Η αναφορά στον προϋπολογισμό μάς δίνει ένα παράδειγμα: Την ώρα που ο αστικός Τύπος και ένας ευρύτερος κύκλος μέσων ενημέρωσης, που ξεκινούν με αφετηρία το «ένα το κρατούμενο η ΕΕ και τα καπιταλιστικά κέρδη», ανταλλάσσουν «βέλη» για το αν πρέπει μ' αυτόν ή τον άλλο τρόπο να εξασφαλιστούν τα κέρδη των καπιταλιστών, ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί με την εκτίμηση ότι «ο κρατικός προϋπολογισμός του 2015 αποτυπώνει το στόχο της κυβέρνησης για συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης και επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων, οι οποίες υπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου, δηλαδή την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Επιβεβαιώνεται ότι η αντιλαϊκή πολιτική, τα βάρβαρα μέτρα, οι φόροι και τα χαράτσια θα συνεχιστούν και στη φάση της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτές οι αναδιαρθρώσεις αφορούν τη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας και τη δημιουργία ενός ακόμα πιο ευνοϊκού περιβάλλοντος για την προσέλκυση και προστασία των επενδύσεων».

Κάναμε, δηλαδή, καθαρό, ως ΚΚΕ, γιατί ακριβώς αυτό είναι ο «Ριζοσπάστης», ότι η φοροεπιδρομή αναμένεται να συνεχιστεί και για το 2015, οδηγώντας σε επιπλέον επιβάρυνση των λαϊκών νοικοκυριών κατά 1,5 δισ. ευρώ, την ίδια ώρα που για τα φορολογικά έσοδα από τις επιχειρήσεις προβλέπεται νέα μείωση κατά 100 εκατομμύρια ευρώ. Και ότι, παρά την αύξηση των φορολογικών εσόδων, προβλέπεται και νέα μείωση των χρηματοδοτήσεων για την Παιδεία, την Υγεία, τους φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης και τους ΟΤΑ. Δείξαμε ότι ο προϋπολογισμός συντάχθηκε με βάση τους νέους, πιο αυστηρούς, κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας που καθορίζονται από τη νέα οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ, δηλαδή από το μνημόνιο διαρκείας που αφορά όλα τα κράτη - μέλη της.

Και από αυτήν τη σκοπιά, τονίσαμε ότι τόσο το κλίμα αναμονής όσο και η καλλιέργεια ελπίδων για ένα άλλο μείγμα διαχείρισης στο σημερινό πλαίσιο ευνοούν τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και οδηγούν στην ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Και άρα από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων αποτελεί μονόδρομο για την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα η αποφασιστική οργάνωση της λαϊκής πάλης και η οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας για την απόκρουση των επιδιώξεων του κεφαλαίου, για την ανακούφιση του λαού, αλλά και για την προοπτική του.

Ο τρόπος που ο «Ριζοσπάστης», δηλαδή το ΚΚΕ, επιλέγει να τοποθετηθεί έτσι απέναντι στον κρατικό προϋπολογισμό, να τον ξετινάζει και να έχει «διά ταύτα» που να λέει στην εργατική τάξη τι πρέπει να κάνει, αποκτά ξεχωριστή σημασία παραμονές της πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας που έχει οριστεί για την ερχόμενη Πέμπτη 27 Νοέμβρη. Την ώρα, δηλαδή, που ο μηχανισμός προπαγάνδας της αστικής τάξης πασχίζει να πείσει την εργατική τάξη ότι πρέπει να συναινέσει στη σφαγή της και ταυτόχρονα ο αστικός πολιτικός κόσμος αναλώνεται σε παζάρια συνεννοήσεων για το πώς θα διασφαλιστεί η καπιταλιστική ανάκαμψη.

Η δική μας απάντηση είναι απόλυτα ξεκάθαρη: Η εργατική τάξη πρέπει να τα δώσει όλα για την επιτυχία της απεργίας της και μάλιστα έτσι που η απεργία να ανοίγει το δρόμο και για τη συνέχεια αυτής της πάλης. Συνεπείς σ' αυτήν την κατεύθυνση, σ' όλη τη διάρκεια της βδομάδας, δεν αρκεστήκαμε να μιλάμε γενικά για την απεργία, αλλά και να αποκαλύπτουμε όλους εκείνους που λυτοί - δεμένοι έχουν πέσει με τα μούτρα στη δουλειά για να μη γίνει η απεργία: Από αυτούς που δε γράφουν λέξη για την απεργία, έως εκείνους που δεν παίρνουν καν απόφαση να γίνει η απεργία. Δείξαμε τόσο εκείνους που σιγοντάρουν την εργοδοσία στην επιχείρηση τρομοκράτησης των εργατών όσο και τους άλλους, που, από το πλάι, έρχονται να πουν στους εργάτες ότι δεν έχει νόημα η απεργία, νόημα έχει να συμβάλουν στη σωτηρία της χώρας, δηλαδή στα κέρδη των καπιταλιστών.

Τα παραδείγματα αυτής της αντιπαράθεσης αρκετά. Ενα ακόμα: Καθημερινά, το τελευταίο διάστημα, η συγκυβέρνηση επιλέγει να «ανοίγει» θέματα που αφορούν είτε το σχολείο είτε τα πανεπιστήμια. Θέματα που επηρεάζουν τη μόρφωση των παιδιών των εργατικών οικογενειών, τις σπουδές τους, συνολικά τη ζωή, το μέλλον τους. Την ίδια στιγμή, εντείνεται η καταστολή στα πανεπιστήμια, αυξάνονται οι εισαγγελικές παρεμβάσεις στα σχολεία ενάντια στις κινητοποιήσεις.

Ερχεται ο «Ριζοσπάστης» και επισημαίνει: Είναι λογικό η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της να επιδιώκουν να περάσουν μια τέτοια πολιτική, που χτυπά το μορφωτικό δικαίωμα, που ενισχύει την επιχειρηματική δράση στα πανεπιστήμια, που θέλει να παρέμβει στη λειτουργία των Φοιτητικών Συλλόγων, που θέλει εκπαιδευτικούς - εθελοντές, με τη λογική του «νόμος και τάξη». Και εξηγεί ότι ενάντια σε όλα αυτά κινητοποιούνται μαθητές, φοιτητές, οι γονείς τους, συμπληρώνοντας ότι όλοι αυτοί έχουν κάθε λόγο να οργανώνονται και να διεκδικούν συλλογικά όλα όσα τους ανήκουν.

Αλλο παράδειγμα: Μέγας ντόρος για τις εξελίξεις στο ποδόσφαιρο, πιπεράτες περιγραφές για τα λεγόμενα των παραγόντων του ποδοσφαίρου. Κι έρχεται ο «Ριζοσπάστης», το ΚΚΕ δηλαδή, να σημειώσει ότι «οι τελευταίες εξελίξεις στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, με τις κόντρες των επιχειρηματιών, τις καταγγελίες για στημένα παιχνίδια, τις μαφιόζικες επιθέσεις, τη διακοπή των πρωταθλημάτων, αναδεικνύουν την αναγκαιότητα της πρότασης του ΚΚΕ για κατάργηση εδώ και τώρα της επιχειρηματικής δράσης στο χώρο του Αθλητισμού».

Οτι η αγανάκτηση και η απέχθεια των φιλάθλων γι' αυτά τα φαινόμενα πρέπει να στοχεύσουν την πραγματική αιτία του προβλήματος, στο γεγονός δηλαδή ότι και στο ποδόσφαιρο κυριαρχούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι ίδιοι δηλαδή που ευθύνονται για την επιδείνωση της ζωής του λαού. Το ΚΚΕ κάλεσε τους φιλάθλους, το λαό και τη νεολαία να μην παγιδευτούν στις κόντρες των επιχειρηματιών. Τόνισε ότι, για να αποτελούν το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός δικαίωμα της νεολαίας και του λαού, χρειάζονται ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού.

Τέταρτο παράδειγμα: Εγινε μεγάλη κουβέντα για την αναγκαιότητα να υπάρχουν αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο. Ο «Ριζοσπάστης» έκανε καθαρό μέσα από το κύριο άρθρο του ότι υπό το μανδύα τάχα της «δημοκρατίας» επιδίωξη και στόχος είναι ο αφοπλισμός της εργατικής τάξης, στην πάλη της ενάντια στον κύριο εχθρό της, τους ιδιοκτήτες των επιχειρηματικών ομίλων. Και κατά συνέπεια - τόνισε - ότι επειδή το εργατικό κίνημα έχει και ιστορία, και πείρα μπορεί, και πρέπει, να ορθώσει το ανάστημα σ' αυτήν τη νέα επίθεση αφοπλισμού του, δείχνοντας στιβαρά στους αστούς πως: «Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».

Αυτή, η άλλη ματιά στα γεγονότα αποκάλυψε, επίσης, ότι στη μία μετά την άλλη τις Περιφέρειες της χώρας από κοινού δυνάμεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζουν προϋπολογισμούς που τσακίζουν το λαό, ενώ την ίδια στιγμή οι ίδιες αυτές δυνάμεις εμφανίζονται στην κεντρική πολιτική σκηνή να δηλώνουν αντίπαλοι, και παράλληλα πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ. Δείξαμε, δηλαδή, ότι οι εργαζόμενοι έχουν απέναντί τους το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του αστικού κόσμου, αλλά παράλληλα δείξαμε ότι η αστική τάξη δεν είναι ανίκητη αρκεί οι εργάτες να εμπιστευτούν τη δύναμή τους και έδωσαν δείγματα αυτής της δύναμής τους στο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, δύναμη που πρέπει να εκφραστεί και στην πανελλαδική απεργία της ερχόμενης Πέμπτης.

Καθώς τέλειωνε η βδομάδα, γινόταν καθαρό ότι τα παζάρια κυβέρνησης - τρόικας για τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά και τα παζάρια κυβέρνησης - αξιωματικής αντιπολίτευσης για το πώς θα υπάρξει καλύτερη διαχείριση του αντιλαϊκού δρόμου, εντείνονται. Αυτό το κλίμα γενικευμένου παζαριού υπάρχει κίνδυνος να οδηγεί σε επανάπαυση το λαό, ακόμα και σε καλλιέργεια μιας φρούδας ελπίδας ότι κάτι καλό μπορεί να βγει. Από τη σκοπιά μας, είμαστε υποχρεωμένοι να σημειώσουμε ότι για το λαό πρέπει να 'ναι καθαρό ότι ο δρόμος της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, της περίφημης καπιταλιστικής ανάπτυξης, για την οποία κόπτονται η συγκυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει τα δικά του αντιλαϊκά προαπαιτούμενα. Η περαιτέρω αμφισβήτηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ο περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης, το άνοιγμα αγορών, η περαιτέρω εμπορευματοποίηση σε τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, όλα αυτά είναι προϋποθέσεις για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, τη στήριξη της δράσης του κεφαλαίου. Αρα καμιά επανάπαυση. Αντίθετα, επειδή αυτά τα προαπαιτούμενα θα καθορίζουν την κυβερνητική πολιτική, όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση, ό,τι και αν διακηρύσσει σήμερα. Επειδή στο έδαφος του σημερινού δρόμου ανάπτυξης του κεφαλαίου και της ΕΕ, η αντικατάσταση ενός μείγματος διαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής από ένα άλλο δεν πρόκειται να βάλει τέρμα στη σημερινή κατάσταση. Επειδή αυτό που κρίνεται είναι αν θα μπορέσει ο ίδιος ο λαός, το εργατικό - λαϊκό κίνημα να γίνει πραγματική «αξιωματική αντιπολίτευση» σήμερα, για να μπορέσει να έχει την εξουσία αύριο. Για όλα αυτά, χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ παντού.

Παίρνουμε υπόψιν ότι τα τελευταία χρόνια έχει μεγαλώσει η μάζα των νέων ηλικίας 15 - 29 ετών οι οποίοι βρίσκονται εκτός απασχόλησης, κατάρτισης ή εκπαίδευσης. Ερευνες επί ερευνών έχουν γίνει (Eurofound, ΚΑΝΕΠ ΓΣΕΕ), πολλαπλασιάζονται τα δημοσιεύματα για να εξεταστεί το φαινόμενο αυτής της «χαμένης» γενιάς, όπως λένε τα επιτελεία του συστήματος.

Οι νέοι που, από μικρή ηλικία, «πετιούνται» εκτός σχολείου ή επαγγελματικής εκπαίδευσης, που οι οικογένειές τους δεν μπορούν να πληρώνουν για σπουδές ή φροντιστήρια, που δε βρίσκουν ούτε μεροκάματο, συναντιούνται στις ουρές της ανεργίας και των κακοπληρωμένων προγραμμάτων με το μεγάλο μέρος αυτών που τελικά κατάφεραν να τελειώσουν το σχολείο και να σπουδάσουν. Αυτό κανείς τους δεν το επέλεξε. Η ανεργία, η φτώχεια, η αμορφωσιά είναι κάποια από τα πολλά αποστήματα του συστήματος που τα προσφέρει «απλόχερα» στη νεολαία όπως και στα μέλη και τους φίλους της ΚΝΕ, ενώ της στερεί τη μόνιμη σταθερή δουλειά, την ολόπλευρη μόρφωση, το μαζικό λαϊκό αθλητισμό, την πρωτοπόρα πολιτιστική δημιουργία.

Η παρέμβασή μας στη νεολαία των εργατικών λαϊκών οικογενειών είναι δουλειά που θέλει υπομονή, πρωτοβουλία, σταθερό σχέδιο, αντιπαλεύοντας τις δυσκολίες. Η προχειρότητα και η ρουτίνα είναι ο μεγάλος μας εχθρός, ενώ πρέπει να επιμένουμε στη δράση, στην πρωτοβουλία, στην κουβέντα και την πείρα κρατώντας ψηλά τον πήχη.

Δίπλα και μαζί με το κύριο μέτωπο παρέμβασης της κάθε ΟΒ, τους εργασιακούς χώρους, τις σχολές μαθητείας και κατάρτισης, τα σχολεία, τις σχολές πανεπιστημίων - ΤΕΙ υπάρχουν μια σειρά πολιτιστικοί σύλλογοι, αθλητικοί φορείς, χώροι που συγκεντρώνονται νέοι άνεργοι ή νέοι των χώρων που ιεραρχούμε να παρέμβουμε, που τελείωσαν το βάουτσερ και «περιμένουν το επόμενο», νέοι που δεν μπορούν άλλο να κάθονται σπίτι, κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους, κάνουν κάτι, αθλούνται, ψυχαγωγούνται, έχουν ενδιαφέροντα.

Εχουμε μια υποδομή, ήδη αρκετοί συμμετέχουν σε λαϊκά φροντιστήρια, πολιτιστικούς συλλόγους και αθλητικά σωματεία.

Εχουμε σοβαρές δυνατότητες οι σύντροφοι και οι φίλοι της Οργάνωσης, ευρύτερα νέοι και νέες που έχουν κλίσεις, ενδιαφέροντα, μεράκι, έχουν κάνει έως και σπουδές πάνω σε αυτά τα ζητήματα να συμβάλουν ώστε αυτή η δουλειά να απλώσει, να μη μένει σε λίγα χέρια, να ακουμπήσουμε σε περισσότερους νέους.

Για να καλλιεργήσουμε τη συλλογικότητα κόντρα στον ατομισμό, την ενεργητική συμμετοχή κόντρα στην απάθεια, να δώσουμε περιεχόμενο στη συμμετοχή, να δεθεί με τη διεκδίκηση. Να προβάλλουμε την ιδεολογία μας μέσα από περισσότερους δρόμους.

Σήμερα είναι ώριμο σε κάθε πόλη και εργατογειτονιά να φτιαχτεί ένας χώρος, να διεκδικηθεί κάποιος αναξιοποίητος και να μετατραπεί σε πραγματικό στολίδι. Να συναντηθεί εκεί η αναζήτηση δημιουργικής απασχόλησης και δημιουργίας με τη διεκδίκηση, τη μαχητική στάση ζωής, την κατεύθυνση ανατροπής. Χώροι καλαίσθητοι, ανάσα και σπίτι αλληλεγγύης για τους νέους και τη γειτονιά, με υποδομή, καλαισθησία, πρόγραμμα εκδηλώσεων και συζητήσεων, γλέντια και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες. Εκεί μπορούν τα τμήματα της νεολαίας και ιδιαίτερα οι νέοι που δε δουλεύουν ούτε σπουδάζουν να συναντιούνται με τη συλλογική δράση και οργάνωση, με τα σωματεία, τις Επιτροπές Ανέργων, τους Συλλόγους Γυναικών της ΟΓΕ, τις Λαϊκές Επιτροπές.

Με τη συμβολή των μελών της ΚΝΕ θέλουμε να ενταθούν οι δραστηριότητες συνολικά στον τομέα της λαϊκής αλληλεγγύης, όπως τα ενισχυτικά μαθήματα για μαθητές που έχουν ξεκινήσει από λαϊκές επιτροπές και το ΜΑΣ αλλά και με άλλους τρόπους σε επίπεδο σχολείων, σχολών, γειτονιάς, για ό,τι μπορεί να ανακουφίσει τις λαϊκές οικογένειες και να σπείρει την αμφισβήτηση και τη διεκδίκηση.

Το έργο των λαϊκών φροντιστηρίων είναι μέχρι στιγμής συγκλονιστικό. Η πείρα που σιγά-σιγά και βασανιστικά διαμορφώσαμε γύρω από την οργανωμένη αλληλεγγύη βοήθησε να δουν αρκετοί νέοι καλύτερα το ρόλο των οργάνων του κινήματος, βοήθησε να ανοίγουμε το ενιαίο της επίθεσης και άρα της απάντησης. Εχουμε πλήθος παραδειγμάτων. Από το μεγάλο αγώνα των εργατών της Χαλυβουργίας, των σεισμόπληκτων της Κεφαλονιάς, των μπλόκων των αγροτών, των λαών που αγωνίζονται, το διπλανό συμμαθητή που λιποθυμάει από την ασιτία ή που πρέπει να εγχειρηθεί, άλλες μεμονωμένες πρωτοβουλίες που δείχνουν την αλληλεγγύη ως όμοιος προς όμοιο, δείχνουν τις αξίες και τον τρόπο της τάξης μας, των φτωχών, χωρίς πολλά λόγια. Η αλληλεγγύη ξεχώρισε και ως μορφή που ευαισθητοποιεί και ανοίγει την κουβέντα πιο βαθιά, δίνει καλύτερα τη σημασία της οργάνωσης για να μη μένει κανείς μόνος του απέναντι στην επίθεση.

Η πείρα μας από τα Φεστιβάλ είναι σημαντική, αλλά περιορισμένη στο χρόνο. Επιβεβαιώνει ότι μπορούμε να παρέμβουμε μέσα στη νεολαία, στηρίζοντας και δρώντας μέσα σε πολιτιστικούς συλλόγους. Εκατοντάδες τέτοιοι σύλλογοι συμμετέχουν, παρουσιάζουν το έργο τους. Από την επαφή που έχουμε με τα Διοικητικά τους Συμβούλια και επικεφαλής πολιτιστικών συλλόγων και άλλων ομάδων, φαίνεται ότι υπάρχει πολύς φτωχόκοσμος που δουλεύει με μεράκι, με προσωπικές θυσίες και οικονομικό κόστος για να τις κρατήσει ζωντανές.

Πάνω σε αυτήν την αφετηρία, μπορούμε να δουλέψουμε, να δράσουμε δυναμώνοντας τις διεκδικήσεις για δωρεάν παραχώρηση δημοτικών και δημόσιων χώρων, χρηματοδότηση, υποδομές. Διευρύνοντας τη δράση τους και σε άλλα μέτωπα πάλης. Ενισχύοντας τη συμμετοχή σε θεατρικές ομάδες, μουσικά σχήματα, κινηματογραφικές λέσχες. Ταυτόχρονα, είμαστε σήμερα πιο ικανοί να φτιάξουμε πολιτιστικές ομάδες σε σχολεία, φοιτητικούς συλλόγους, σωματεία, εργατικά κέντρα, γειτονιές. Υπάρχουν λίγα αλλά αξιόλογα παραδείγματα. Υπάρχει ένας σπουδαστικός σύλλογος που προχώρησε σε συγκρότηση θεατρικής, χορευτικής, κινηματογραφικής, φωτογραφικής ομάδας με συμμετοχή 100 σπουδαστών. Η δημιουργία των ομάδων αυτών έδειξε ότι είναι μορφή που πατάει πάνω σε ανάγκες, ανοίγει τη συζήτηση και για το περιεχόμενό τους. Πρέπει να πάρουμε και άλλες πρωτοβουλίες σε αυτήν την κατεύθυνση και παράλληλα να μπούμε και να δράσουμε στις πιο μαζικές από αυτές τις συλλογικότητες.

Τα μαθητικά και τα φοιτητικά τουρνουά που οργανώνουμε κάθε χρόνο με αφορμή την 26η του Ιούνη (ημέρα κατά των ναρκωτικών) αλλά και κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης χρονιάς ή πριν τα Φεστιβάλ είχαν επιτυχία στην πλειοψηφία τους.

Μπορεί σήμερα να ανέβει η αθλητική δραστηριότητα μέσα στους μαζικούς φορείς. Ενα παράδειγμα από τον ίδιο σπουδαστικό σύλλογο είναι ότι συγκρότησε αθλητική επιτροπή, έβγαλε ανακοινώσεις, οργάνωσε τουρνουά με συμμετοχή πάνω από 400 άτομα. Στην αθλητική επιτροπή μπήκαν σπουδαστές που δυσκολεύονταν μέχρι χθες να κινητοποιηθούν, που το πολύ-πολύ ψήφιζαν στις εκλογές, αξιοποιήθηκαν ικανότητες που είχαν.

Μπορούμε να συνεχίσουμε στο ίδιο πνεύμα και να το διευρύνουμε με πιο οργανωμένα τουρνουά από μαθητικά συμβούλια και συλλόγους, συλλόγους ΙΕΚ, ΟΑΕΔ, σωματείων.

Το πρωτάθλημα του ΠΑΜΕ είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς μπορούμε να ανοίξουμε τη δουλειά μας. Μπορεί να αξιοποιηθεί σαν πείρα για την οργάνωση ομάδων, αγώνων και τουρνουά στους χώρους εκπαίδευσης και κατάρτισης έτσι ώστε να δημιουργήσουμε και άλλο ένα κανάλι επαφής και επικοινωνίας με νέους.

Ταυτόχρονα, σε κάθε νομό η κατάσταση στον ερασιτεχνικό αθλητισμό είναι τραγική. Χιλιάδες νέοι, χωρίς υποδομές, χρηματοδότηση, τσακίζονται για να κάνουν αυτό που αγαπάνε. Είναι ώριμο πλέον να βοηθηθούν καλύτερα οι σύντροφοι αθλητές, να δούμε τη δυνατότητα να παρέμβουμε σε ομάδες και να παίξουμε ενεργότερο ρόλο στα σωματεία ερασιτεχνών αθλητών που υπάρχουν.

Να ανοίξουμε μαζί με τα ζητήματα της υποχρηματοδότησης, τα ζητήματα της εμπορευματοποίησης, της επιχειρηματικής δράσης στον αθλητισμό, τον πρωταθλητισμό, να προβάλουμε τη δική μας πρόταση και τους πολιτικούς όρους για την ικανοποίησή της.

Οπως αναφέρουμε και στις Θέσεις του 11ου Συνεδρίου: «...Χρειάζεται ακόμα δουλειά ώστε να κατανοηθεί ότι η ανάπτυξη των δεσμών μας με αυτούς τους νέους και τις νέες θα επιτευχθεί, αν ο κάθε ΚΝίτης και ΚΝίτισσα από κοινού με τους φίλους της Οργάνωσης πρωτοστατούν δρώντας στα σωματεία και στους μαζικούς φορείς που συσπειρώνουν νεολαία, αν είμαστε μέσα στις συλλογικές δραστηριότητες που αναπτύσσονται, αγωνιστικές, αθλητικές, πολιτιστικές, βοηθάμε να δυναμώνει το κύρος του Κόμματος και της ΚΝΕ με το παράδειγμα της αφοσιωμένης ανυποχώρητης δράσης, με την υπεροχή των ιδεών μας, με την ικανότητα συσπείρωσης».

Να δρούμε, λοιπόν, πιο πρωτόβουλα και δημιουργικά, να ανεβάσουμε τον πήχη πιο ψηλά. Μπορούμε να το κάνουμε.

Μάλιστα, το ενδιαφέρον υπερβαίνει την αντιπαράθεση που διεξάγεται στους χώρους της έρευνας, αφού αφορά την τοποθέτηση μιας δύναμης που τελεί σε κυβερνητική αναμονή, για ζητήματα που βρίσκονται στον πυρήνα του αναπτυξιακού σχεδιασμού του κεφαλαίου. Δεν πρέπει να διαφεύγει την προσοχή μας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζεται ταχύτατα στις απαιτήσεις που θέτουν τα καθήκοντα που αναμένει να του αναθέσει η αστική τάξη.

Στη συζήτηση για το νόμο ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον στα λόγια, φαίνεται να «βγήκε στα κάγκελα». Για παράδειγμα, η βουλευτής του κ. Φωτίου στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής στις 16/10 έλεγε σε υψηλούς τόνους: «Πριμοδοτείται η διπλή ιδιωτικοποίηση της έρευνας, ιδιωτικοποιούνται τα δημόσια ερευνητικά κέντρα, πριμοδοτείται νέα αγορά ιδιωτικών ερευνητικών κέντρων και φορέων, όλοι, δε, θα λειτουργούν με επιχειρηματικά κριτήρια». Εύλογα θα πίστευε κάποιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε αντιδιαμετρική κατεύθυνση από την κυβέρνηση. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το τι εννοούν, συμπληρώνουν: «Ολόκληρος ο Ενιαίος Δημόσιος Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης και Ερευνας συμβάλλει στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας». Αρα η διαφοροποίησή τους δεν είναι επί της αρχής, αλλά επί του μείγματος διαχείρισης που θα οδηγήσει στην καπιταλιστική ανάκαμψη. Στη συριζαίικη φρασεολογία, αυτό διατυπώνεται ως εξής: Τα ερευνητικά κέντρα «ως εργαλεία και ως "πολλαπλασιαστές αποτελεσματικότητας" για κάθε εθνική προσπάθεια στον τομέα της παραγωγής νέας γνώσης, έχουν κρίσιμο ρόλο να παίξουν στην προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης και στο μοντέλο ανάπτυξης που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ».

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτά είναι φαντάσματα που βλέπει το ΚΚΕ, στο πλαίσιο της «μονομανίας» που καταλογίζουν ότι έχουμε απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, από την τοποθέτηση της κ. Φωτίου, ο ΣΥΡΙΖΑ φέρεται να είναι ξεκάθαρα απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της έρευνας και τη λειτουργία της με επιχειρηματικά κριτήρια, όπως και το ΚΚΕ.

Ας δούμε μέσα από τα δικά τους λόγια αν έχει βάση αυτή η κριτική. Λένε στις προγραμματικές τους θέσεις: «Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η διαμόρφωση και η υλοποίηση μιας Εθνικής Ερευνητικής Πολιτικής, η οποία με αιχμή του δόρατος τα ΑΕΙ και τα Δημόσια Ερευνητικά Κέντρα, θα συμβάλει στην παραγωγική ανασυγκρότηση και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας». Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι υπάρχει άπλετος χώρος για τη δραστηριοποίηση των επιχειρήσεων, απλά οι δημόσιοι ερευνητικοί φορείς, που έχουν άλλωστε στη διάθεσή τους τις απαιτούμενες συγκεντρωμένες υποδομές και δυναμικό θα έχουν ρόλο στις συμπράξεις. Δεν διαφοροποιείται, δηλαδή, και τόσο από τον άξονα της κυβερνητικής πολιτικής...

Αν κάποιος νομίζει ότι απλά αρκούνται σε «θολές» διατυπώσεις, που χωράνε κι άλλη ερμηνεία, ο ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει να διώξει κάθε αμφιβολία. Η υπεύθυνη συντονισμού της Θεματικής για την Ερευνα του ΣΥΡΙΖΑ, σε άρθρο της στην «Αυγή» (19/1/2014) εξηγεί ότι το σύστημα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ «μπορεί παράλληλα με την έρευνα υψηλού επιπέδου, να προωθήσει συνεταιριστικά σχήματα που να δίνουν διέξοδο στην επιχειρηματική δραστηριότητα νέων επιστημόνων, να υποστηρίξει δράσεις μεταφοράς τεχνολογίας, να αφήσει χώρο για δημιουργία μικρών και μικρομεσαίων εταιρειών έντασης γνώσης σε τομείς ειδικά όπου η χώρα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα». Αν ρωτήσει κανείς σε κουίζ κάποιον στο δρόμο για το από πού είναι παρμένη αυτή η τοποθέτηση, οι ισοπίθανες απαντήσεις που μπορεί να πάρει είναι τρεις: α) ευρωενωσιακά κείμενα, β) εισαγωγικά φληναφήματα κυβερνητικών νομοθετικών παρεμβάσεων γ) μελέτες του ΙΟΒΕ κι άλλων αντίστοιχων φορέων. Η ομοιότητα δεν είναι διόλου συμπτωματική...

Το προαναφερθέν άρθρο, που αποτυπώνει την κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στο προηγούμενο σχέδιο νόμου για την έρευνα (Δεκέμβρης 2013), είναι εξόχως αποκαλυπτικό. Ας μας επιτραπεί να παραθέσουμε ένα σχετικά εκτενές απόσπασμα: «Το δημόσιο σύστημα Ε & Α δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ύπαρξη και λειτουργία καινοτόμου παραγωγικού τομέα, ούτε επιτρέπεται να ιδιωτικοποιηθούν κρίσιμες ερευνητικές και τεχνολογικές δημόσιες υποδομές. Είναι γεγονός ότι φτωχή ήταν και είναι η συνεργασία των δημοσίων φορέων της έρευνας με τον ιδιωτικό τομέα, πράγμα που αποτυπώνεται και στα διαθέσιμα στοιχεία. (...) όμως, η περιορισμένη έρευνα που διεξάγεται στον ιδιωτικό τομέα και τα χαμηλά επίπεδα καινοτομίας, είναι στοιχεία που έχουν να κάνουν με το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Είναι ένα σύνθετο πρόβλημα που δεν έχει εύκολη απάντηση και το οποίο απαιτεί μια συνολικότερη κατά τη γνώμη μας αναπτυξιακή και οικονομική πολιτική (...) οι φορείς που υλοποιούν ΕΤΑΚ, τα ερευνητικά κέντρα και ινστιτούτα, τα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και ο καινοτόμος βιομηχανικός τομέας οφείλουν να έχουν ισόρροπο, διακριτό και συνεργατικό ρόλο υπό την εποπτεία της Πολιτείας και του Κράτους (τρίγωνο της γνώσης)». Η ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία, που απορρέει από την ανάγκη να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, χρησιμοποιείται σε όλα τα κείμενα ιμπεριαλιστικών οργανισμών και αστικών επιτελείων.

Αλλωστε, και οι προγραμματικές του θέσεις προβλέπουν «ρυθμίσεις για τη διασύνδεση των Ερευνητικών Κέντρων και Ιδρυμάτων της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης με τον καινοτόμο παραγωγικό τομέα για την ενίσχυση της βιομηχανικής καινοτομίας, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και σκοπό την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας». Αν αυτό δε σημαίνει υποταγή της ανάπτυξης των ερευνητικών αντικειμένων, του ερευνητικού δυναμικού και των ερευνητικών υποδομών στα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων που έχουν να προσδοκούν από την καπιταλιστική ανάπτυξη σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων και αναγκών, τότε τι σημαίνει;

Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να αναλάβει ρόλο τροχονόμου για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, δεν είναι τυχαίο ότι το δικό του σχέδιο για την ανάπτυξη της έρευνας «θα αντανακλά τις εθνικές προτεραιότητες, θα λαμβάνει υπόψη του τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, και θα έχει ως σκοπό την ορθή και οικολογική διαχείριση και αξιοποίηση των φυσικών πόρων, την ενίσχυση τομέων στους οποίους η χώρα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα ή οφείλει να αποκτήσει, την υποστήριξη του ερευνητικού ανθρώπινου δυναμικού και των υποδομών, και την παραγωγή νέας γνώσης που θα ενσωματώνεται στην κοινωνία». Ακριβώς ό,τι περιλαμβάνουν η ευρωενωσιακή στρατηγική και η κυβερνητική πολιτική, δηλαδή, αφού για το κεφάλαιο έχει σημασία να επενδύει και να δραστηριοποιείται στους τομείς εκείνους που έχει μεγαλύτερα περιθώρια κερδοφορίας, με αυτό το κριτήριο καθορίζονται και οι «εθνικές» προτεραιότητες.

Ισως να περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να ανοίξει τις κάνουλες της δημόσιας χρηματοδότησης για την έρευνα, αφού στο κάτω-κάτω οι δραματικές περικοπές των τελευταίων χρόνων είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των «μνημονίων» που κάποτε έλεγαν ότι θα σκίσουν. Αμ δε! Δεσμεύονται μόνο για «σταδιακή αύξηση των κονδυλίων για την παιδεία και την έρευνα από τον κρατικό προϋπολογισμό ανάλογα με την οικονομική κατάσταση της χώρας». Δηλαδή, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι!

Εστω, όμως, κάτι καλό για τους εργαζόμενους, δεν μπορεί, θα λένε, έτσι δεν είναι; Για μια ακόμα φορά, τζίφος: «Κάλυψη των αναγκών σε διοικητικό, διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό σε όλες τις βαθμίδες», χωρίς ούτε λόγος να γίνεται για μόνιμη δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα, κατάργηση ελαστικών σχέσεων εργασίας, αποκατάσταση πετσοκομμένων δικαιωμάτων κ.λπ. Κι όλα αυτά, ενώ οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και η απουσία ακόμα και στοιχειωδών δικαιωμάτων (π.χ. άδειες εγκυμοσύνης για τις χιλιάδες νέες ερευνήτριες που δουλεύουν με «μπλοκάκι») θερίζουν στους νέους επιστήμονες.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων - μην τυχόν και νομίσει κανείς ότι προτίθενται να σπάσουν τις συμφωνίες με την ΕΕ και το ΔΝΤ - διευκρινίζουν: «Προφανώς, η οικονομική διάσταση των μέτρων αυτών υπόκειται σε λεπτομερή κοστολόγηση και η ικανοποίησή τους συναρτάται με την οικονομική κατάσταση της χώρας».

Οταν, λοιπόν, η πρόσφατη ανακοίνωση της Επιτροπής Ερευνας του Τμήματος Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει ότι το νομοσχέδιο «ακολουθεί πιστά τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές, που έχουμε δει σε όλες τις μέχρι σήμερα επιλογές της συγκυβέρνησης, και αποτελεί έναν ακόμη λίθο στην βαθιά μνημονιακή πολιτική της» και ζητά την άμεση απόσυρσή του, είναι προφανές ότι σηκώνει κουρνιαχτό για τα μάτια του κόσμου. Επιδιώκουν να κρύψουν την επί της ουσίας απόλυτη σύμπλευσή τους με τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ και τις στοχεύσεις του κεφαλαίου για το χώρο, τις οποίες έρχεται να νομοθετήσει η κυβέρνηση. Παλιά η τακτική και χιλιοπαιγμένο το σκηνικό της δικομματικής - διπολικής αντιπαράθεσης, μακριά και πέρα από τις πραγματικές ανάγκες του λαού. Οφείλουμε, πάντως, να αναγνωρίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έμαθε να παίζει πολύ καλά αυτό το παιχνίδι σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Δυο σύντομες τελευταίες παρατηρήσεις:

Στις χιλιάδες λέξεις όλων αυτών των κειμένων και τοποθετήσεων του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα βρει κανείς ούτε μια νύξη ότι η κυβερνητική πολιτική είναι εφαρμογή των αντιδραστικών στοχεύσεων της ευρωενωσιακής στρατηγικής.

Είναι εκκωφαντική η σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ για τη ρητή αναφορά που υπάρχει στο σχέδιο νόμου περί ενίσχυσης ερευνητικών προγραμμάτων προς όφελος του ΝΑΤΟ.

Τυχαίο; Δε νομίζουμε!