Παπαγεωργίου Βασίλης

Προφανώς, για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ η «συνεπής και πατριωτική στάση» των εργαζομένων, των δημοσιογράφων, όλου του λαού, εκτός από την υποταγή, είναι και η «μούγκα».

Τέτοιο το ΠΑΣΟΚ. Τέτοιος ο Πάγκαλος. Τέτοια ΕΡΤ θέλουν.

Οι ομάδες των τραμπούκων και των προβοκατόρων που το μεσημέρι της Τρίτης έστησαν με τις δυνάμεις καταστολής το γνώριμο σε τέτοιες περιπτώσεις σόου στην πλατεία Συντάγματος, με μολότοφ, δακρυγόνα και τυφλούς ξυλοδαρμούς, ήταν το βούτυρο που έψαχναν για το ψωμί τους όλοι εκείνοι που περιμένουν το λαό και το κίνημα στη γωνιά για να του επιτεθούν και να το συκοφαντήσουν. Και επειδή η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της ξέρουν καλά πως τα δικά τους «παιδιά» δεν είναι απειλή για την αστική εξουσία που διαχειρίζονται, είναι αυτονόητο ότι η δράση των προβοκατόρων θα χρησιμοποιηθεί για να χτυπηθεί ο πραγματικός αντίπαλος, το οργανωμένο ριζοσπαστικό εργατικό λαϊκό κίνημα και η πολιτική του πρωτοπορία, το ΚΚΕ. Γι' αυτό από την επομένη κιόλας της μεγαλειώδους απεργίας και των συγκεντρώσεων που διοργάνωσε το ταξικό κίνημα σε όλη τη χώρα, τα αστικά ΜΜΕ πέρασαν σε μια αράδα το μαζικό απεργιακό «όχι» στην κυρίαρχη πολιτική και έβαλαν σε πρώτο πλάνο τα μεμονωμένα προβοκατόρικα επεισόδια στην Αθήνα. Γιατί; Για να καταλήξουν να πουν ότι εκεί οδηγεί τις ανώριμες πολιτικά μάζες το σύνθημα της ανυπακοής, της απειθαρχίας και του πολέμου που κηρύσσουν ορισμένα κόμματα, δηλαδή το ΚΚΕ. Αυτά έλεγαν χτες το πρωί στα κανάλια οι στρατευμένοι στο συμφέρον της αστικής τάξης σχολιαστές του συστήματος. Γιατί; Για να φοβίσουν το λαό και να προκαλέσουν εχθρικούς συνειρμούς ενάντια στην οργανωμένη μαζική πολιτική πάλη, στην οργάνωση της οποίας πρωτοστατεί το ΚΚΕ και «βγάζοντας λάδι» αντικειμενικά, τη δράση των προβοκατόρων, τους οποίους υποθάλπει το σύστημα, για να την αξιοποιεί σε όφελός του. Το έκαναν και στο παρελθόν και είναι βέβαιο ότι θα το επιχειρήσουν και στο μέλλον, όσο η ταξική πάλη οξύνεται και δυναμώνει ο ταξικός πόλος μέσα στο κίνημα. Βέβαιο είναι όμως ότι όπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα, οι κάθε λογής προβοκάτορες, οι μηχανισμοί που τους υποθάλπουν και οι γραφίδες που τους αξιοποιούν, θα μείνουν με την όρεξη και θα σπάσουν τα δικά τους μούτρα πάνω στην προβοκάτσια που στήνουν.

Η μια μετά την άλλη ξεδιπλώνονται οι πτυχές της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ, πιστοποιώντας το βάθος αυτής της συνεργασίας αλλά και το μέγεθος της ελληνικής εμπλοκής στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Μετά λοιπόν τα σενάρια για τους αγωγούς και την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών της Ανατ. Μεσογείου, τις κοινές ασκήσεις στον ελληνικό εναέριο χώρο για την προετοιμασία της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ για το ενδεχόμενο αεροπορικού χτυπήματος κατά του Ιράν, γίνεται τώρα γνωστό ότι θα υπάρξουν, τον επόμενο χρόνο, ελληνοϊσραηλινές ασκήσεις και στο έδαφος της Βουλγαρίας, κάνοντας σαφές ότι το παιχνίδι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών βγαίνει και έξω από τη Μεσόγειο, φθάνει μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα και τον Καύκασο, όπου το Ισραήλ έχει προνομιακές σχέσεις, στρατιωτικής και πολιτικής συνεργασίας, με την κυβέρνηση της Γεωργίας. Παράλληλα, προχωράνε και οι μπίζνες που συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο της στρατηγικής συνεργασίας που υπογράφτηκε τον Αύγουστο στην Αθήνα κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού του Ισραήλ. Πρώτο στη λίστα είναι το ενδιαφέρον των Ισραηλινών για τα νέα μαχητικά αεροσκάφη που σχεδιάζει να πάρει η ελληνική κυβέρνηση. Ισραηλινές εταιρείες έχουν ενεργό συμμετοχή στην κατασκευή των αμερικανικών μαχητικών F-16 και το θέμα αυτό έβγαλε στον αέρα η ισραηλινή εφημερίδα «Jerusalem Post» και το αναπαρήγαγαν τουρκικές εφημερίδες, επισημαίνοντας ότι κατά τις προηγούμενες μέρες αντιπροσωπεία του ισραηλινού υπουργείου Εθνικής Αμυνας επισκέφθηκε την Αθήνα για τις σχετικές διαπραγματεύσεις. Ολα τα δημοσιεύματα επισημαίνουν την «ψύχρανση» των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας και ότι η ισραηλινή αεροπορία έχει βρει ένα νέο εταίρο στη Μεσόγειο, ενώ στον τουρκικό Τύπο επισημαίνεται ότι «το Ισραήλ και η Ελλάδα, και οι δύο αντίπαλοι της Τουρκίας, έχουν διεξαγάγει αρκετές κοινές αεροπορικές ασκήσεις το προηγούμενο έτος». Ολα αυτά δείχνουν τους κινδύνους για τους λαούς και την υπόθεση της ειρήνης που εμπεριέχουν αυτές οι λυκοφιλίες και η συμμετοχή της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Για τον αποκλεισμό τους από τις ευεργετικές διατάξεις του «αναπτυξιακού» νόμου, διαμαρτύρονται οι ιδιοκτήτες ενοικιαζόμενων δωματίων και διαμερισμάτων, με ανακοίνωση του Συνδέσμου τους!

Και απαιτούν από το υπουργείο την ένταξη του συνόλου των επιχειρήσεών τους στο νέο νόμο που βρίσκεται σε διαβούλευση.

Είναι ακόμη μια περίπτωση όπου οι ψευδαισθήσεις παραμένουν ισχυρές, ακόμη και τώρα που ήρθε η ώρα της ...«κρίσης» και η κυβερνητική πολιτική μετατρέπει «αυτοματοποιημένα» σε νόμους τις αξιώσεις των μεγαλοεπιχειρηματιών και μόνο αυτών.

Το νομοσχέδιο του λεγόμενου «αναπτυξιακού» περιλαμβάνει ενισχύσεις για εκσυγχρονισμό μονάδων από την κατηγορία των 4 αστέρων και πάνω. Αλλά κι αυτό να μην έκανε, ακόμη και αν συμπεριελάμβανε στις διατάξεις του μικρότερες τουριστικές και ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, αυτές δε θα είχαν καμία ελπίδα ενίσχυσης.

Την έχουν χάσει έτσι κι αλλιώς στην πράξη εδώ και καιρό. Καθώς όλο το «σύστημα» εργάζεται για τα μεγάλα μεγέθη και προσανατολίζεται στις «βιώσιμες», «καινοτόμες», «εξωστρεφείς» επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ειδικά για τον τουρισμό, τα θέματα «ποιότητας» και «υγιούς» σχέσης τιμής - προσφερόμενων υπηρεσιών έχουν τη δική τους μεγάλη διάσταση στα σχέδια των μεγαλοεπιχειρηματιών του τουρισμού και της κυβέρνησης, που ταυτίζονται.

Ο «αναπτυξιακός» νόμος είναι ένα εργαλείο ισχυροποίησης του μεγάλου κεφαλαίου. Οι όροι ενίσχυσης, οι νέες διαδικασίες, οι μορφές ενίσχυσης εγγυώνται ακόμη περισσότερο αυτόν το στόχο.

Οσο για τις μικρές επιχειρήσεις, χρησιμοποιούνται πλέον μόνον ως πρόσχημα για την επίτευξη πολλαπλασιαστικών ωφελειών για τις μεγάλες. Αυτή είναι η πραγματικότητα και η μόνη διέξοδος για τους μικρούς ΕΒΕ, και στον τουρισμό, είναι η ενίσχυση της αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης και ο αγώνας μαζί με την ΠΑΣΕΒΕ.

Πρόκειται μόνο για ορισμένα από τα ερωτήματα που θέτει το βιβλίο του Αναστάση Γκίκα «ΡΗΞΗ ΚΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ - Συμβολή στην Ιστορία του εργατικού / κομμουνιστικού κινήματος του Μεσοπολέμου (1918 - 1936)», ανατρέχοντας σε μια σχετικά ανεξερεύνητη ιστοριογραφικά περίοδο, όπως αυτή της Ελλάδας του Μεσοπολέμου. Θεμελιωμένο σε έναν πραγματικό πλούτο πρωτογενών και δευτερογενών πηγών, εμβαθύνει στην πορεία διαμόρφωσης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας κατά τα πρώτα του βήματα. Οι αναλογίες και τα συμπεράσματα για το σήμερα κάνουν τη μελέτη της περιόδου επίκαιρη όσο ποτέ. Κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή».

Γρηγοριάδης Κώστας

Φυσικά, τα πολιτικά παιχνίδια περί μομφής στην κυβέρνηση, που παίχτηκαν από τη λεγόμενη αντιπολίτευση του «Δημοκρατικού Κόμματος» όπως και η διαφοροποίηση μέσα στον αντιδραστικό συνασπισμό του Μπερλουσκόνι, ουδεμία σχέση έχουν με την ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής που υπηρετεί τη στρατηγική του κεφαλαίου και προωθείται και στην Ιταλία όπως και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, την ΕΕ και όχι μόνο.

Η όποια αντιπολίτευση στον Μπερλουσκόνι και αυτή της «μαδημένης» κεντροαριστεράς και της λεγόμενης «Κομμουνιστικής Επανίδρυσης», που εισέπραξε τη λαϊκή καταδίκη και δε συμμετέχει ούτε καν στην παρούσα Βουλή, περιορίζεται σε μια ακόμα διαχειριστική εκδοχή στο πλαίσιο του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Αυτό έχει δείξει όλα τα προηγούμενα χρόνια η τακτική των συμβιβασμών, των κάθε λογής οπορτουνιστών που οδήγησε σε πετσόκομμα των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων και πάντα «έβαζε» και «βάζει πλάτη», για να προχωράει η λογική του ευρωμονόδρομου και των συμφερόντων των μονοπωλίων της ΕΕ, στο όνομα της συναίνεσης για το ...ξεπέρασμα της κρίσης.

Στην Ιταλία, έρχεται τραγικά στο επίκεντρο το κρίσιμο ζήτημα της ανυπαρξίας ισχυρού ταξικού αγωνιστικού κινήματος και της πρωτοπορίας του που συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, του κόμματος της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος.