Τώρα, λοιπόν, μαθαίνουμε ότι σιγά σιγά και σταθερά, αφού στηρίχτηκαν και εκεί με «ζεστό» χρήμα από τον κρατικό προϋπολογισμό (δηλαδή με λεφτά των εργαζομένων) οι τραπεζικοί όμιλοι σημειώνουν και πάλι κέρδη - μαμούθ, τα μεγαλύτερα από το 2007. Ειδικότερα: Η Bank of America ανακοίνωσε κέρδη για το πρώτο τρίμηνο του έτους 3,2 δισ. δολάρια, η JP Morgan κέρδη 3,3 δισ. δολάρια και η Citigroup κέρδη 4,4 δισ. δολάρια!

Ανάλογη κερδοφορία, βέβαια, έχουν και οι ελληνικές τράπεζες μετά την ...«αιμοδοσία» στήριξης των 28 δισ. ευρώ που τους παρείχαν απλόχερα οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Οι ίδιες κυβερνήσεις που - κατά τ' άλλα - με την απειλή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, της ΕΕ και του ΔΝΤ, απειλούν τώρα τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους να δεχτούν μέτρα που ουσιαστικά θα τους εξοντώσουν.

Αν νομίζουν ότι θα δεχτούν τον αυτοχειριασμό τους, είναι γελασμένοι. Οι εργαζόμενοι αρκετά πλήρωσαν όλους αυτούς τους κηφήνες και τους πολιτικούς υπαλλήλους τους. Τώρα, ήρθε η ώρα του αγώνα. Στους δρόμους με το ΠΑΜΕ.

Η κυβέρνηση υλοποιώντας τις αποφάσεις της νέας ΚΑΠ έκοψε τις επιδοτήσεις από φέτος σε 168.000 μικρούς παραγωγούς, που παίρνουν κάτω από 200 ευρώ, ακόμα κι αν είναι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες. Με το νομοσχέδιο για το μητρώο αγροτών και τους επαγγελματίες αγρότες, στρώνεται το έδαφος ενόψει της νέας αναθεώρησης της ΚΑΠ το 2013 να πεταχτούν εκτός επιδοτήσεων και εκτός αγροτικού επαγγέλματος ακόμα περισσότεροι μικροί και φτωχοί αγρότες, που εξαναγκάζονται να έχουν και εξωγεωργική απασχόληση, προκειμένου να επιβιώσουν. Από τα ίδια τα λεγόμενα της υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης προκύπτει ότι από τους 820.000 αγρότες, μετά την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου, θα θεωρούνται τέτοιοι οι 500.000 περίπου.

Η υποκρισία της υπόθεσης είναι πως η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης επιχειρεί να εμφανίσει και φιλοαγροτικό κυβερνητικό προσωπείο, αναφέροντας πως αν εφαρμοζόταν το 50% του χρόνου απασχόλησης και του εισοδήματος μόνο 258.000 θα θεωρούνταν κατά κύριο επάγγελμα αγρότες. Ομως το γεγονός είναι πως άλλοι 300.000 περίπου παραγωγοί δε θα θεωρούνται αγρότες, μετά την εφαρμογή του 30% του χρόνου απασχόλησης στη γεωργία και 35% του εισοδήματος από τη γεωργία. Αυτό που φαίνεται είναι πως ΕΕ και κυβερνώντες, είτε ΠΑΣΟΚ είτε ΝΔ, έχουν βάλει ως στόχο το ξεπάστρεμα των φτωχών και μικρών αγροτών και να επιτευχθεί με ακόμα πιο ταχείς ρυθμούς η συγκέντρωση της γης και των όποιων επιδοτήσεων στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών - επιχειρηματιών. Για τη φτωχομεσαία αγροτιά δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από αυτόν του αγώνα και του κοινού μετώπου πάλης για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και την εφαρμογή μιας άλλης, φιλοαγροτικής - φιλολαϊκής πολιτικής.

Τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα προχτές η UNICEF, με αφορμή τη Διεθνή Μέρα της Γης, μαρτυρούν τον πόνο, την εξαθλίωση, την καθημερινή μάχη για επιβίωση που δίνουν εκατομμύρια παιδιά στις αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου, κι όλα αυτά με αντίτιμο... την ίδια τους τη ζωή. Υπενθυμίζουμε ότι: Πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν σε παραγκουπόλεις. Σχεδόν ένα δισεκατομμύριο παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε μια απλή τουαλέτα. 425 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές καθαρό νερό. 600 εκατομμύρια παιδιά ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα.

Μάλιστα, στα ίδια στοιχεία αναφέρεται πως η έλλειψη νερού και, σε συνδυασμό, οι κακές συνθήκες διαβίωσης παραμένουν οι κύριες αιτίες που απειλούν τα παιδιά. Στις μέρες μας, δηλαδή, που ο παραγόμενος πλούτος αυξάνεται διαρκώς και η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας προχωράει, εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα, τη φτώχεια, τις ασθένειες, τις κακές συνθήκες διαβίωσης, τη μαύρη εργασία. Αυτή είναι η πραγματικότητα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας...

Στο σοσιαλισμό, η ικανοποίηση των αναγκών της σωματικής, ψυχικής και πνευματικής ανάπτυξης των παιδιών αποτελούσε αντικείμενο υψηλής φροντίδας όλης της κοινωνίας. Φαινόμενα του καπιταλιστικού συστήματος όπως η παιδική εργασία, η πορνεία, η φτώχεια, η πείνα, ο αναλφαβητισμός, όχι απλά ήταν άγνωστα αλλά κατοχυρωνόταν συνταγματικά η υποχρέωση του κράτους ώστε το παιδί να αποτελεί το μεγάλο ευνοούμενο.

Μερικά παραδείγματα:

Το 1984, στη Σοβιετική Ρωσία, υπήρχαν 81.800 δημόσια ιδρύματα προσχολικής αγωγής, στα οποία φοιτούσαν 9,2 εκατομμύρια παιδιά. Το 1987 πάνω από 16 εκατομμύρια παιδιά πήγαιναν σε 140.000 παιδικούς σταθμούς. Το κράτος κάλυπτε τα 4/5 των εξόδων συντήρησής τους. Συγκεκριμένα, το ποσό που πλήρωναν οι γονείς δεν κάλυπτε ούτε καν το κόστος διατροφής των παιδιών, ενώ για ορισμένες οικογένειες όπως οι πολύτεκνες ή με χαμηλά εισοδήματα, οι παιδικοί σταθμοί ήταν δωρεάν. Το 1990, υπήρχαν 67,6 χιλιάδες δημόσια σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, στα οποία πήγαιναν 20.328.000 παιδιά. Υπήρχε κάλυψη 100% των παιδιών, σε 100% δημόσια δωρεάν σχολεία.

Οι κατακτήσεις και η προσφορά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε δεν μπορούν να σβηστούν ως πραγματικότητα όσο κι αν οι κεφαλαιοκράτες και τα επιτελεία τους θέλουν να τις τοποθετήσουν στη λήθη της Ιστορίας. Ιδιαίτερα δε, στις σύγχρονες συνθήκες, όπου κατεδαφίζουν όλα τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των νέων, των παιδιών, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, είναι αναγκαία η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης.

Οι συμφωνίες παρουσιάστηκε πως έγιναν προσφέροντας αμοιβαία ανταλλάγματα και οφέλη για αμφότερες τις πλευρές. Ο Γιανούκοβιτς εξασφάλισε περισσότερο και φθηνότερο φυσικό αέριο από τη Ρωσία. Ο Μεντβέντεφ εξασφάλισε ένα 25ετές συμβόλαιο ενοικίασης της στρατιωτικής βάσης στη Σεβαστούπολη με χρονική αφετηρία το 2017 (οπότε λήγει το τρέχον συμβόλαιο) και δικαίωμα παράτασης της άδειας χρήσης, για ακόμη πέντε χρόνια.

Ακόμη και η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, έδειξε κατανόηση για τις συμφωνίες του Γιανούκοβιτς, αναγνωρίζοντας πως, για προφανείς στρατηγικούς λόγους, ο Ουκρανός Πρόεδρος επιχειρεί να πατήσει με το ένα πόδι στην Ανατολή και με το άλλο πόδι στη Δύση...

Αντίθετη γνώμη έχει η φιλοαμερικανική ουκρανική αντιπολίτευση. Ο προκάτοχος του Γιανούκοβιτς, Βίκτορ Γιουστσένκο, παρομοίασε τη στρατιωτική συμφωνία με τη Μόσχα με «στρατιωτική κατοχή» της Ουκρανίας, ενώ η φιλοαμερικανίδα πρώην πρωθυπουργός Γιούλια Τιμοσένκο μίλησε για «στρατηγικό σφάλμα».

Ωστόσο, η περίπτωση και του Γιανούκοβιτς δείχνει ότι, για λογαριασμό της μερίδας της αστικής τάξης που τον στήριξε, προσπαθεί να «παίξει» στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, που εντείνεται στην περιοχή.