξέρει όλα και με ονόματα ο Χαρίσης.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχύει το «λίγη τσίπα δε βλάπτει». Εχουν μακρά ιστορία τα στελέχη του στην προβοκάτσια απέναντι στο ταξικό κίνημα. Αλλά πάει πολύ να εγκαλούν για βοήθεια στο κεφάλαιο τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αυτοί που έχουν θεό τους την «ανταγωνιστικότητα», αυτοί που ακόμα και χτες από το βήμα της συγκέντρωσης της ΑΔΕΔΥ καλούσαν τους εργαζόμενους να παλέψουν για έναν πιο δίκαιο καπιταλισμό. Αυτοί που «με τα τέσσερα» έχουν υπερψηφίσει τη «Λευκή Βίβλο για την Ανταγωνιστικότητα, την Ανάπτυξη, την Απασχόληση», το Ευαγγέλιο, δηλαδή, του κεφαλαίου το οποίο το παρουσίαζαν και σαν προοδευτικό εργαλείο. Αυτοί που σήμερα - σήμερα ακριβώς - ψάχνουν σωτηρία για τον καπιταλισμό σ' ένα «νέο New Deal», όπως δηλώνει αριστερά και δεξιά ο Α. Τσίπρας, ψάχνουν δηλαδή τρόπο να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι δεν πρέπει να χτυπήσουν αλύπητα τους καπιταλιστές ακριβώς την ώρα της κρίσης του συστήματός τους, αλλά να πάνε μαζί τους για να σωθεί το σύστημα.

«Είναι εθνικό καθήκον -θα μπορούσε κανείς να πει- η επίτευξη βιώσιμης δημοσιονομικής ισορροπίας. Μόνον έτσι θα απελευθερωθούν πόροι για τη χρηματοδότηση της αναπτυξιακής διαδικασίας, των επενδύσεων και ενός νέου και επίσης βιώσιμου κοινωνικού κράτους». Αυτά έγραφε στο κύριο άρθρο της η χτεσινή «Ημερησία». Οταν ακούς από τους αστούς για «βιώσιμη δημοσιονομική ισορροπία», να καταλαβαίνεις μόνιμη και διαρκή λαϊκή φοροληστεία, αφού οι κυβερνήσεις φοροαπαλλάσσουν το κεφάλαιο, ήδη υπάρχει η εξαγγελία του πρωθυπουργού από τη ΔΕΘ για μείωση στο 15%, και ταυτόχρονα συνεχείς δραστικές περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό, για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια κλπ. Αυτό εννοούν με το «νέο βιώσιμο κοινωνικό κράτος» και το προβάλλουν για να δείξουν τάχα ευαισθησία απέναντι στο λαό που ξεζουμίζουν ώστε να ανέχεται την αντιλαϊκή πολιτική. Ομολογούν δε, πως αυτά τα δύο χρειάζονται γιατί έτσι θα γεμίσουν τα κρατικά ταμεία χρήμα για να τους δοθεί να κάνουν επενδύσεις και να κερδοφορούν. Αλλωστε καμιά καπιταλιστική επένδυση δε γίνεται χωρίς τη συμβολή του κράτους.

Τον όρο «οικονομική αυτοτέλεια» της Τοπικής Διοίκησης επαναλαμβάνουν το τελευταίο διάστημα δήμαρχοι και περιφερειάρχες της χώρας σαν αίτημα για να βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση δήμων και περιφερειών. Τι σημαίνει αυτό; Φορολόγηση των εργατικών λαϊκών νοικοκυριών. Δήμοι και Περιφέρειες θα επιβάλλουν πρόσθετη φορολόγηση ή θα παρέχουν ανταποδοτικές υπηρεσίες με στόχο την αύξηση των εσόδων τους. Δηλαδή, αύξηση δημοτικών τελών μέσω της ΔΕΗ, αύξηση τροφείων σε παιδικούς σταθμούς, επί πληρωμή υπηρεσίες Πρόνοιας, Αθλητισμού, Πολιτισμού. Η λογική αυτή βρίσκεται στην προμετωπίδα δυνάμεων όπως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ. Και ο λαός πρέπει να μην πέσει στην παγίδα. Οσοι εκλεγμένοι και τα κόμματα που τους στηρίζουν μιλούν για οικονομική αυτοτέλεια, είναι οι ίδιοι που τα προηγούμενα χρόνια συναίνεσαν στη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς τους δήμους, στη λογική της ανταποδοτικότητας και στη λογική της συρρίκνωσης και της συγχώνευσης, της παροχής έργου και υπηρεσιών σε ιδιώτες και τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις.