Είπε στην ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο ο Γιούνκερ: «Οι πολίτες χάνουν την πίστη τους, οι εξτρεμιστές της αριστεράς και της δεξιάς δημιουργούν προσκόμματα στο έργο μας και οι ανταγωνιστές μας επωφελούνται. Είναι πλέον καιρός να δώσουμε νέα πνοή στο ευρωπαϊκό σχέδιο. Εάν θέλουμε να διαδραματίσουμε κάποιο ρόλο στο μέλλον, πρέπει να αναλάβουμε δράση τώρα. Από εμάς εξαρτάται να διασφαλίσουμε ότι το αποτύπωμα του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου θα είναι εμφανές σε ό,τι κάνουμε. Διότι η Ευρώπη είναι η ασπίδα προστασίας για όλους εμάς που μπορούμε να θεωρούμε τη θαυμαστή αυτή ήπειρο σπίτι μας. Σας καλώ σε ένα νέο ξεκίνημα για την Ευρώπη». Με την επικίνδυνη αντιδραστική θεωρία των «δύο άκρων» στην πρώτη γραμμή, το «νέο» ξεκίνημα για την ΕΕ του Γιούνκερ.

Το «κοινωνικό μοντέλο» της ΕΕ είναι γνωστό: Τεράστια φτώχεια, τεράστια ανεργία, αφού είναι προαπαιτούμενα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Το πολύ πολύ κανένα ψίχουλο σαν το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, να μειώσουν λιγάκι την πείνα τους οι εξαθλιωμένοι. Γι' αυτό, άλλωστε, παίρνουν τα μέτρα τους, ιδεολογικά και κατασταλτικά, με σημαία τη «θεωρία των δύο άκρων» με το στόχαστρο στραμμένο στο εργατικό κίνημα, στην ταξική πάλη. Ετσι κι αλλιώς, το «άλλο άκρο» είναι παιδί τους και το έχουν εφεδρεία ...γιατί όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος...

Είπε, επίσης, ο Γιούνκερ: «Από την Ουκρανία ως τη Συρία, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, η γειτονιά μας παραμένει ασταθής και ευμετάβλητη. Οι πολυάριθμοι πρόσφυγες που φθάνουν στα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον, μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να συνδυάσουμε την επίδειξη αλληλεγγύης με το αίτημα για ασφαλή σύνορα. Και οι διασυνοριακές απειλές κατά της υγείας, όπως η επιδημία του Εμπολα, δημιούργησαν στους πολίτες φόβους απόλυτα κατανοητούς. Δεν μπορούμε να παραβλέπουμε αυτά τα τεράστια προβλήματα, και δε θα το κάνουμε». Πράγματι, στις περιγραφές είναι πρώτοι. Ομως δεν είναι -και- η ΕΕ, που, ως διακρατική καπιταλιστική ένωση, με τις επεμβάσεις και τις παρεμβάσεις της για λογαριασμό των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, αποτελεί έναν παράγοντα δημιουργίας αυτών των προβλημάτων; Τι ρόλο έπαιξε η ΕΕ στην Ουκρανία, στη Συρία, στο Ιράκ, στη Μ. Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική;

Πίσω από τα υποτιθέμενα στεναχωρημένα λόγια «συμπόνιας και αλληλεγγύης», κρύβεται η προσπάθεια να αξιοποιηθούν τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής για μια νέα επίθεση σε βάρος των λαών. Υποκρισία...

«Πόσο μπορεί να επηρεαστεί το τουριστικό ρεύμα προς τη χώρα αν το κόστος των αερομεταφορών, μετά την ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων, κάνει ασύμφορη την άφιξη τουριστών; Πόσο θα επηρεαστεί η τουριστική βιομηχανία και οι συνδεδεμένοι με αυτήν τομείς; Νοιάζεται κανείς;». Αυτά έγραφε η «Αυγή» 22/10/2014, ως μερικά επιχειρήματα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων. Γιατί βεβαίως, εξετάζοντας την υπόθεση από την άποψη των καπιταλιστικών συμφερόντων, η απαίτηση για μεγάλη κερδοφορία των ιδιοκτητών των αεροδρομίων κατακτιέται βάζοντας μεγάλα τέλη στις αεροπορικές εταιρείες και μπορεί να πλήξει τον τουρισμό και τις αερομεταφορές. Αλλωστε τέτοια είναι η βάση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Ετσι, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, τα αεροδρόμια πρέπει να είναι κρατικής ιδιοκτησίας, για να έχουν φτηνά τέλη ακόμη και με ζημιές, σαν κρατικές εταιρείες, προκειμένου να ενισχύονται τα κέρδη των τουριστικοεπιχειρηματιών, των αερομεταφορών κλπ. «Κράτος στρατηγείο» το έλεγε το ΠΑΣΟΚ, «κράτος εργαλείο αναπτυξιακού σχεδιασμού», το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σιγά που νομίσατε ότι θέλει αεροδρόμια στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών...